تبیین جایگاه توکل و اتکاء به غیب در برنامه ریزی ها

#یادداشت_مشخصات_اسلام
#ایمان_به_غیب
#محمد_صحرایی
#یادداشت_75
#جلسه_313
#تبیین جایگاه توکل و اتکاء به غیب در برنامه ریزی ها،
بر اساس #تفسیر_وجودی_انسان:

انسان یک وجود ربطی و سراسر فقر است که همه ی دارای اش از هستی، فقر و گدائیِ هستی از صاحب هستی است.
اقتضای این فقر ذاتی استدعا از صاحب قدرت است و تنها در این حال است که او در ریل و بردار و مقتضای وجودی خودش قرار دارد و میتواند از صاحب حق و هستی، هستی بگیرد و از کتم عدم به صحنه ی وجود در آید.
در اینصورت اگر اعتقاد و ایمان به غیب نباشد در واقع مومن به خود خواهد بود و این یعنی مو من شدن و اتکاءبه فقر و نیستی.
و پای معادلات غیبی بمیان آمدن هم یعنی پای خود خدا و خود هستی به میان آمدن که این تنها در حال استدعاء و اضطرار که همان حال روکردن فقیر ذاتی به مفتقر الیه است محقق خواهد شد.
بنابر این تفسیر حتی اگر قبل از تلاش و بذل جهد ظاهری، حال واقعی اضطرار و دعاء و استمداد از خداوند محقق شود خداوند این ظرف را پر خواهد کرد و بعبارتی نتایج شگفتی آور که با اسباب عادی قابل پیش بینی نبود حاصل میشود.
اما گویا ساخت این انسان طوری است که تا زور خودش را نزند حال نیازش در آن حدی که سوی وجودش رو به مفتقرالیه شود تحقق نمی یابد.
با این تبیین یک فرمانده ی جنگی برای برنامه ریزی خود باید به حال لشگر خود بنگرد.
اگر ایمان لشگر مثل ایمان اولیاء الهی است که از خود هیچ دارایی نمی بیند و حالشان حال نیاز و توسل است میتواند به شدت روی دستگاه غیبی و ملکوتی بصورت محکم حساب کند و بر آن اساس طرح و اهداف بلند را هدف بگیرد چرا که در اینصورت مصداق آیه ی شریفه:
قَالَ رَجُلَانِ مِنَ الَّذِينَ يَخَافُونَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمَا ادْخُلُوا عَلَيْهِمُ الْبَابَ #فَإِذَا_دَخَلْتُمُوهُ_فَإِنَّكُمْ_غَالِبُونَ
وَعَلَى اللَّهِ #فَتَوَكَّلُوا إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنین.

اما اگر لشگرش در این مرتبه از فناء و حال اضطرار و نیاز به خداوند نباشد به هر اندازه که از این حال اضطرار کم شده و تکیه و امیدش بر قدرت خودش بیشتر بشود فرمانده باید بیشتر به سمت بسنده کردن به محاسبات و معادلات ظاهری برود و پا را فراتر از حیطه ی ایمان لشگرش نگذارد زیرا تکیه بر امداد غیبی در لشگری که اتکاء ش به ابزارش باشد سبب تلف شدن و شکست خواهد شد و ضربه ی بزرگی هم به ایمان انها وارد خواهد آمد.