بسم الله الرحمن الرحیم

اگر نگاه یک سره و کلی نگرانه به سازوکارهای موجود در کشورمان داشته باشیم، میبینیم که وزن انتخابات در اینکه توجه مردم و اراده ی مردم را به اداره ی امور کشور معطوف کند، یا معطوف نگه دارد، یا عطف توجهش را افزایش بدهد، نقشی بی نظیر و یا حداقل کم نظیر است.

مشارکت در انتخابات و «انتخاب» کردن یک یا چند شخص به عنوان نماینده، یعنی کسی که من میپسندم او در ارکان تصمیم گیری حاکمیتی قرار داشته باشد، در باطن خودش حامل و متضمن چند پدیده است:

اولا حامل این مساله است که من نسبت به وضعیت جاری امورات کلان کشور تحلیلی دارم، هرچند کم یا زیاد، یا درست یا غلط، اما تحلیلی دارم.

ثانیا حامل این است که من با توجه به تحلیل قبلی ام، نسبت به اینکه چه نوع دیدگاهی، یا چه نوع زاویه ورودی می تواند برای امورات کشور مفید باشد نیز تحلیل دارد.

ثالثا من بنا دارم این تحلیل هایم را اعمال کنم، و به اندازه سهمی که در این ملت دارم تحلیلم را جاری میکنم.

اگر درصد خوبی از یک ملت هر چند وقت یک بار چنین چیزهایی را از خودشان اعمال کنند، این به معنای زنده بودن آن ملت و دست در کار داشتن آن ملت و در واقع پشتیبانی آن ملت از وضعیت پیش روی آن ملت خواهد بود.

از آنجا که جمهوری اسلامی نیز اساسا بر اراده ی ملی استوار است، و عامل قدرت بخش وحید خود را ملت مومن خود میداند، بنا بر این هر چه پر شور تر بودن انتخابات او را به اهدافش نزدیک تر میکند.

پس از فراغ از اصل این موضوع، آنچه میتواند مورد توجه ما قرار گیرد این است که چه عواملی میتواند موجب هر چه پر شورتر شدن انتخابات بشود.

بسم الله الرحمن الرحیم

اخیرا متنی را دیدم که گفته شده بود متن سخنان استاد علیدوست در درس خارجشان است، که در آن نقدی بر گفته‌های جناب مهدی جمشیدی کرده بودند؛ البته شاید از حیث عنوان گذاری بتوان عنوانی غیر از نقد را نیز بر آن نهاد منتها دست کم حاوی نکاتی منتقدانه بود.

خوب است با نگاهی به اطراف این قضیه آرزویی را مطرح کنم،

داستان از این قرار است که جناب جمشیدی در مناظره ای با جناب عبدالکریمی در مورد مساله ی حجاب که امروز یکی از مهمترین مساله های دینی جامعه هست مناظره ای بیش از  دو ساعت و نیم انجام داده اند و طبعا در مورد مسائل متعددی و با بیان های مختلفی سخن رانده اند.

آیا آقای جمشیدی گزینه ی مناسبی برای توضیح حجاب بوده اند یا خیر؟ کاری نداریم.

آیا ایشان در این مناظره موفق بوده اند یا خیر؟ این را هم کاری نداریم.

آنچه مهم است و کار داریم این است که ایشان به عنوان یک مسلمان که از قضا اهل اندیشه و انجام وظیفه ی اجتماعی هم هستند قیام به صیانت از اجرای دین کرده اند؛ و تلاش کرده اند تا در حد خودشان دین خود را به شریعت حقه ی اسلام ادا کنند.

ایشان البته ادعای اجتهاد و فقاهت هم نداشتند ولی با نقل قول از فقها در مساله ای حیاتی یکی از مهمترین مسائل فقهی را که بحث ضروریات دین است بیان کرده اند.

جناب علیدوست بدون آن که نظر آقای جمشیدی را رد کنند (چرا که اساسا مردود نبود و نظر خودشان هم نبود) با تخریبی بی استدلال گفته اند که صحبت های شما مورد سوء استفاده وهابیون و … قرار میگیرد و ولایت علی بن ابیطالب ارواحنا فداه را کمتر از حجاب جلوه خواهند داد!!

صرف نظر از اینکه چه میزان این تحلیل درست و ناشی از شناخت صحیح معادلات صحنه ی فکری و اجتماعی جهان اسلام است، مایلم این پرسش را مطرح کنم که جناب علیدوست به عنوان یک فقیه با نگرش ها و بینش های میدانی اجتماعی و اهل رصد وقایع ریز و درشتی که شامل مناظرات اینچنین هم میشود که از قضا اهل اقدام و تحلیل  ابراز نظر هستند، اولا طرحشان برای اعتلای ولایت علی بن ابیطالب ع در جهان اسلام چیست؟ و ثانیا برای مساله ی حجاب در داخل جامعه ی شیعیان علی بن ابیطالب ع چیست؟ و چه کنشی در این رابطه انجام داده اند؟

بسم الله الرحمن الرحیم

مجال دیگری که در آن از شخصیت حضرت امام سخن به میان آمد، در جلسات جمع بندی دوره مجازی کلام انقلابی، بخش اندیشه اجتماعی بود.

جناب استاد در یکی از جلساتشان این بیان را از حضرت آقا نقل میکنند که ایشان فرموده اند که : شخصیت امام خمینی عین انقلاب اسلامی است.

همه ما اولا از کنار این جمله خیلی عادی عبور میکنیم و آن را یک جمله ی مدح آمیز واضح تصور میکنیم؛ اما وقتی به آن دقت میکنیم متوجه میشویم که اصلا برایمان واضح نیست و توضیح چندانی نمی توانیم برای آن بدهیم.

من اتفاقا همین جمله را دستمایه ی تمرکز و تعمق جلسه مان قرار دادم و از حضار دعوت میکردم تا هر چه میفهمند راجع به این جمله بگویند؛ واقعا کار آسانی نبود؛ اول کار البته همه حس میکردند مداقه ی بی جایی است و یک جمله ی عادی از جملات آقاست در مدح امام و چیز خاصی پشت آن نیست؛ شاید برداشتی شبیه برداشتی که از جمله ی « انقلاب بی نام خمینی شناخته نیست.» که حضرت آقا فرموده بودند؛ یعنی دلالتش به این است که امام در انقلاب نقش بسزا و بی همتایی داشته است! وقتی میگوییم شخصیت امام خمینی عین انقلاب اسلامی است، برداشتی شبیه همین که انقلاب از نام امام خمینی جدا شدنی نیست به ما دست میدهد.

کمی که مداقه بالاتر رفت و با اندکی دقت مشخص شد که این ها مثل هم نیستند گرایشات رفت به سمت اینکه منظور این است که انقلاب مبتنی بر اندیشه های امام خمینی شکل گرفته است. عبور از این برداشت اصلا کار سهلی نبود؛ حضار میگفتند منظور همین است و حتی سعی میکردند صحت این جمله را با تکیه بر مبانی فلسفی و چیستی اندیشه و تاثیر اندیشه بر فعل و … توضیح دهند؛ شاید تا حدودی هم بی راه نمیگفتند! اما باز هم بنده تقاضای مداقه ی بیشتر کردم که آیا واقعا دقتی در این جمله نیست؟ و تفاوتی بین این دو گزاره نیست که انقلاب عین شخصیت امام خمینی است و این جمله که انقلاب مبتنی بر اندیشه های امام خمینی است؟

دوستان رفته رفته تصدیق میکردند که چیز دیگری منظور حضرت آقاست!

اما تلاش ما برای اینکه دقیقا این مساله را تصور و تصدیق کنیم چندان منتهی به نتیجه نبود و فرصتمان هم اندک بود…

اگر مجالی بود اندکی از آن برداشت اولیه ای که بعد از تصدیق خاص بودن جمله داشتیم می نویسم.

بسم الله الرحمن الرحیم

جناب استاد خاطره ای نقل کردند از آیت الله سبحانی که فرموده بودند که پیش از انقلاب یک بار برای عرض مساله ای اضطرار وجود داشت تا خدمت حضرت امام برسم، با فرزند ایشان هماهنگ کردم و گفتند که حضرت امام عصرها وقت مطالعه شان است و نمیشود! گفتم میدانم وقت مطالعه شان است منتها من کارم اضطراری است و اگر بشود همین طور بین وقت خدمتشان برسم مساله ام را مطرح میکنم خدمتشان؛ خلاصه وقت هماهنگ شد و خدمت ایشان رسیدیم.

وقتی خدمت امام رسیدم دیدم ایشان پشت یک میز طلبگی با آرامش فراوان نشسته اند کتابشان را در دست گرفته و مشغول مطالعه هستند، و با آرامش قلمشان را در جوهر میزنند و چیزی را با دقت بر خوش خطی در حاشیه کتابشان مینویسند، خیلی آرام کاملا مشغول انجام کارشان؛

وقتی که کارشان تمام شد خیلی آرام به نوشته هایشان فوت میکردند تا خشک شود و بعد کتاب را بستند و رو کردند به من و با تبسمی سلام کردند و آغاز به صحبت کردیم؛ گذشته از هر چیزی این آرامش ایشان خیلی روی من تاثیر گذاشت.

حضرت آقا هم در یکی از اولین دیدارهای پس از رهبری شان در جمعی از بیعت کنندگان چنین مضمونی را میفرمایند که : امام به نحوی بودند که اگر در جمعی مینشستند و در آن جمع 100 نفر صحبت میکردند و تمام آن 100 نفر حرفی را میزدند که امام آن حرف را قبول نداشتند، ایشان تا لازم نمیدیدند حرفی نمیزدند و موضعی نسبت به آن چه که قبول نداشتند نمیگرفتند؛

بعد حضرت آقا اضافه میفرمایند که خیال نکنید که این یک کار ساده ای است، بسیاری از ماها حتی اگر یک نفر هم حرفی بزند که ما قبول نداریم نمیتوانیم تحمل کنیم!

این دو خاطره نیز به ما کمک میکنند تا کمی با برخی از ابعاد شخصیت حضرت امام آشنا شویم، وسعت درونی و تحت کنترل بودگی ایشان برای خودشان از هر دوی این خاطرات فهمیده میشود.

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی از مجالاتی که در آن از شخصیت حضرت امام(ره) سخن به میان آمد، بیان شیرین و شیوای حضرت آقا بود در دیدار با دست اندرکاران کنگره بزرگداشت مرحوم علامه طباطبایی(ره) که در ضمن آن به نقل خاطره ای پیرامون تواضع مرحوم علامه پرداخته که حکایت دیدار ایشان و حضرت امام با مرحوم علامه سمنانی است.

بیان ایشان چنین است: «(یکی از دوستان) گفت منزل علّامه‌ی سمنانی بودیم، آقای خمینی هم بود، آقای طباطبائی هم بود، بعضی دیگر از آقایان هم بودند؛ آقای علّامه‌ی سمنانی رو کرد به آقای خمینی گفت که آقا! این تفسیر المیزان شما را ما مشاهده کردیم، خیلی خوب بود، خیلی عالی بود، واقعاً لذّت بردیم و شروع کرد تعریف از تفسیر المیزان، به خیالی که ایشان آقای طباطبائی است. آقای خمینی هم آدمی نبود که در این قضایا دستپاچه بشود، ساکت نشسته بود و حرفی نمیزد. آقای طباطبائی این طرف نشسته بود، رو کرد به آقای علّامه‌ی سمنانی، گفت آقا! طباطبائی بنده هستم، ایشان استاد من آقای خمینی است.»

آنچه در این خاطره جلب توجه میکرد این نکته بود : «آقای خمینی آدمی نبود که در این قضایا دستپاچه بشود.»

این خاطره، این حادثه و این تعامل مرحوم امام در چنین موقعیتی و این تعبیر حضرت آقا در این رابطه بسیار تامل برانگیز هستند؛ هیچ یک از حضار در این جلسه انسان های کمی نبوده اند، سخنی هم که به میان آمده بود پیرامون یک اثر مشخص و معروف بود، و صاحب آن اثر هم در همین جلسه نشسته بود؛ اما امام چیزی نمیگویند، و جالب اینکه حضرت آقا ابن حالت امام را به دستپاچه نشدن تعبیر و تحلیل فرمودند و میفرمایند امام کسی نبود که در این قضایا(؟) دستپاچه بشود؛ یعنی این یک رفتار موردی نبوده است یک نوع تسلط نفس خاص از ایشان بوده است که بروزات زیادی داشته و کسی که امام را از نزدیک بشناسد میفهمد که این رفتار هم بروز همان خصوصیت بوده است.

(ادامه دارد)

بسم الله الرحمن الرحیم

چند روزی است که در مجالات مختلفی مباحثمان گره میخورد به یکی از مهمترین و اموزنده ترین مسائلی که می توان به آن پرداخت و آن هم عبارت است از «شخصیت امام خمینی(ره)».

آقای سید روح الله موسوی خمینی فرزند مصطفی متولد سال 1281 هجری شمسی در خمین و متوفی به سال 1368 در تهران، یک زندگی 87 ساله از خمین تا قم، از قم تا بورسا، از بورسا تا نجف، از نجف تا پاریس و از پاریس تا تهران که طی آن شگفتی‌های بزرگ شخصی تا تاریخی رقم خورده است.

یک انسان عادی است، یک کودک در خمین، یک طلبه ی درس فقه و فلسفه و … در میان همه ی انسان ها، یمشی فی الاسواق!

همین آدم که در معرض همین چیزهایی است که همه هستند، طوری زندگی کرده است که انسانی متفاوت در کل تاریخ شده است، اگر چه بسیاری از آنات او آن قدری از دیگران متفاوت به نظر نمیرسند که نهایتا او را تبدیل به شخصیتی تاریخی کند!

البته تعبیر کردن از نقطه ی اعلای اثرگذاری او به تاثیرگذاری تاریخی تعبیری دقیق و کامل نیست؛ و بلکه اجحاف در حق اوست…

خمینی را باید خیلی شناخت و باید خیلی خوب شناخت، تا به سرّ این پدیده‌ی شگرف در کارنامه ی عملکرد بشری پی برد و از آن بهره برد.

پدیده‌ای که حکایت‌گر قوانین زیادی از سنت‌های الهی است….

موسسه ی امیر بیان روزی با دغدغه ی آموزش یکسری فنون ساده ی بیان منبر وارد اقدام و عمل شد…
حالا پایش به تشکیل شبکه ی تولید محتوای کل کشور شامل 50 گروه تولید محتوا کشیده شده و با گذشت زمان به اهداف خیلی بالاتری هم کشیده خواهد شد…
خیلی وقتها کافیست از یک نقطه ی خوب اقدام کرده و پایش ایستاد…
اندیشه ی پیوند خورده با صحنه پِرتی های خیلی کمی دارد.
گاهی داشتن ایده ها و اهداف بزرگ از همان ابتدای کار، سبب ندیدن واقعیات شده و مانع از رسیدن به هدفهای بزرگ میشود.
مثلا عموما تاجرهای بزرگ که روزی از یک معامله ی ساده شروع کرده اند حتی تصور رسیدن به چنان سطحی از تجارت را نمیکرده اند. مثل مرحوم عسکر اولادی بزرگترین تاجر خشکبار ایران که روزی با فروش یک کیسه کنجد به یک نانویایی شروع کرده بود.
ولی عموما کسانیکه از روز اول میخواهند تاجرانی بزرگ شوند در همان گامهای اولیه زمین خورده مأیوس میشوند و دیگر هم نمیتوانند بلند شوند.

تنها چیزی که گروه اول را رشد میدهد داشتن اندیشه و روحیه ی روبه پیشرفت در پیوند با صحنه و میدان بوده نه آرمانهای بزرگی که سالها در فضای کتابخانه ای چکش خورده باشند.

غزه رزمگاه الهیاتی

طی جنگ جهانی دوم
در اوایل دهه 1940 و ایجاد یکی از اسطوره های صهیونیستی به نام هولوکاست در جوامع فکری و کلامی یهودیان اتفاقی رقم خورد که این اندیشه تا بدنه جامعه یهودیان سرتاسر دنیا سرایت کرد.
یهودیان که خود را قوم برگزیده و برتر
می دانستند و نشانه های این را در تورات کرارا دیده بودند
مثلا خوانده بودند
هرچند گناه کردی، من تو را تحقیر نمی‌کنم، زیرا هنوز می‌خواهی به من خدمت کنی
(لاویان 46:42)
یهودیان ارتدوکس (حریدی و حسیدی) برای توجیه این واقعه مجبور شدند این ظلم را به گناهان قوم خدا تفسیر کنند خاخام الازار شاخ بعد این اتفاق جریان یهودیت سکولار و بی دین را علت این واقعه دانست که این موضع گیری او منجر به موجی عظیم علیه او شد و او مجبور شد حرف خود را اصلاح کند و بگویید حرفش در پی دفاع از هلوکاست نبوده .
تقریبا جواب تمام طیف های دینی از این واقعه همان چیزی بود که الازر می گفت توبیخ بابت گناه قوم یهود
اما این پاسخ جامعه یهودی را قانع نکرد
عموم متفکران یهودی و متکلمبن بعد از واقعه دروغین آشویتس جواب را در انکار خدا می دانستند می گفتند اگر ما قوم برگزیده هستیم این جنایت علیه ما نباید اتفاق می افتاد .
ریچارد روبنشتاین از اولین متکلمانی بود که نظریه مرگ خدا را مطرح کرد . و بعد او
یورگن مولتمان کتاب خدای مصلوب را نوشت و ادعا کرد در اردوگاه های کار اجباری خدا را ندیدم
در دهه 80 استیون هاینز و جان کی راث مجموعه مقالات چهار الهی‌دان معتقد به مرگ خدا را که توسط آکادمی دین آمریکا برگزار شده بود را به اسم
جنبش مرگ خدا و هولوکاست را چاپ کردند
جامعه یهودی بعد از دروغ هلوکاست به سمت این نظریه و ملزوماتش سوق پیدا کرد یعنی جایگزین کردن مدرنیته به جای ایمان به شریعت و ایمان سنتی یهودی
هولوکاست و ادعای بی سند صهیونیست ها علیه نازی و اعلام 6 میلیون کشته منجر شد به ایجاد این نظریه که خدای یهود بعد از هولوکاست مرده
و یکی از عواملی که منجر به اقناع یهودیان برای تاسیس رژیم صهیونیستی شد این بود که خدا دیگر مراقب ما نیست و ما باید برای حفظ خود اقدام کنیم و دولت و ارتش داشته باشیم
صهیونیسم ها خدای خود را دولت یهود می دانند .

نکته: هولوکاست دروغی است که خود یهودیان مثل روژه گارودی در تارخ یک ارتداد با شواهد و اسناد آن را رد می کند یا ایلان پاپه در کتاب 10 غلط مشهور درباره اسرائبل به آن می پردازد
برای اطلاع بیشتر می توانید جزئیات دادگاه نورنبرگ را مشاهده کنید.

اما رژیم صهیونیستی در کشتاری که بعد از عملیات طوفان الاقصی شروع شد با هدف قرار دادن کودکان و زنان و غیر نظامیان باطن خبیث خود را بیش از پیش به دنیا نشان داد
بمباران بیمارستان‌هاو تخریب زیرساخت های عمومی نشانه از ضعف این رژیم در مبارزه با مجاهدین فلسطینی است
اما مردم غزه باتوجه به اینکه بیش از 11 هزار شهید و نزدیک 6 هزار مفقود در این عملیات تقدیم کرده اند و نصف مناطق مسکونی خود را از دست داده اند
بیشتر بیمارستان ها مدارس و دانشگاه های شهر تخریب شده
همچنین با کمبود آب،برق، دارو و مواد غذایی همراه هستند
در یک منطقه محصور شده و محاصره شده
در این شرایط بیایم ایمان این مردم را بنگریم بیایم الهیات اسلامی پس از جنگ و واقعیت تلخ را نگاه کنیم
مادری که فرزندان شهیدش را فدای فرزندان رسول خدا ص می داند
پدری که بعد از شهادت فرزند خردسالش به فرزند بزرگ خود می گوید شهید بعدی باید تو باشی یا من.
مردمی که با این همه سختی سخن از مذاکره و تسلیم نمی زنند مقاومت را تحقیر و سرزنش نمی کنند
حماس و جهاد را مقصر مرگ فرزندان و خانواده خود نمی دانند.
نوجوانی که در این شرایط وعده خدا را حتمی می دانندو به جهانیان می گویند
وَلَیَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ یَنْصُرُهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ
پیرمردی که به خبرنگار می گوید:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَیُثَبِّتْ أَقْدَامَکُمْ
و به مردم خود درس توحید می دهد .

اینجاست رزمگاه الهیاتی اسلام و یهود
مردم دنیا این استقامت را می بینند و در پی یافتن عامل این استقامت هستند
موج جدید اسلام خواهی ثمره مقاومت مردم غزه است
مردمی که با ایثار و شهادت و مقاومت خود پیشرفت الهیاتی را در دنیا رقم زده اند و اسلام را به دنیا معرفی کردند
و تفاوت است بین قومی که بعد از سختی خدا را انکار کنند یا قومی که بعد سختی بیشتر عاشق خدا شوند.
هرکه در این حلقه مقرب تراست
جام بلا بیشترش می دهند.