برنامه ریزی مبتنی بر توکل وایمان به غیب

#یادداشت_مشخصات_اسلام
#برنامه_ریزی_مبتنی_بر_توکل_ایمان_به_غیب
#محمد_صحرایی
#یادداشت_73
#جلسه_313
سوال اصلی: وقتی پای ایمان به غیب و تاثیر اسباب و مسببات غیبی به میان امد تکلیف برنامه ریزی و مصلحت سنجی های ظاهری چه میشود.؟
این سوال را اگر بخواهیم بصورت عملیاتی تر مطرح کنیم این میشود که نسبت توکل و تلاش بر اساس اسباب و مسببات ظاهری چیست؟

آنچه از آیات و روایات دانسته میشود این است که توکل یک رابطه ی خاص بین بنده و خداوند است که مبتنی بر اعتقاد و اعتماد بنده بر علم،قدرت، محبت و مصلحت سنجی خداوند برای بنده اش، شکل میگیرد و سبب میشود بنده در تعیین اهداف خود و تلاش برای رسیدن به انها به اسبابی بالاتر از اسباب عادی اعتماد کند و وظیفه ی خود را علاوه بر دعای عملی یعنی بذل وسع و تلاش مبتنی بر اسباب ظاهری، دعا و استمداد زبانی و قلبی از خداوند بداند.
به این بیان که بنده حتی در وصول به نتایج معمولی و مبتنی بر اسباب ظاهری هم اراده و مشیت الهی را ساری و جاری میداند و یقین دارد که همه ی اسباب ظاهری و غیر ظاهری در دست قدرت خداوند هستند.(بیده ملکوت کل شیء)
بنده ی متوکل میداند اگر با این اعتقاد و اعتماد قدم در راهی گذاشت و بذل جهد کرد حتما خداوند او را به نتیجه ای که به صلاح انهاست خواهد رساند هرچند این نتیجه مطلوب او نباشد لذا از نتیجه ناراحت و غمگین نخواهد شد.

با این بیان توجه به اسباب ظاهری به عنوان سطحی از جریان اراده ی الهی در عالم مورد توجه است اما همه ی اسباب و مسببات در این ظواهر خلاصه نمیشود.
این اسباب و مسببات ظاهری امتداد سطحی از اراده ی الهی است که در حق ملکوت اشیاء جریان دارد اما سطح بالاتر از آن متوقف بر سطح تقاضا و هدف و دعا و طلب و مصلحت مطالبه ای است که بنده از خدای خود دارد.
نکته مهم و حیاتی این است که ناصیه ی همه ی عالم در دست خداوند است و او هرچه بخواهد و صلاح بداند محقق خواهد شد.

نتایج این ایمان به غیب و توکل به خداوند در برنامه ریزی:
1- هدف منتخب و مرضی الهی مبتنی بر میزان داشته های ظاهری انتخاب نمیشود بلکه بر اساس آنچه باید تحقق یابد انتخاب میشود.
2- جاری شدن اسباب و مسببات غیبی متوقف بر بذل جهد در حوزه ی اسباب ظاهری است. زیرا ورود در حوزه ی اقدام و عمل ظاهری خودش بزرگترین دعا و استمداد عملی محسوب میشود
3- یکی از اسباب فعال شدن اسباب و مسببات عالی و خارج از محاسبات ظاهری، علاوه بر دعای عملی یعنی تلاش مبتنی بر اسباب ظاهری، دعای به زبان و استمداد زبانی است.