تصور صحیح از ابدیت، رهایی بخش از پوچی

#یادداشت
#مشخصات_اسلام

#حامد_خواجه
#یادداشت_101
#جلسه_313

⭕️تصور صحیح از ابدیت، رهایی بخش از پوچی

بحران امروزه بشر، پوچی است؛ چون از جاودانگی و ابدیت به دور مانده است! بشر حضور در ابدیت خود را فراموش کرده است، و زندگی را کوچه بن بستی می‌بیند که به هر سمت برود به بن‌بست می رسد؛ لذا ناچار است برای کم کردن سردی زندگی، دلخوشی دروغین بسازد.

اگر کمی روی مبدا این فراموش تامل کنیم شاید این نتیجه را دریابیم که این به فراموشی سپردن ابدیت به این خاطر بوده است که اعتقاد به این باور را در زندگی احساس نکرده است و تاثیر این باور را نچشیده است.
و این که چرا بشر تاثیر این باور را نچشیده است آیا به خاطر این نبوده است که تصور درست و کاملی از ابدیت نداشته است؟ این که ابدیت را با همین تصور دنیایی بفهمد، این باور قدرت سامان دادن و مدیریت کردن زندگی بشر را ندارد و لذا اینکه فقط بدانیم ابدیتی در پیشرو داریم و از آن تصور صحیح و کاملی نداشته باشیم، این باور توان پیشتیبانی از زندگی را پیدا نخواهد کرد و با از دست‌دادن کارایی خود، به فراموشی کشیده می‌شود.

به نظر می‌رسد تصوری که از جاودانگی رواج داشته است «حیات بی‌انتها» بوده است و این تصور به خاطر کم بودن قدرت نفوذش در زندگی اینگونه به دست فراموشی سپرده شده است و اگر هم چیزی از آن هست، در زبان‌ها است و تاثیری در رفتار و کردار بشر نمی‌گذارد.
اما اگر از جاودانگی و ابدیت، زمان را بگیریم؛ و به معنای «بی‌انتهایی حیات» تلقی شود؛ یعنی عمق حیات، شعور عمیق؛ آن گاه این باور قدرت آن را دارد که زندگی بشر را ویرایش بزند و از پوچی رهایی دهد. و الّا اگر همان تصور «حیات بی‌انتها» قرار است در باور بشر بماند، این باور توان رهایی بشر از پوچی را ندارد؛ اینکه فقط یک صوت باشد، نه تنها قدرت رهایی از پوچی را ندارد بلکه ممکن است بیشتر به آن دامن بزند.