علم

#محمد_صحرایی
#مشخصات_اسلام
#یادداشت_83
#جلسه_330

آنچه در سیره ی بزرگانی همچون مرحوم علامه ی حسن زاده مشاهده می شد احترام و دلسپاری به همه ی علوم بود.
اگر چه کم و زیاد داشت اما به کتاب ریاضی یا فیزیکی که دستاورد مسلمانان نبود هم با احترام مواجه میشدند و برای یادگیری آن ولع داشتند.
همیشه در ذهنم منطق اینگونه رفتارهای ایشان مورد سوال و شاید اشکال بوده و هست.
برایم نوعی اشتهای به دور از أهمّ و مهم کردن عقلایی و بدور از زندگی می نمایاند.
آیا همه ی اینها به جهت آثار دنیوی و برزخی این علوم است؟
علم فیزیک یا شیمی یا هندسه چگونه منشأ برای امتداد برزخی انسان خواهد شد؟
سرّ اینهمه احترام این بزرگان به علم و دانش چیست؟
همیشه در مواجهاتی که با افراد حوزوی داشتم به نظرم می رسید غالبا میتوان از طریق چهره و حتی راه رفتار و منش، طلبه ای که اهل تلاش علمی است را از طلاب دیگر تمییز داد حتی اگر طلاب دیگر اهل عبادت و تقوا باشند و حتی اگر علم مورد تلاش این طلبه علم اصول باشد.
خودم به این نتیجه رسیده ام که احتمالا علم به خودی خودش و فارق از آثار عملی اش، در انسان یک نحوه اثر و سعه ی وجودی ایجاد میکند.