چند عبارت کلیدی در بیان حضرت امام

#یادداشت_مشخصات_اسلام
#محمد_صحرایی
#جلسه_332
#یادداشت_84

چند عبارت کلیدی در بیان حضرت امام بود :
1- دقت در موجودات این عالم با منطق خرد روشن میکند که همه ی آنچه در چشم انسان مستقل جلوه میکند در پناه واقعیت دیگری است که واقعیت می نمایند و در زیر پرتو آن واقعیت دیگر است که پیدا و هویدا شده اند.
2- و آن واقعیت تنها خداست که در پناه هستی او عالم رنگ هستی به خود میگیرد
3- پس خیمه ی هستی انسان مثل حبابی در چشمش فرو میخوابد و هویت هر کدام در چشم انسان میشود دریچه ای که دارد باندازه ی ظرفیت خود ماوراء خود را که جهان أبدیت است را نشان میدهد.
4- آنوقت است که انسان اصالت و استقلال و اصالت را از خود به صاحب حقیقی اش رد میکند و دل از همه جا کنده و به خدای یگانه می پیوندند و سر تعظیم جز در مقابل عظمت و کبرایی او پایین نمی آورد(دل بستن به خداوند).
5- پس تحت ولایت خداوند قرار میگیرد، هر چه را بشناسد با خدا می شناسد و با هدایت و رهبری خداوند به آیین فطرت و شریعت الهی متلبس میگردد(پذیرش ولایت الهی)

در ادامه مرحوم امام با عبارتی نزدیک به این مضمون می فرمایند کسی که با موهبت الهی به غایت این مقام که بالاترین درجه کمال انسانی است برسد انسان کامل است و دیگرانی که از راه اکتساب به این مقام برسند با اختلاف درجاتی که دارند پیروان واقعی امام خواهند بود.
سپس از این عبارت نتیجه گیری میکنند که:
خداشناسی و امام شناسی هرگز از هم جدا نمیشوند.
و این جدا ناپذیری را همانند جدا ناپذیری خود شناسی و خداشناسی میدانند.
در باب ملازمه خودشناسی و خدا شناسی میفرمایند شناخت هستی مجازی خود ملازم است با شناخت هستی حقیقی خداوند بی نیاز.
اما در باب ملازمه خداشناسی و امام شناسی توضیح بیشتری ذکر نفرمودند.
به نظر میرسد که ملازمه از این باب است که : وقتی هستی حقیقی در این عالم درک شد جایگاه و مرتبت کسی که این حقیقت را در حدّ اعلای آن درک میکند هم شناخته خواهد شد.
به این ترتیب شناخت امام أمری نسبی است و میزان شناخت انسان ها از امام به میزان خداشناسی آنها است و تنها کسی میتواند امام را بطور کامل بشناسد که خداشناسی اش در مرتبه ی امام باشد.

دوستان اگر تبیینی در این خصوص دارند بفرمایند استفاده کنیم.