تقابل_زندگی_گرایی_و_آخرت_گرایی

#یادداشت_مشخصات_اسلام
#جلسه_342
#محمد_صحرایی
#یادداشت_97
#تقابل_زندگی_گرایی_و_آخرت_گرایی_امتداد متقابل فهمیدن وجود و ماهیت و امتداد نگاه ‌کثرت بین مابین خداوند و مخلوقاتش است.
نگاه غیر وجودی به عالم منجر میشود که زندگی گرایی را دنیاگرایی و در مقابل آخرت گرایی ببینیم.
وقتی نسبت ماهیت و وجود به درستی درک نشود و ماهیت حیث حدّی وجود دانسته شود زندگی و حیاتِ آمیخته به روابط و حیثیات ماهوی را هم حدّی و دنیایی و در مقابل آخرت و باطن می فهمیم و حال آنکه هویت یک ماهیت مثل سیب را حیث دارایی اش می سازد
سیب بودن سیب به بوی خوشش،رنگ قرمزش، طعم خاصش و مواد غذایی اش است
و وجود مهیمن بر همین ماهیات و دقیقا به همان تحققِ حیثیات ماهوی یعنی دارایی های خاصش، تحقق دارد و عینا به همان ادراک داراییهای ماهیت، فهم و درک میشود.
یعنی خداوند دقیقا سر صحنه ای که بو و طعم خوش سیب استشمام و چشیده میشود درک میشود.
لذا همان لحظه ای که متوجه بوی خوش سیب میشویم عینا و عینا و آناً و پیش از هر گونه تفکری و پیش از هرگونه تصوری، حضور قلب و رقّت قلب حاصل میشود حضور قلبی که در اثر توجه به داشته های آن نعمت و ماهیت و در نتیجه خودنمایی خدای واقعی و نه ذهن ساخته در قلب انسان محقق میشود.
و این خدای واقعی آن خدایی نیست که معمولا سعی میکنیم با فکر کردن و مخلوق او دانستن ماهیات و گره زدن های دیگر بین او و ماهیات، متوجهش شویم.
خدایی که قرآن معرفی میکند خدای ذهن ساخته نیست که بخواهیم با صغری و کبری چیدن و ربط ذهنی برقرار کردن بین او و مخلوقات و ماهیات به او منتقل شویم.
او خدای واقعیت است لذا برای حصول حضور قلب در نماز نباید چشم ها را از ماهیات بست.
برخلاف خدای ذهن ساخته ی توهمی که برای حصول توجه ذهنی به او، باید چشم را ببندیم و از ماهیات و مخلوقات چشم بپوشیم و به ذهن فشار بیاوریم.
نتیجه ی این وجودفهمی و خدا فهمی وهمی و ماهیت حدّ زننده بر وجود این میشود که زندگی گرایی را دنیاگرایی یعنی در مقابل آخرت گرایی و خداگرایی میفهمیم.
بلی درست است آنچه که زندگی را در مقابل آخرت قرار میدهد غفلت ما از داشته های زندگی است،
غفلت از توجه به اینکه این سیبی که میخورم چه عطر و طعمی دارد، غفلت از اینکه همسری و انسانی در کنار ما وجود دارد که دارد فدای زندگی و تصمیمات ما میشود،
غفلت از اینکه از صبح تاشب در خانه انتظار ما را میکشد و زندگی و بچه های ما را سامان میدهد و زحمت ما را میکشد
این غفلت ها از دارایی های ماهیات و هست های زندگی باعث میشود زندگی ما، عین آخرت گرایی و خدا فهمی نباشد.