غایت و سیاست کلی کارهای فرهنگی و تربیتی

بسم الله الرحمن الرحیم

#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#مرتضی_قربانی
#یادداشت_24
#جلسه_216
#قرب_سلوکی
#شریعت_اسلامی
#موهبت_الهی

🔶غایت و سیاست کلی کارهای فرهنگی و تربیتی

غایت کارهای فرهنگی و تربیتی قرب سلوکی به اوست. بهترین و سریعترین روش برای رسیدن به قرب سلوکی حضرت حق، التفات به قرب وریدی حضرت حق است.
اگر انسان به این معرفت برسد که خداوند او را احاطه کرده است و اوست که آن به آن هستی می‌بخشد و اوست که عالِم به همه چیز قبل تحقق آن است دیگر غیر او چه جایگاهی دارد. دیگر غیر او چه شان و اهمیتی دارد. غیر او عدمی بیش نیست و همه می‌دانند که عدم هم قابل اعتنا نیست.
با التفات مدام به پُر بودن عالَم از خدا است که انسان خالص می‌شود و جهت وحدتی‌اش بر کثراتش غلبه می‌کند.
در یک خط می‌توان گفت که تنها کار انسان التفات تام به مبداء یعنی حضرت وجود است.
اما چنین توجه و التفاتی به راحتی میسر نمی‌شود و نیاز به برنامه و تمرین دارد.
دین اسلام تنها برنامه‌ای است که می‌تواند به صورت فوج فوج انسان‌ها را به قرب برساند و آنها را موحد سازد. دین اسلام همان روش و سبک زندگیست. این دین موهبتی از جانب باری تعالی است.
خداوند متعال با شناختی که از نوع بشر دارد روشی را پیشنهاد داده است که عموم مردم با عمل به آن به صورت تدریجی حس حضور و توجه به او را تجربه و تمرین می‌‌کنند. برای مثال به نماز این عمل آسمانی به صورت چند بار در روز دستور داده است تا انسان خرد خرد حس رویارویی با او را تجربه کند. به انسان گفته است تا همیشه به سمت جهتی خاص بایستد و حضور او را درک کند تا کم‌کم حضورش را در تمام جهات حس کند.
از طرفی همین نماز میزان اندازه‌گیری توجه شخص به خدا تا قبل نماز است. زیرا انسانی که در ساعات قبل نماز اشتغال به خدا نداشته و شغلش غیر خدا بوده در نماز نمی‌تواند به صورت خاص با او گفتوگوی کند و فقط جسد او در مقابل خدا ایستاده است یا نهایتا مقداری از نماز را درک می‌کند.

سیاست کلی شریعت بر این است که انسان‌ها به صورت گروهی و تدریجی و نرم حس حضور خدا را درک کنند تا در نهایت به آن غایت مهم برسند.