سناریو حل مسئله در یادداشت‌نویسی جواب نمی‌دهد!
#یادداشت
#مقام_مردم
#حامد_خواجه
#یادداشت_70
#جلسه_271
⭕️سناریو حل مسئله در یادداشت‌نویسی جواب نمی‌دهد!
در شیوه‌های تعلیمی-تربیتی، یکی از روش‌ها حل مسئله است؛ آن هم مسئله واقعی. یعنی دانش‌جو با یک مشکل واقعی آشنا شود و حل آن مشکل به او سپرده شود تا با این درگیری با مسئله، حل مسئله را بیاموزد و با رفت و برگشت‌ها از استاد مشورت و راهنما بگیرد و در ضمن حل مسئله آموزش ببیند. این شیوه‌ی آموزش، جزو شیوه‌های نوین و فعال تدریس به شناخته می‌شود و البته که نسبت به روش‌های سنتی آموزش محاسنی دارد. هر چند معایبی هم می‌تواند داشته باشد.
امّا آیا این روش به کار جمع ما هم می‌آید یا نه؟ اینکه برای دست‌یابی به مهارت نوشتن، از روش حل مسئله استفاده کنیم و در مسیری بنویسیم که نوشته‌ها مورد استفاده قرار بگیرند و در واقع نوشته‌ها ناظر به کف میدان باشند و به همان کف میدان بروند برای پاسخ به مسئله‌ها. یا بهتر بگوییم از حالت باشگاهی و تمرینی خارج شویم و عملیاتی‌تر بنویسیم. آیا این روش انتخاب مناسبی است؟
این کار می‌تواند خوب باشد و با فشار‌هایی که بر ما وارد می‌کند می‌تواند ما را سریع‌تر هم رشد دهد؛ امّا یکی از آسیب‌های جدی اجرایی این روش در خصوص جمع ما این است که تمام زندگی تحصیلی و غیر تحصیلی ما را بر هم می‌ریزد. به هر حال هنوز آنقدر توانمند نشده‌ایم که در نیم ساعت یک یادداشت در خور که قابلیت نشر داشته باشد، بنویسیم. و برای آن که این یادداشت را رقم بزنیم به ناچار باید زمان زیادی صرف کنیم و این یعنی از دیگر دروس و فعالیت‌هایمان باید کم کنیم و یا حتی قید‌شان را بزنیم. و این اصلا و به هیچ وجه با نرم افزار حلقه اندیشه کلامی مناسبت ندارد؛ قرار نیست کل فعالیت‌ها بیشتر از ۲ ساعت وقت بگیرد. و اگر چنین وقت گرفته شود و به دیگر برنامه‌های درسی لطمه وارد شود چه‌بسا امکان دارد که تعهدات نسبت به حلقه را رد بدهیم. و همچنین از آنجایی که قرار است این یادداشت‌ها مصرف و منتشر شوند، حس کمال‌گرایی ما مانع می‌شود که به راحتی دست به نوشتن بزنیم؛ تا هنگامی که یک یادداشت ویژه ننوشته باشیم دلمان راضی نمی‌شود. و این نوشته ویژه یا زمان زیادی از ما می‌گیرد که همانطور که اشاره شد مانع بزرگی است و یا آن قدر کار را به عقب می‌اندازیم که فرصت از دست می‌رود و هیچ نمی‌نویسم.
ولی در عوض اگر همین نیم ساعت نوشتن در روز را جدی بگیریم و هر روز به آن پایبند باشیم، واقعا رشد را در خود احساس خواهیم کرد. رشدی که شاید در ابتدا کوچک باشد و برای دیدنش به ذره‌بین نیاز باشد، ولی با کمی پشتکار و صبر وقتی یک دوره طی شود، رشد و شکوفایی ویژه‌ای در قلم خود احساس خواهیم کرد. حتی این شکوفایی در اندیشه هم به وجود خواهد آمد. اگر هر یک از دوستان اولین یادداشت‌هایشان را ببینید و با یادداشت‌های آخرشان مقایسه کنند، متوجه منظورم می‌شوند و این رشد را احساس خواهند کرد.
نکته مهم این است که این استمرار را جدی بگیریم.
