نقش خواص و نخبگان در فتنه ها
بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#محمد_حسین_خانی
#یادداشت158
#ایده_فرهنگی_مادر
#نخبگان_خطاکار
#نخبگان_و_فتنه
در کتاب شریف نهج البلاغه حضرت امیر می فرمایند :
كُن فِي الفِتنَه كابنِ اللَّبونِ لا ظَهرَ فَيَركَبَ و لا ضَرعَ فيَحلَبَ؛
در ایام فتنه مثل شتری دوساله باش که پشتی برای سواری و نه شیری برای دوشیدن
در ایام فتنه دشمن اگر بخواهد ضربه کاری بزند باید به دنبال افرادی برود که پیرو دارند و اهل علم هستند اگر بتوان اینها را بازی داد توانسته جمع زیادی از مردم را همراه خود کند
دقیقا کاری که معاویه علیه لعنه با سپاه امام حسن علیه السلام کرد با پیشنهاد پول فرماندههان لشکر را خرید وقتی فرمانده را خریدی انگار لشکر را خریدی
و امام مجبور به صلح شد
در اینجاست که اهمیت خواص و نخبگان مشخص می شود یکی از امتحانات الهی برای این جماعت ایام فتنه است که معلوم می شود اینها اهل سواری به دشمن هستند یانه
حضرت آقا در سال 88 کلیدواژه #نخبگان_خطرناک و #خواص_بی_خاصیت را بیان می کنند
حضرت آقا در سال 88 می فرمایند:
یکی از مهمترین موانعِ پیشرفت این است که مسؤولان و نخبگان و قشرهایی که می‌توانند روی ذهنهای دیگران اثر بگذارند، در شناخت مشکلات مردم اشتباه کنند و خواسته‌های مردم را درست نفهمند یا خواسته‌های مردم را به نقاط کم‌ارزش و بی‌ارتباط با زندگی واقعی مردم ربط دهند؛ این چیز بسیار بدی است. باید نخبگان، مسؤولان، برجستگان و کسانی‌که می‌توانند روی افکار مردم به‌راحتی اثر بگذارند، به این نکته توجّه کنند.
و دوباره در فتنه اخیر حضرت آقا خطاب به ابن خواص بی خاصیت فرمودند اگر موضع ناصوابی گرفتید توبه کنید و جبران کنید که این موضع های شیطانی باعث تقویت جبهه طاغوت و تضعیف جبهه حق می شود
در آخر یک روایت فوق العاده زیبا از پیامبر درباره فتنه بیان کنیم
ليأتينّ على النّاس زمان يكذّب فيه الصّادق و يصدّق فيه الكاذب و يخوّن فيه الأمين و يؤتمن الخئون و يشهد المرء و لم يستشهد و يحلف و إن لم يستحلف و يكون أسعد النّاس بالدّنيا لكع بن لكع لا يؤمن باللَّه و رسوله.
زمانی به مردم رسد که راست گو را تکذیب کنند و دروغگو را تصدیق کنند و امین را خائن شمارند و خائن را مومن پندارند و مرد بی آنکه شهادت از او خواهند شهادت دهد و بی آنکه قسم از او خواهند قسم خورد و خوشبخترین مردم فرومایه پسر فرومایه باشد که به خدا و پیغمبرش ایمان ندارد
نهج الفصاحه ص 654، حدیث 2366
