آزاداندیشی رها و مطلق نه

مَنْ تَفَکَّرَ فِی ذَاتِ اللَّهِ أَلْحَدَ
(عیون الحکم و المواعظ)

إیّاکُم و التَّفَکُّرَ فی اللّه ِ؛فإنَّ التَّفَکُّرَ فی اللّه ِ لا یَزیدُ إلاّ تِیها ، إنَّ اللّه َ عَزَّ و جلَّ لا تُدرِکُهُ الأبصارُ و لا یُوصَفُ بِمِقدارٍ
(شیخ صدوق، امالی، ص 418)

قَد ضَلَّتِ العُقولُ فی أمواجِ تَیّارِ إدراکِهِ
(شیخ صدوق، توحید ص 70)

من تفکّر فى ذات اللَّه تزندق
(عیون الحکم و المواعظ، ص 456)

آزاداندیشی رها و مطلق نه

درباره حدود آزاداندیشی گاهی اوقات یکسری از حدود را خداوند می زند.
خداوند حکیم که خود خالق انسان است و مسیر ضلالت و گمراهی او را می داند در باب تفکر و اندیشیدن هم توصیه های دارد
می فرمایید در ذات خداوند تفکر ممنوع
یعنی انسان حتی در تفکر که رهاترین فعل بشر است و ظاهرا حد و اندازه ندارد باید یک حدودی را رعایت کند
و اولین ورود ممنوع تفکر درباره ذات و حقیقت خداوند است
در روایت دلیل این محدودیت هم بیان شده یعنی تباهی و گمراهی انسان
کسی که تفکر در ذات الهی کند ملحد می شود باعث می شود خدا را هم انکار کن

پس موضوع آزاداندیشی نمی تواند مطلق باشد.