ایمان به غیب

#یادداشت_مشخصات_اسلام
#جلسه_312
#ایمان_به_غیب
#مفهوم_غیب
#محمد_صحرایی
#یادداشت_72

ایمان به غیب در ابتدای سوره ی بقره اولین صفت از 5 صفت متقین ذکر شده است.
از جمله مصادیقی که در تفاسیر و روایات برای ایمان به غیب آورده شده عبارت است از: ایمان به خداوند، نبوت حضرت محمد ص، قیامت،رجعت، ملائکه،امام عصر عج و ثواب و عقاب اعمال.
برخی از بزرگان غیب را هر آنچه که دور از فهم مدرکات حسّی باشد دانسته اند.
مشرکین هم کسانی هستند که غیب را فی الجمله قبل دارند نه بالجمله.
خصوصا در حوزه ربوبیت عالم به تاثیر و تاثّرات غیبی ایمان ندارند(فَهُمْ فِی رَیبِهِمْ یتَرَدَّدُونَ).
یعنی خود و مدرکات خود را محور میدانند و زیر بار پذیرش حقیقتی بالاتر از آنچه با ادراک حسی درک میکند نمی روند.(لن نومن لک حتی نری الله جهرة)
راه شناخت ظواهر عالم مدرِکات حسی است و راه شناخت و فهم غیب بر اساس منطق قران کریم، قلب و عقل است.

مرحوم علامه طباطبائی مفاهیم غیب و شهادت را دو مفهوم نسبی میدانند.
یعنی ممکن است آنچه برای فردی غیب است برای فردی دیگر که به آن احاطه پیدا کرده، ظاهر باشد. یعنی هر آنچه داخل در حدود و احاطه ی چیز دیگری باشد برای او شهادت است و اگر خارج از حد او باشد برای او غیب خواهد بود زیرا مشهود ادراک او نیست.
نتیجه: آنچه اصطلاحا از معنای غیب بعنوان یکی از مشخصات اسلام فهمیده میشود همان ایمان به مصادیق نبوت و معاد و ملائکه و ربوبیت الهی است.
ایمان به اینکه ورای ظواهر محسوس، برای این عالم ملکوتیست که تاثیر و تاثرات این عالم تنها ظاهر و نمایشی و امتدادی از حقایقی است که آنجا وجود دارد و همه ی این ملکوت به ید خداوند و در تحت اراده مستقیم اوست.
فسبحان الذی بیده ملکوت کل شیء و الیه ترجعون.
به اراده ی اوست که چاقوی تیز گلوی نازک را می برد و اگر نخواهد نمی برد