معنای تساوی در خلقت = عدم وجود امتیاز حقوقی به حسب خلقت

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#عقيل_رضانسب
#يادداشت_239
#جلسه_318

💠 معنای تساوی در خلقت = عدم وجود امتیاز حقوقی به حسب خلقت

تساوی خلقت نمی تواند به معنای نفی تفاوت ها باشد، تفاوت ها لازمه خلفت هستند، اگر بخواهیم تفاوت ها را از اساس نفی کنیم هیچ خلقتی صورت نخواهد پذیرفت، بالاخره چه نگاه حکمی داشته باشیم و با وجودات رو به رو باشیم و چه نگاه عرفانی داشته باشیم و با تجلیات رو به رو باشیم، وجود و تجلی اگر دقیقاً عین هم باشد بدون هیچ تفاوتی دقیقاً یک چیز خواهند بود و لذا هیچ کثرتی ایجاد نخواهد شد.
اساساً به قول حکما اجتماع مثلین محال است، نمی تواند دو چیز دقیقاً مثل هم باشند در همه شرایط؛
با این توضیح اینکه انسان هایی باشند که خلقت نوری داشته باشند، انسان هایی باشند که به لحاظ تکوینی آن ها انسان کامل باشند؛ این لازمه عالم خلفت است، اگر انسان کاملی نباشد بقیه انسان های صغیر که نازله وجود او هستند وجود نخواهند داشت.
شهید مطهری در مشخصات اسلام این تساوی در خلقت را به بهترین نحو معنا می کند ایشان تساوی در خلقت را به این معنا می گیرند که: «هيچ انسانی بر حسب خلقت امتياز حقوقی بر انسان ديگر ندارد.» این معنا بسیار دقیق است، یعنی همه بهره مندی های وجودی یا تجلیات به لحاظ تکوینی و همه شرایط محیطی و اجتماعی و فرهنگی که انسان در آن متولد می شود با وجود اینکه از این جهات تفاوت زا است، اما هیچ یک از این ها عامل داشتن یک امتیاز حقوقی بر انسان های دیگر نمی شود؛ حتی انبیاء بر انسان های دیگر امتیازات حقوقی ندارند و نمی توانند در منازعات اجتماعی بگویند چون من نبی هستم، می توانم خلاف قوانین حقوقی (که این قوانین حقوقی را خود من در شریعتی که آوردم به شما عرصه کرده ام) امتیازی داشته باشم.
اینکه به حسب وظایفی که به امام جامعه و حاکم جامعه داده می شود، امتیازاتی داده می شود، امتیازات شأن حقوقی اوست و جزو حقوق است نه یک امتیاز خاص بر دیگر افراد. هر کسی که در این جایگاه حقوقی قرار بگیرد چنین امتیازاتی دارد، ولو بگوییم که به غیر از انبیاء و اوصیاء کسی نباید در این جایگاه قرار بگیرد.