هزارتوی تخصص‌گرایی
بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#محمد_حسین_خانی
#یادداشت_143
#جلسه_382
#جهت_گیری_تخصصی
🔹هزارتوی تخصص‌گرایی
رایج‌ترین الگوی محافل علمی و آکادمیک برای حل مسئله روش منابع محور ویا تخصص گرایی است
یعنی تنها گزینه و تنها مسیر برای حل مسئله
برای ما به این صورت است که بعد از تحصیل در مقطع عمومی به یک هزارتوی کلیشه ای می رسیم
و ورودی این هزارتو این است
“چه مسیری را انتخاب کنم”
وبه محض ورود به این سوالات برخورد می کنیم :
استعداد من در چیست؟
من به دنبال علاقه خود باید بروم؟
نیاز جامعه بر علاقه اولویت دارد؟
این تخصص یا این؟
و….
عموما ما در انتخاب این تخصص ها هم درست عمل نمی کنیم و منطق درستی برای انتخاب تخصص نداریم
لذا اگر بخت با کسی یار باشد و بتواند تخصص خود را درست انتخاب کند بعد از تحصیل و متخصص شدن
باید منتظر بنشیند تا کسی به او مسئله ای پیشنهاد بدهد
(این حالت در بهترین فرض ممکن است که فرد جذب ارگان یا نهاد نشود و خاصیت خود را از دست ندهد)
حال اینکه این پیشنهاد چقدر مسئله جامعه اوست و یا مسئله ای است که هیچ سنخیتی با بوم او ندارد بماند
با فرض بر اینکه مسئله بومی هست این سوال مطرح است که این مسئله از چه درجه اهمیتی برخوردار است ؟ آیا اولویت یک جامعه امروز ما حل این مسئله است یا نه؟
با همه این اما و اگر ها این احتمال وجود دارد که فرد بعد از مدتی به این نتیجه برسد که این تخصص تخصص مورد علاقه او نبوده و این را رها کند
ولی در نتیجه این مسیر تخصص گرایی فرد بعد از اتمام دوره تحصیل:
🔺به درد ها و مشکلات و مسائل جامعه خود وصل نیست چون به دنبال حل مسئله نبوده بلکه به دنبال کسب تخصص بوده
🔺کلی اطلاعات دارد که اکنون هیچ ثمری برای او ندارد
🔺احساس سرگردانی و بحران هویت دارد (ناشی از مفید نبودن)
🔺خروجی دیر هنگام و یا کم تاثیر
