استاد موسوی یا استاد فلاح

در طرح راهبردی حضرت آقا یعنی در نظام اولویت راهبردی، جامعه سازی بعد از دولت سازی قرار دارد این ترتیب اولویت معانی بسیاری دارد، یک از معانیش این است که تا افرادی مومن و باعُرضه پای کار برای اصلاح امور پیدا نشوند هیچ وقت جامعه ای فرهیخته ساخته نمی شود. این تقریبا همان نظر استاد موسوی است که بالاخره یک فئی قلیله باید مانند کوه استوار باشند تا مسولین اصلاح و سپس مردم در پی آن اصلاح شوند.
این یعنی مردمِ با فرهنگ نیستند که مسئولینِ با فرهنگی تربیت می کنند بلکه این مسئولین با فرهنگ هستند که مردم با فرهنگ تربیت می کنند.
از طرفی این نیز با روایت الناس علی دین ملوکهم همخوانی دارد.
ایده گفتمان سازی برای نجات ایر ان
گفتمان سازی ادعای ذهنیت سازی در بین مردم را دارد تا اینکه این ذهنیت ها موجب هنجار شود و این هنجارهای اجتماعی موجب فشار گفتمانی بر دولتمردان شود تا درست عمل کنند. در واقع ادعا این است که مردمِ با فرهنگ مسئولین را ادب می کنند.
با اینکه این پیشنهاد بسیار متین است و ما در همین دروه 43 ساله انقلاب چندین بار شاهد صحت این قضیه هم بوده ایم اما باید بگویم به لحاظ اولویت این طرح با نظام اولویت آقا سازگار نیست و اختلاف دارد.
مگر اینکه بین دولت سازی و جامعه سازی رابطه ای دوطرفه ترسیم کنیم و بگوییم که هر دو از هم تاثیر پذیرند اما حد تام و اعلای جامعه سازی اتفاق نمی افتد مگر اینکه آن جامعه، دولت مردانی پاک دست و با عرضه داشته باشند.