اشکال

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#محمد_حسن_زاده
#مشخصاتـاسلام
#یادداشت_115
#جلسه_314

با تشکر از یادداشت خوبی که برادر رضانسب تدوین کردند، به نظر میرسد بین معنای “دیوانه وار” در ابتدای یادداشت و در انتهای یادداشت خلط شده است. در ابتدای یادداشت منظور ایشان از “دیوانه وار” تلاش جدی و متقن و پر حجم است. لکن در انتهای یادداشت از “دیوانه وار” تلاش بدون محدودیت و حد و مرز الهی را اراده کرده اند. لذا پاسخی که به پرسش داده اند صحیح نیست.

پرسش از این بود که شخصی که اساس اندیشه اش را بر شکاکیت بنا نهاده چگونه میتواند سخت کوشانه و با جدیت کامل تلاش کند و مرز های علم را بشکافد و سست و متزلزل نشود.
در جواب این پرسش نباید گفت که چون به غیب ایمان ندارد و احکام الهی دست و پای او را نبسته لذا بدون هیچ محدودیتی از داشته های خود استفاده میکند (ولو اینکه به نحو صحیح استفاده نکند) لذا میتواند موفق شود. این پاسخ قطعا اشتباه است. اتفاقا ایمان به غیب و خداوند سبب استحکام انسان و پشتکار او میشود و سستی ناشی از آن است که انسان به منبع قدرت متقنی تکیه نکرده است.

به نظرم شاید بتوان پاسخ صحیح را اینگونه بیان کرد که: درست است انسان غربی در باور خود سراغ تشکیک رفته و اندیشه اش را بر آن بنا نهاده لکن فطرتا اینگونه نیست. لذا در مقام عمل ناخودآگاه از اندیشه اشتباهش فاصله گرفته و با قدرت و جدیت کار میکند.