توقعات ما از دین

#مشخصات_اسلام
#یادداشت
#احمد_قوی
#یادداشت_77
#جلسه_337

مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ حَدِيدٍ عَنْ مُرَازِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَنْزَلَ فِي الْقُرْآنِ تِبْيَانَ كُلِّ شَيْ‏ءٍ حَتَّى وَ اللَّهِ مَا تَرَكَ اللَّهُ شَيْئاً يَحْتَاجُ إِلَيْهِ الْعِبَادُ حَتَّى لَا يَسْتَطِيعَ عَبْدٌ يَقُولُ لَوْ كَانَ هَذَا أُنْزِلَ فِي الْقُرْآنِ- إِلَّا وَ قَدْ أَنْزَلَهُ اللَّهُ فِيهِ.

بسیاری در حوزه های علمیه معتقد هستند که دغدغه ی جامعیت نباید منجر به این شود که ما توقعاتی از دین داشته باشیم که دین متکفل آن نبوده. چرا که نتیجه این هوس وهم آلود چیزی خواهد بود که ما در تجربه ی چهل ساله ی جمهوری اسلامی دیده ایم.
شاید بتوان با این سخن همراهی کرد بویژه این اگر به فطری بودن دین و عقلایی و امضایی بودن بسیاری از احکام توجه داشته باشیم. اما آن چیزی که صریح متن دینی که از ناحیه ی صدور آن اطمینان داریم ما را بدان سوق می دهد این است که ملاک ورود دین به عرصه های مختلف حیات بشری احتیاج انسان است. به گونه ای که اگر از عالم بالا هدایتی نرسد انسان دچار حیرت و بن بست خواهد شد.
حال می توان به دنیای متمدن امروز نگاهی انداخت تا معلوم شود که جمع کردن دست و پای دین از حیات انسان تا چه حد توانسته زمین را از آسمان غنی کند.