سید مصطفی به من یاد داد …
بسم الله الرحمن الرحیم
از همان زمانی که با تلاش و اصرار، خودم را در گروه «راه طلبه» جا دادم، یادم می آید که جلسات را با شور و شوق شرکت می کردم. فاصله بسیار بود، باید خودم را به حد باقی دوستان می رساندم. همگی دانشجویان نخبه ای که وارد ساحت طلبگی شده بودند. همراهی با آنان، حقیقتا نیاز به تیزبینی بالایی داشت. بعد از مدتی با روحیات هر شخص آشنا شدم. هر کس با قاعده نانوشته، جایگاهی خاص در گروه داشت. برخی دوستان، بیشتر مسئولیت فکری و اندیشه ای گروه را بر عهده داشتند. برخی مسئولیت ارتباطات فراگروه را به صورت شخصیتی بیشتر پیگیری می کردند. برخی تمرکز بر روابط افراد داخل گروه داشتند.
سید در آن ایام، حقیقتا یکی از ارکان گروه محسوب می شد. برخی دوستان دیگر در گروه نیز که آنها هم به خوش فکری شهره بودند، به جهت زاویه نگاه های متفاوتی که داشتند، چندان با سید مصطفی همراهی نداشتند. به نظرشان نگاه های خودشان بیشتر راهگشا بود. اما باز در کنار سید مصطفی کار را دوست داشتند، چون واقعا هیچ کس نمی توانست پیگیری های سید و ارتباطات او را در گروه، و همچنین برخی فهم های به موقع و دقیق او را تأمین کند. حتی خود این دوستان نیز، به این رسیده بودند که زاویه نگاه ها و پیگیری ها و تلاش مستمر سید، جبران آن استعداد و تیزبینی های خودشان را خواهد کرد.
آن سال ها گذشت و هر یک از این رفقا، مسیر خود را پیدا کردند. بعد از آن، من به عنوان شاهد و ناظر بیرونی وقتی که دوباره به مسیر هر یک نگاه می کنم، گویا سید را موفق تر می بینم. او توانست مسیر سختی که در پیش داشت، با پیگیری هایش و نوع فهم خاص خود از صحنه جبران کند، اما آن با استعداد ها، به تعبیر استاد، مبتلا به شک و تردید های وسط مسیر شدند.
و به نظرم تا جایی که سید برای انقلاب توانسته کار جلو ببرد، آنها توفیق پیدا نکردند.
