توحید از دیدگاه انسان شناختی

#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#توحید_از_دیدگاه_انسان_شناختی
#میرزا_علی_کرانی
#یادداشت_1
#جلسه_101

بسم الله الرحمن الرحیم
چنین به نظر میرسد که مصنف ابتداءا در حال بیان یک الزام عملی نیست، بلکه در حال بیان یک حقیقت است؛ به این معنا که او نمی گوید انسان « باید » قلمرو زندگی اش را وحدت « ببخشد »، بلکه میگوید قلمرو زندگی انسان وحدت «دارد».
و توصیفش از به هم ریختگیِ این وحدت، ناظر به زمانی است که یکی از اجزای این مرکبِ واحد، « محکوم ِ» قطب و قدرتی ضد خدایی بشود و از جهت « طبیعی » خویش منحرف شود. که در صورت چنین اتفاقی ( بر اثر محکوم یک قدرت ضد خدایی واقع شدن ) دچار شرک در « عبودیت » بشود.
در یک کلام یعنی توحید به ما میگوید انسان به گونه ای « سرشته » شده است که در قلمرو زندگی خویش وحدتی خدا گرا و خدا پسند دارد، مگر آنکه تحت قدرتی غیر خدایی به جهتی دیگر « وا داشته » شود.

و این گزاره ای توصیفی است که البته نتیجه ای از جنس باید و نباید هم به دنبال دارد: نباید تحت قدرتی که خدایی نیست وارد شد ( نفی عبودیت غیر خدا برای حفظ وحدت خداگرای قلمرو زندگی که سرشت انسان بر آن بوده است).