دغدغه_محوری_کتاب_روح_توحید

#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#حمیدرضاشب_بویی
#یادداشت_20
#جلسه_159
#دغدغه_محوری_کتاب_روح_توحید
در کتاب طرح کلی اندیشه اسلامی، در جلسه دوازدهم ذیل بحث روح توحید، نفی عبودیت غیرخدا، میفرمایند: «عبادت تنها به معنای این نیست که انسان در مقابل یک موجودی، به صورت تقدیس، به صورت احترام قلبی، به صورت بالاتر دانستن، خم و راست بشود، سجود یا رکوع بکند، او را ستایش و نیایش کند؛ بلکه عبادت مفهوم وسیع¬تری در فرهنگ قرآن دارد. اگر کسی را، یک انسانی، یا یک جامعه انسانی، بی قید و شرط اطاعت بکند، فرمان او را در زندگی خود، در جسم و جان خود، در عمل خود، متبع بشمارد، او را عبادت کرده».
از اینجا استفاده می کنند که توحید را مساوق با عبودیت و اطاعت «مطلق» تبیین کنند و اطاعت مطلق و همه جانبه را اختصاص به خدای واحد دهند و از این رو می فرمایند: «گر کسی بخواهد عبادت کند فقط خدا را و عبادت غیر خدا را نکرده باشد؛ یعنی موحد باشد، یکتا پرست، یکتا گرا باشد، بایستی که اطاعت مطلق خود را هم مخصوص کند به پروردگار جهانیان، به خدای بزرگ» که تمامی هدف انیبا هم این بوده است که «زنجیره اطاعت غیر خدا را از دست و گردن آنها باز کنند.»
به عبارتی دیگر دو وجه تنزیهی و تشبیهی برای عبودیت قائل می گردند و شرک را به وسیله وجه تنزیهی خارج کرده و توحید را در وجه تشبیهی اش اثبات می کنند.
نهایتا می توان اینگونه برداشت کرد که کتاب روح توحید، نفی عبودیت غیرخدا با توسعه عینی عبودیت، توحید را به صحنه اجتماعی و زندگی عینی می کشانند. و شاید بتوان گفت که نگاه کارآمد به توحید را در این تعریف می گنجانند.