کارآمدی دین:
#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#توحید_از_دیدگاه_خط_مشی_اجتماعی
#سید_مصطفی_مدرس
#یادداشت_45
#جلسه_188
🔰1. کارآمدی دین:
در این سرفصل این پرسش مطرح می شود که اساسا کارآمدی درباره دین مطرح است. آیا خاتمیت دین بدین معناست که دین ختمی بایستی کارآمد باشد؟ آیا در ادبیات دینی شواهدی مبتنی بر کارآمدی داریم یا خیر؟
💠شواهد قرآنی و روایی در باب #کارآمدی
4️⃣يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اسْتَجيبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاکُمْ لِما يُحْييکُمْ
آیه 24 سوره انفال
ای کسانی که ایمان آورده اید ، خدا را اجابت کنید و نیز پیامبر را آن گاه که شما را به اسلام که موجب حیات شماست فرامی خواند
🔰علامه در توضیح این آیه در تفسیر المیزان می فرمایند:
«این آیه تأکید دعوت اولی است که درآیه 20 فرمود:(اطیعوا الله و الرسول )اکنون مؤمنان را فرمان می دهد که دعوت خدا ورسول را اجابت کنند و می فرماید: حقیقت دعوت خدا و رسول چیزی است که انسان را از ورطه هلاکت و فنا نجات داده و او را زنده می سازد، چه در دنیا و چه در آخرت . و حیات مرحله نهایی و کمال نعمت است و ماوراء زندگی ، جز عدم و بطلان چیزی نیست و اثر حیات هم شعور و اراده است و هدایت الهی ، انسان را به سوی سعادت و خیرش سوق می دهد،همانگونه که فطرت او نیز بدان تمایل دارد،لذا خداوند هم با هدایت تکوینی وهم با هدایت تشریعی انسان را بسوی خیر ومنافع وجودیش دلالت می کند.»
پس آنچه که موجب حیات است دعوت دین حق است و حیات منظور هم دنیاست و هم آخرت. و حیات مرحله نهایی و کمال نعمت است. فلذا می فهمیم که کارآمدی و سودمندی جزو لوازم بین معنای حیات می باشد. فلذا ای آیه به صراحت دال بر کارآمدی و سودمندی دین هم به لحاظ دنیوی و هم به لحاظ اخروی می باشد.
اما روایات ذیل این آیه نیز دال بر حیات دنیوی نیز می باشد؛ به طور مثال:
الباقر (علیه السلام)- فِی قَوْلِهِ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاکُمْ لِما یُحْیِیکُمْ یَقُولُ وَلَایَهًْ عَلِیِّبْنِأَبِیطَالِبٍ (علیه السلام)فَإِنَّ اتِّبَاعَکُمْ إِیَّاهُ وَ وَلَایَتَهُ أَجْمَعُ لِأَمْرِکُمْ وَ أَبْقَی لِلْعَدْلِ فِیکُم.
امام باقر ( یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاکُمْ لِما یُحْیِیکُمْ؛ یعنی ولایت علیّبنابیطالب (زیرا پیروی از ولایتش موجب بقای عدالت و نظام اجتماع شما خواهد بود.
تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۵، ص۵۱۴ القمی، ج۱، ص۲۷۱/ بحار الأنوار، ج۹، ص۲۱۰