افراط در مصلحت اجتماع

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#محمد_حسن_زاده
#مشخصاتـاسلام
#یادداشت_136
#جلسه_344

✨افراط در مصلحت اجتماع

یکی از گلوگاه هایی که در این زمان رهزن تفکر مذهبی شده است افراط در رویکرد اجتماعی دین است که خصوصا با سخنانی که با دغدغه عدالت مطرح می شود می توان نشانه های آن را دید.
بعضی از قشر عدالتخواه همه مفاهیم و گزاره های دینی را ذیل عدالت تفسیر میکنند،‌طوری که گویی عدالت به جای توحید همه دین است.

عدالت در احکام اجتماعی دین و آن هم در سطح حقوق مرکزیت دارد. لکن این همه دین نیست. دین لایه های دیگری دارد. سطوح مختلفی نیز دارد. توقف در سطح «حقوق» و ندیدن سطوح دیگر نظیر اخلاق و … میتواند دین را تبدیل به یک سری گزاره های خشک و بی روح کند. از طرفی منجر به تفسیر هایی شود که نگاه به فرد را عملا کنار گذاشته و برای فرد و انتخاب او هیچ ارزشی قائل نشود و بگوید همه چیز باید ذیل عدالت و مصلحت اجتماع باشد و افراد حق ندارند در هیچ چیزی انتخاب و اختیار خود را دنبال کنند. مثلا وقتی فرد می خواهد از اموالی که متعلق به خود اوست به شخصی ببخشد میگویند تو حق نداری با فهم خود و با انتخاب خود ایثار کنی. بلکه فقط به کسی میتوانی انفاق کنی که دین در چارچوب عدالت به تو گفته است. غافل از اینکه اولا خود دین در بسیاری از این موارد ترخیص داده و اصل انفاق و ایثار و بخشش و …. را بدون هیچ قیدی مورد تایید و مدح قرار داده است. در بسیاری از موارد نیز فقط به بیان مطلوبیت بیشتر بعض مصادیق بسنده کرده و الزامی را بر گرده مکلف نیاورده است.
همین ها نشان دهنده اهمیت دین به افراد و تشخص و انتخاب آنها و غلط بودن این افراط است.