خطاب به وجدان نویسی

بسم الله الرحمن الرحیم

ترویجی طور نویسی
خطاب به وجدان نویسی

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#میرزا_علی_کرانی
#یادداشت_74
#جلسه_353

به بهانه ی فرمایشات امروز استاد، اندکی تامل توحیدی برای رسیدن به وظایف
( ربط مطلب به موضوع قدری بیشتر از چیزی است که بدوا می نُماید منتها مجال تشریحش در این یادداشت نبود، هرچند که قصدش را کردم ولی نتوانستم )

موحد آنگاه که شیفته ی ذات حق میشود، و حق را در آینه ی جلوات او ولو به مدد علم حصولی می یابد، رفته رفته لایه لایه غیور تر میشود.
حق را در آینه ی جامعه اش، در آینه ی تاریخ اش، در آینه ی افراد اطرافش، در آینه ی محیط مادی اش و .. جستجو و مطالبه میکند. همه را به صبغه ی الهی میطلبد.

موحد آنگاه که زندگی موحدانه ای را برای خویش برگزید، خواسته یا ناخواسته پای در مسیری نهاد که دیر یا زود او را در قبال همه چیز به مسئولیت و دغدغه میکشاند.

موحد هرچه در توحید خویش مستغرق تر، تمامیت خواه تر.

و این دغدغه ی توحیدی اگر عاقلانه نگاه شود راهی نمیگذارد الا به اینکه موحد در فکر موثرترین راه برای بیشترین توحید باشد.
اما موثرترین راه کدام راه است
موثرترین راه چگونه است
آغازش کجاست
عزیمتش کجاست
و سوالاتی از این دست

هان ای موحد! چه خواهی کرد؟
این تو و این مسیر طول و دراز
این تو و این مسئولیت نفس گیرت
چه خواهی کرد؟
توشه ات چیست؟
توانت چه مقدار است؟
مرد این میدان هستی؟ یا تلف خواهی شد؟
کدام صحنه ی این غیرت را به دوش خواهی کشید؟

هان ای موحد!
به هوش باش!
اندیشه کن
بر سستی خویش برآشوب
و نگاه خویش بلند دار
خود را کوچک مگیر
و به کم قانع مشو
مشکلات را هیچ بدان
و یقین کن که «حق» با توست…
و انتم الاعلون ان کنتم مومنین.