بازتقریر

بسم الله الرحمن الرحیم

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#میرزا_علی_کرانی
#یادداشت_82
#جلسه_367
#بازتقریر

عنوان : بازتقریر و کمی تحلیل از دو نکته ی متفاوت اما هم جهت در دو جلسه ی اخیر

جناب استاد در دو جلسه ی اخیر مساله ی مشترکی را به بهانه ی بحث یا حادثه ای متذکر شده اند:
در جلسه ی دیروز، در ضمن ارائه ای پیرامون فعالیت هایشان در سفر اخیر تبریز نکته ای را فرمودند و در جلسه ی امروز به بهانه ی صلوات ناهماهنگ و شلی که فرستاده شد.

ایشان در صحبت دیروز چنین مضمونی را فرمودند که : « من در این سفر و در بسیاری فعالیت های اینچنینی وقتی حاضر میشوم احساس تنهایی میکنم و میدانم که هر کاری را اگر بخواهم قبول کنم تنها خواهم ماند، تا یک مرکز آموزشی تربیت نیرو نباشد که دائما نیروهای لازم برای ارائه ی این خدمات به صحنه را تربیت کند این مساله به درستی حل نخواهد شد. صحنه هم نیازمند است و هم پذیراست و هم مطالبه دارد اما ما قادر به پاسخگویی نیستیم چرا که مقدورات پشتیبانی فراهم نشده است. »

ایشان ضمنا فتوت را کانون برطرف سازی این نیاز عنوان میکردند و با اشاره به اشتراک نظرشان با استاد موسوی در اینکه امروز کانونی ترین اقدام به بار نشاندن فتوت است، توقع برآورده کردن این مساله را تلویحا متوجه مخاطبینشان در جلسه میدانستند.

در جلسه ی امروز هم وقتی صلوات ضعیفی فرستاده شد، ایشان دعوت کردند به فرستادن صلواتی بلند و هماهنگ، و وقتی این کار انجام شد از حضار اقرار گرفتند که قبول دارید افزوده ها و دستاوردهای متفاوتی از صلوات قبل داشت؟ و جمع اقرار کرد؛ ایشان از این مساله بهره گرفتند و چنین مضمونی را فرموند : « ببینید وقتی همه ی اعضای یک جمع کارهایشان را درست و هماهنگ انجام میدهند نتیجه اش همین گونه خواهد بود، و اگر در یک جمع هر یک از اعضا و در گوشه ای به اندازه ای به نوبه ی خودش کوتاهی کند، خروجی اش میشود یک نارسایی بزرگ و از دست رفتن یک سری افزوده هایی که میتوانستند در درسترس باشند و از دست نروند»

از همین دو فقره صحبت، باب مباحثه روی حداقل بخشی از ماموریت برادران فتوتی و بخشی از رویکردهای بالفعل و روزمره ی ایشان باز میشود.

هرچند برداشت بنده چنین بود که این دو صحبت با دغدغه ای واحد مطرح شدند اما در عین حال به نظر میرسد سرفصل هر کدام از این دو صحبت ناظر به لایه ی متفاوتی از دیگری است و باید به صورت مجزا مورد بررسی و مداقه قرار گیرد. چه آنکه اساسا با نگاهی به صحنه ی فتوت این مساله نیز واضح است که هنوز نوع بدنه ی برادران در مرحله های رشدی هستند و با برآورده سازی مستقیم برخی نیازها اختلاف مرحله وجود دارد. لذا فعالیت های هماهنگ اعضای جمع فعلا صرفا می تواند سوگیری فرآیندهای رشدی را جدی تر کند و هنوز تا ایجاد یک پایگاه پشتیبانی فاصله زیاد است.

هرچند البته انجام برخی فعالیت ها و ماموریت های پشتیبانانه نیز نا معقول نیست.

ضمنا به نظر میرسد تحلیل مساله ی اول علیرغم اختلاف فازی که با فاز بالفعل جمع دارد، اما با جهت گیری ای که به عنوان غایت جمع یا حداقل بخشی از غایت جمع ایجاد میکند منجر به ایجاد بستر تحلیل های دقیق تر در مساله ی دوم هم بشود.

نهایتا به صورت کلی و به عنوان جمع بندی این یادداشت کاملا اولیه می توان چنین گفت که :

اولا فوری ترین نیاز در میان مسائل مطرح شده پدید آوردن این خصلت در فعالیت های جمع است : عاری بودن از کوتاهی

ثانیا نیاز دوم پدید آمدن هماهنگی میان این فعالیت هاست یعنی نباید بازوهای مختلف و فعالیت های مختلف “تا اطلاع ثانوی حداقل بلحاظ سطح پیشرفت” دچار ناهمگونی و کاریکاتوری بودن باشند . مثلا جدی بودن حکمت، فقه، اصول، اندیشه ی کلامی و فعالیت های کاری مختلف، همگی باید همزمان پیگیری شود. هم باید هیات فعال باشد، هم باید درس ها فعال و خوب باشند، و هم هر برنامه ی تعریف شده ی دیگری، که اینها نیازمند هماهنگی هستند.

و البته هنوز هماهنگی های بسیار بیشتری نیز قابل هدف گیری و ذکر هستند.

و ثالثا باید جهت گیری ها رفته رفته واضح تر و اشراب شده تر بشوند.