شرمنده ی آن طلعه ی رشیده هستیم…

بسم الله الرحمن الرحیم

آدم وقتی به خودش که نگاه میکند و به گذران عمرش و به ناخالصی ها و پلیدی های باطنش، و بعد به این فکر میکند که پرونده اعمالش هفته ای دوبار محضر حضرت(عج) ارائه میشود، خیلی خجالت میکشد!

اکنون که ایشان در پس پرده ی غیب هستند و ما به ملاقات حضوری شان شرفیاب نمیشویم، اگر گناهی بکنیم یا کوتاهی ای بکنیم، یا کار بکنیم که خیلی خلاف مروت و منسوب بودن به ایشان باشد، ته دلمان یک جوری عذرخواهی میکنیم، و از ایشان میخواهیم برایمان استغفار کنند و خودشان هم ما را ببخشند؛ و ای بسا بارها و بارها همین اتفاق تکرار شود، شاید اصلا وضع جوری بشود که همین ته دلمان هم از عذرخواهی خجالت بکشیم و خودمان به خودمان بخندیم که دیگر عذرخواهی ات چیست؟

اما وقتی خدا لطف کند و ایشان ظهور کنند ما با این وضعیتی که داریم چگونه میتوانیم با ایشان تعامل کنیم؟

فکر میکنم در چنین شرایطی شاید از شرمندگی بمیریم! و آب شویم!

از اهل دلی شنیده بودم که میگفت در قیامت یکی از عذاب های برخی شیعیان این است که در عرق شرمشان در برابر امیرالمومنین علی(ع) غرق میشوند!!

خدایا! به حق مهدی صاحب الزمان روحی فداه، و به حق اجداد طاهرینش و مادرش فاطمه زهرا (س)، ما را شرمسار این خاندان مکن! و با لطف و کرم خودت ما و اعمال ما را مرضی رضای اون حضرات قرار بده و غفران خودت را همواره شامل حال ما کن!

اللهم اکحل ناظری بنظرة منی الیه…. و عجل فرجه!