ولایت در فرهنگ شیعی؛ دوستی یا سرپرستی؟!

#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#توحید_از_دیدگاه_خط_مشی_اجتماعی
#سیدمرتضی_شرافت
#یادداشت_14
#جلسه_134

🔸ولایت در فرهنگ شیعی؛ دوستی یا سرپرستی؟!

اگر چه مفهوم ولایت در فرهنگ شیعی، مبتنی بر اخوت و مواسات است و این بحث هم بسیار خوب و لازم است، اما به نظر می رسد ارتباطی به محتوای متن روح توحید ندارد.
در متن کتاب مستقیما اشاره به سرپرستی و زمامداری جامعه دارد. و آن را مختص به خدا می داند.
مطرح کردن زوایای دیگر ولایت، اگر چه مهم هم باشند، اما خروج از بحث است و چه بسا نه تنها کمکی به متن نکند، بلکه ما را از متن دورتر کند.

اصلا به نظر می آید این مفهوم ولایتی که تقریر شد، بیش از آنکه برخاسته از فرهنگ شیعی باشد، به فرهنگ اهل سنت نزدیک است. ولایتی که بیش از آنکه بوی سرپرستی بدهد، رایحه دوستی عمیق دارد! آنجایی که مدعی می شوند من کنت مولاه به معنای دوستی است.

اشکال دوم هم این که به قراین مختلف مراد متن از ولایت، همان حکومت است.
یک قرینه این که قبل از حق ولایت، حق تقنین را -به حکم آنکه آفریننده اوست،- آورده است.
قرینه دیگر این که جای جای متن از واژه حکومت، زمامداری و سرپرستی در کنار ولایت استفاده کرده است.
قرینه دیگر این که هیچ اشاره ای به اخوت و مواسات و حتی ولایت عرضی نکرده است