#فتوت_و_میدان
#امید_فشندی
#یادداشت_135
#جلسه_260
#شاخصه‌های_اسلام
#فتوت_و_میدان
از واكنش‌های این روزهای #فَتَوِیه (اهل فتوت) به صوت منتشرشده از آقای #ظریف چه برداشت‌هایی می‌توان داشت؟
گرچه قریب‌به‌اتفاق رفقا در دوگانه‌ی میدان و دیپلماسی، حق را به میدان دادند و در كنار حاج قاسم و مقابل ظریف ایستاند، اما من این #هشدار را به خودمان می‌دهم كه همگی فرسنگ‌های از #میدان به دور هستیم.
در مقایسه با امثال ما، ظریف و حاج قاسم هر دو #مرد_میدان هستند، هر دو درگیر چالش‌های عینی هستند، ما اما اهل حرف هستیم كه باد هواست، دركی میدانی از چالش‌های اداره‌ی كشور نداریم.
گرچه می‌كوشیم كه از تریبون‌های رسمی، یك صدای واحد در مورد #فرمان نظام شنیده شود، اما جامعه درواقع باشتاب به‌سوی واگرایی پیش می‌رود، لایه‌ی فرهیخته و كارشناس و اهل فكر كشور از سیاست‌های رسمی و اعلامی نظام فاصله‌ی اساسی دارد.
یك طرف ما مثلا #امت_حزب‌الله و ولایت‌مداران سر تا پا دهن هستیم، مقابل خود هم طیفی به‌اصطلاح لیبرال و غرب‌زده و خودفروخته كه با بغض و كینه و نفاق در پی نابودی نظام هستند، ترسیم می‌کنیم.
در چنین فضای قطبیده‌ای كه سخن پیش از آنكه از دهان خارج شود، پاسخش آماده است، بیشتر به فضای جاهلیت نزدیكیم تا گام دوم انقلاب و فصل فرهیختگی.
هر طرف، برای خودی‌های می‌گوییم، تا خود را خنك كنیم
وگرنه از طرف مقابل گوشی برای شنیدن ما نیست
و چالش میدانی، مسئله‌ی ما نیست
و طبیعتا، درد حلّ آن را هم نداریم.
عجب عادت ناپسندی كرده‌ایم كه در پس هر حادثه، پی‌جوی نقش فرشته و شیطان هستیم.
تحلیل داشته باشیم
حتی جمع‌بندی و قضاوت داشته باشیم
حتی فرمان‌داری در میدان را شایسته‌ی یك فكر و طرف بدانیم
اما چرا اینگونه؟
