مهدسی فرهنگی، کاری فقهی است.
این، نگاهی جدید به فقه است. و البته نگاهی جدید به برنامه ریزی فرهنگی.
توجه به فقه به عنوان یک پدیده زنده و کنش گر و متصل به صحنه، و نه صرفا یک منبع ثابت برای کشف احکامی خاص، یک توجه بسیار متعالی است.
رویکردی که باعث می شود ظرفیت های فقه بیش از پیش دیده شود و نوع مطالعه و مواجهه با منابع بسیار گسترده تر از نگاه حجیت محور سابق باشد.
رویکردی که توجه به سیره اهل بیت علیهم السلام را نه تنها در جهت کشف حلال و حرام، بلکه در راهبری و مهندسی اجتماعی و فرهنگی معیار می سازد. رویکردی که حتی توجه به آیات و شان نزول و فضای تاریخی حاکم، و تفسیرهای اهل بیت را بیشتر مورد مداقه قرار می دهد. و توجه و دقت بیشتری به روایات و اسناد و راویان و زمان و زمانه صدور و… می نماید.

فقهی که رویکرد توحیدی را عمیقا می فهمد و اعمال می کند. در همه احکامش رویکرد تربیتی را می شناسد. یعنی انسان را می شناسد. نقطه مطلوب و مقصد را می شناسد. گام ها و مراحل رسیدن را می شناسد، منطق و مسیر حرکت را می داند. همچنین به رویکرد فرهنگی، حکومتی و تمدنی آگاه است.

درباره چنین رویکردی بیش از این ها باید بحث کرد. منابع و روش شناسی و حجیت و … همه احتیاج به بحث های مفصل دارد و اشارات مختصری که بیان می شود، تنها به عنوان یک ایده، احتمال و فرضیه است و نه بیشتر.