نقطه اصلی بر جامعیت دین

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#محمد_حسن_زاده
#مشخصاتـاسلام
#یادداشت_132
#جلسه_339

?ظاهرا نقطه اصلی که بر جامعیت دین تاکید میشود، جامع دو ساحت عالم است. یعنی دال مرکزی که در جامعیت دین بر آن تمرکز میشود این است که دین فقط منحصر به امور مادی نیست و برای عالم آخرت نیز برنامه دارد. از طرفی دین منحصر در آخرت نیست و برای زندگی دنیای انسان نیز برنامه های مفصلی ارائه کرده است. به عبارت دیگر دین هم متکفل سعادت دنیایی انسان است و هم متکفل سعادت اخروی انسان لذا سعادت دنیوی انسان از سعادت اخروی او جدا نیست و هر دو ساحت از یک برنامه جامع پیروی میکند.

?مشهور است که مسیحیت دین آخرت و معنویت بود و یهود دین دنیا و مادی گری و اسلام جمع بین این دوست. هم دنیا را دارد و هم آخرت را.

?حضرت امام ره می فرمایند:
“آنهایی که آن طرف را می‌بینند و این طرف را نمی‌بینند ناقصند – اهدنا الصّراط المستقیم، غیرالمغضوبِ علیهم، غیرِ ضالین. در یک روایتی هست – من نمی‌دانم وارد است یا نه – هست؛ می‌گویند، نقل می‌کنند که قضیه مغضوب علیهم – به حَسَب قول مفسرین – عبارت از یهود است و ضالین عبارت از نصارا. در یک روایتی نقل می‌کنند – من نمی‌توانم تصدیق کنم، من نقل می‌کنم از آنهایی که نقل کرده‌اند – که رسول الله – مثلاً – فرموده است:کانَ اخی موسی‌ عَیْنُهُ الیُمْنی‌ عَمْیاء و اخی عیسی عَیْنُهُ الیُسْری‌ عَمْیاء، وَ انا ذُوالعَیْنَیْنِ‌ (1) آنهایی که می‌خواهند تأویل کنند، می‌گویند چون تورات بیشتر توجه به مادیات و امور سیاسی و دنیوی داشته است – یهود هم که می‌بینید دو دستی چسبیده‌اند و دارند می‌خورند دنیا را و باز هم بسشان نیست، امریکا هم آنها دارند می‌خورند، ایران هم الآن آنها دارند [می‌خورند] باز هم بسشان نیست، همه جا و همه را می‌خواهند – و در کتاب حضرت عیسی [علیه السلام‌] توجه به معنویات و روحانیت بیشتر بوده است؛ از این جهت «عین یُسرا» یش که عبارت از طرف طبیعتش است عَمْیاء بوده است – البته من نمی‌توانم بگویم‌ این از پیغمبر صادر شده لکن گفته‌اند این را- یعنی توجه به این جهت «یسار» که عبارت از «طبیعت» است نداشته و کم داشته است؛ و او هم به حَسَب شریعتش توجهش به مادیات زیاد بوده. «و انا ذوالعینین»، هم جهات معنوی، هم جهات مادی. شما احکامش را که ببینید شهادت بر این مطلب است. احکامش احکامِ – عرض می‌کنم که – سیاسیاتش [را] ملاحظه می‌کنید.”
صحیفه امام خمینی، جلد 3، صفحات 226-227