بیم و امید در ساحت جهاد اكبر و كبیر
#امید_فشندی
#یادداشت_210
#جلسه_354
#مشخصات_اسلام
#نقد
? بیم و امید در ساحت جهاد اكبر و كبیر
#پیشاانقلاب كه بیشتر سخن از #جهاد_اكبر و قیام فردی بود، دشمن اصلی را طغیان نفس (أعدی عدوّک نفسک الّتی بین جنبیک) معرفی می‌کردیم و پیشنهاد راهبردی این بود که بیشتر به عیوب خویش مشغول شویم (طوبی لمن شغله عیبه عن عیوب الناس) و درگیر خویش باشیم و فرافکنی نکنیم؛ به تخلیه(پیرایش) پیش‌تر از تحلیه(آرایش) سفارش می‌شد و بیمناکی برتر از امیدواری به نظر می‌رسید.
اما #پساانقلاب که باب #جهاد_کبیر هم باز شد و یک ملت قیام لله کرده، بیشتر به طاغوت بیرونی توجه داده می‌شود و دشمن از داخل به خارج کوچ می‌کند؛ صرف ایستادگی در برابر دشمن پیشرفت شمرده و از عیوب و آسیب‌های درونی کمتر گفته می‌شود.
قضاوتی ندارم که آن رویکرد زیاده‌روی بود یا این؛ اما به‌نظرمی‌رسد که کمی از تعادل به دور افتاده‌ایم.
ایستادگی در برابر دشمن وقتی ستوده است که سیرت ما را حفظ کند، اما اگر سوگیری ما به سمتی باشد که در صورت پیشرفت با دشمن مسابقه داریم اما از سیرت (اصول و آرمان‌ها) خود گام به گام عقب‌نشینی داریم، باید در این ایستادگی بازنگری کرد، وگرنه بازی در زمین دشمن است با نام دشمنی.
8 آذر 1400
