همرزمان ما

#اميد_فشندي
#يادداشت_220
#جلسه_374
#مشخصات_اسلام

? همرزمان ما

چندی پیش متنی را نوشته بودم كه با بحث امروز استاد تناسب دارد، به اشتراك می‌گذارم:

نهاد حوزه و روحانیت دینی در امتداد رستاخیز توحیدی پیامبران و اولیای بزرگ الهی، رسالت هدایت و راهبری مردم را برای «قیام لله» و اقامه‌ی دین و قسط بر عهده داشته، پاك و پویا و پیوسته، همواره كانون امید و انتظار، الهام‌بخش و آرمان‌زا، آبشخور اعتقاد و فرهنگ مردم، و پرچم‌دار ویرایش‌های فاخر فرهنگی و سیاسی به‌‌ویژه در دوران معاصر – از نهضت مشروطه تا انقلاب اسلامی – بوده ‌است.

هویت، امنیت و منافع آینده‌ی ایران عزیزی كه سودای آفرینش جهانی نو را از رهگذر الگوسازی نظام جمهوری اسلامی در سر می‌پروراند، با سودا و سوگیری و سودمندی جامعه‌ی حوزوی گره خورده است.

پیروزی انقلاب و تشكیل نظام جمهوری اسلامی كه خود از میوه‌های پربركت درخت پاك و پربار حوزه بود، گشایشی فراگیر برای ظهور و حاكمیت دین رقم زد و درعین‌حال، گستره‌ی عظیمی از نیازها و انتظارات را روانه‌ی نهاد دین كرده و كه چالش محوری نیز در همین افق قابل تقریر است: مقوله‌ی حكمرانی.

جمهوری اسلامی به‌راستی كه برساخت سیاسی خواست تاریخی مردم ایران برای حاكمیتی آزاد و مستقل و اسلامی است كه از سوی روحانیت حكیم و به‌روز و ربّانی به آن یادآور شدند و با راهبری ایشان، به نام خدا برخاستند و اندیشه و انگیزه‌ی خویش را به‌سوی ویرایشی فرهنگی، سیاسی و اجتماعی به‌كار بستند و وارد دوران نوینی از حیات تاریخی خود شدند؛ حیاتی به‌شدت توحیدی و شریعت‌گرا كه دین را آبشخور مهندسی و معماری‌های كلان اجتماعی می‌خواهد.

حوزه‌ی امروز اما دچار گسست‌های اساسی از متن این حیات نوین، و درگیر نارسایی‌های تاریخی خسارت‌زایی نسبت به مقوله‌ی حاكمیت و حكمرانی است كه كندی در پیوست به این قافله‌ی رسالت‌مند تمدنی – حیات امروز ایرانی –، و كوتاهی در رسایی به تراز حكمرانی، كارآمدی و الهام‌بخشی جمهوری اسلامی را دچار چالش‌های اساسی خواهد كرد.