سربازی مادام العمر

?سربازی مادام العمر ?

?امام قبل از انقلاب به آن مأموری که از او پرسید با چه کسانی می خواهید انقلاب کنید؟، فرمودند: سربازان من در گهواره ها هستند.
امروز با دیدن سیدمصطفی و امثال او به خوبی این جمله امام را می فهمم. کسانی که اصلا انقلاب را ندیده اند ولی به قدری انقلابی اند که گویا امام جامعه، سربازانی غیر از اینها ندارد. به قدری خودشان را مسئول هدایت جامعه می دانند که درد انقلابی نبودن دیگر مردم ها را هم به دوش می کشند.
تمام تاریخ باید برای این امام سر خم فرود آورد که اینچنین سربازانی شیدا دارد که تمام زندگی خودشان را وقف تحقق منویات او و نائب او کرده اند. گویا مادام العمر به سربازی امامشان رفته اند.

? در این دو سه سالی که در حلقه اندیشه کلامی با او آشنا شدم، گاهی او را چنان گداخته و آتش گرفته می دیدم که از تمام وجود، دغدغه هایش را فریاد می زد. یادم نمی رود که در جلسه ای که با مسئول سازمان تبلیغات قم داشتیم. سیدمصطفی طوری داد می زد که منی که با درد های او آشنا نبودم، در دلم او را متهم می کردم که چرا انقدر عصبانی است؟ شاید شخص مقابل از این رفتار برنجد و ناراحت شود.
اما الان که صحبتها، نوشته ها، فیلمها و نظرات اساتید و رفقایش را دیدم و شنیدم، تازه می فهمم سر دادهای او چه بود؟ و من چقدر از این دردها دور بودم.
او بخاطر فهم عمیقی که از تمدن اسلامی داشت، معضل های تمدنی امروز بشریت را با تمام جانش درک می کرد و فاصله از تمدن اسلامی و مکتب امام، حقیقتا او را می سوزاند. او مانند من و مثل من نبود که دم از انقلاب می زنیم اما انقلاب در متن زندگیمان نیست. او تابع مکتب امام بود نه تابع مکتب روزمرگی و بی تفاوتی نسبت به امام و دعوت های او.

? یکی از چیزهایی که او را به شدت می آزرد، عدم نخبگی در تصمیم ها و تحلیل های نخبگان جبهه انقلاب بود. او که به اذعان اساتیدش از نخبگی ویژه ای برخوردار بود، به خوبی این نارسایی را درک کرده بود. او از سر نخبگی این را فهمیده بود که یکی از مهمترین ضعفهای حرکت انقلاب، تشتت در جبهه انقلاب می دانست.

? یکی از افتخارات سید مصطفی این بود که تا آخر در کنار استادش ایستاد. با وجود اینکه کاملا مشهود بود که در بعضی موارد نظرش با استاد متفاوت بود ولی خوب می دانست که در عمل ساز مخالف زدن، بدترین اتفاق است. لذا هیچ وقت راه خودش را از استادش جدا نکرد.

? بنده لیاقت رفاقت با او را نداشتم. اما این روزها به قدری نبود او را احساس می کنم که گویا برادر بزرگم را از دست داده ام. اگر من این حس را دارم، پس رفقا و استادش چه حالی دارند؟ نمی دانم این غم را در مرتبه اول باید به رفقا و استادش تسلیت گفت یا به پدرومادرش. همانطور که امام بعد از شهادت شهید مطهری، به همسر ایشان فرمودند: نمی دانم من باید به شما تسلیت بگویم یا شما به من.

خدایا به رفقا و اساتید و خانواده اش صبر بده و ما را بر ادامه راه او توفیق بفرما.

#سید_ابراهیم_رضوی
#سیدمصطفی_مدرس
#یادداشت 97