انسان شناسی الهی

#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#توحید_از_دیدگاه_انسان_شناختی
#حمیدرضاشب_بویی
#یادداشت_1
#جلسه_101

انسان شناسی الهی از نگاه اقا از ابتدا با دوگانه شروع میشود و نکته پر رنگ این دوگانه این است که فقط در این بستر است که میتوان معرفت الهی را در ساحت عینی ظهور داد؛ چه بسا ایشان در این ادبیات، تنها با دو اسم “علیم و عادل” الهی، انسان شناسی را باز میکند و اتفاقا با ظهور هر دو اسم، انسان را موحد میدانند و انسانی که ظهورات یکی از این دوگانه را شکوفا نکند، از انجا که خودش را به ورطه ظلمت و عدم ظهور کشانده “مشرک” نامیده است.
این ادبیات را میتوان عینی تر در تحلیل ایشان در کتاب خون دلی که لعل شد مشاهده کرد آنجا که فرمایند:
《به عقیده من اگر فعالیّت آگاهانه ی فکریِ اسلامی از جنبش و مبارزه جدا شود، خشک و بی روح میشود. روح مبارزه ی دینی هم اگر از آگاهی و اندیشه عاری گردد، دچار ارتجاع و تحجّر میگردد.》
نبود ظهورات اسم علیم، ظلمتی با تعبیر “بی روحی” ایجاد خواهد کرد و در مقابل جنبش و مبارزه که همان ظهور اسم عادل است بدون علم، یعنی ظلمتی که اقا از آن تعبیر به “ارتجاع و تحجر” می فرمایند.