اراده ی ملی

#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#میرزا_علی_کرانی
#یادداشت_15
#جلسه_210

«اراده ی ملی»

آقا:
« اراده ی ملی » جانمایه ی پیشرفت حقیقی و همه جانبه است.

انقلاب اسلامی چیزی جز « اراده ی ملی » نیست.
نظام اسلامی چیزی جز « اراده ی ملی » نیست.
دولت اسلامی چیزی جز « اراده ی ملی » نیست.

استاد :
اجازه بدهید جای «اراده ی ملی » بنویسم « قیام مردم ».
کسی که قیام میکند رهبر است.

=> اراده ی ملی = قیام ملی = رهبری ملی = امامت ملت ( امت )

در این مدار، بیانات و جملات ارزشمندی میبینیم که با عنایت به دلالت هایی که دارند ذهن ما نمی تواند از کنار آن ها به سادگی عبور کند. سخن از مفاهیم بسیار مهمی به میا ن می آید که گویی ریشه ی تمام اندیشه ی اجتماعی ما و پس از آن راهبردها و عملیات های ما را همین ها باید تشکیل دهند.
ذهن چنین می فهمد که اگر عقیده ی من بر این است، پس فلان 1 و فلان 2 و فلان 3 و … باید جایشان را به بهمان 1 و بهمان 2 و بهمان 3 بدهند.
مثلا اگر دولت اسلامی چیزی جز قیام مردم نیست، پس پیشرفت ما از راهی جز قیام مردم نمی گذرد، پس حق ندارم برای آینده ی نهضت به مسیرهای دیگری تن بدهم که با قیام ملت نسبتی ندارند، پس باید به جای تکمیل پیچ و مهره ی حرکت های قیّم مآبانه ی سیاسی در فکر طرحی برای قیام خود مردم باشم.

اگر این مساله در مقیاس ملت فقط جواب می دهد، پس باید در فکر یک طراحی انبوه باشم و حق ندارم به مقیاس های کوچک فکر کنم! چرا که خطاست و مرا به مقصد نمی رساند.

و …

خلاصه بسیار تعیین کننده اند.

این تعیین کنندگی موجب می شود که به راحتی از کنار تصدیق صحت این گزاره ها عبور نکنیم.
برای تصدیق این گزاره ها چنین به نظر می رسد که یک راه خوب این باشد که با فهم دقیقی از تک تک ارکان تشکیل دهنده ی این جملات – که محکی شان حقیقتی خارجی است – ترکیب این ارکان و سپس حمل هر کدام بر دیگری را به خوبی بیابیم و ببینیم؛ و از خود بپرسیم که آیا این حمل صحیح است؟ آیا ما این همانی را در می یابیم؟

لذا باید مفاهیم « اراده » « ملی » « انقلاب » « نظام » « دولت » « اسلامی » « قیام » « مردم » « رهبر » را به خوبی شناخت تا سپس ترکیب های « اراده ی ملی » « قیام مردم » « انقلاب اسلامی » « دولت اسلامی » و … نیز شناسایی شده و بعد جملاتی از قبیل « نظام اسلامی چیزی جز اراده ی ملی نیست » ارزیابی گردند.