ضرورت آزاداندیشی برای گفتمانسازی
اگر تنها راه رسیدن به حق، آزاداندیشی باشد و با توجه به اینکه اساسا با گفتمان، ما غیر از حق را که نمی‌خواهیم؛ به عبارت دیگر ما با گفتمان به دنبال حق هستیم؛ حتی اگر نگوییم که «گفتمان» مدنظر ما تنها می‌تواند حق را رقم بزند؛ ولی باز هم ما در گفتمانسازی، به دنبال حق هستیم؛ لذا شاید بتوان گفت حتی اگر می‌خواهیم به گفتمانسازی هم بپردازیم، مفرّی از «آزاداندیشی» نداریم.
به عبارت دیگر این چنین نیست که «آزاداندیشی» صرفا کمک کننده به «گفتمانسازی» باشد؛ ولو اینکه بسیار کمک‌کننده و تسهیل‌گر باشد؛ بلکه آزاداندیشی لازم و ضروری است برای گفتمانسازی و اگر آزاداندیشی نباشد، امکان گفتمانسازی وجود ندارد.
البته این ضرورت در جایی مطرح است که به دنبال «حق» باشیم.
