#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#توحید_از_دیدگاه_خط_مشی_اجتماعی
#عقیل_رضانسب
#یادداشت_39
#جلسه_134

💠 #ولایت اعم است یا #اخوت؟

🔺تا قبل از این تفکیکی که استاد فلاح ارائه فرمودند که اخوت جان یکی بودن است و #مواسات برای هم بودن و ولایت در کار هم بودن، و به ولایت را در واقع چهره عینی تر و عملیاتی تر اخوت دیده است که حتی از مواسات هم اخص تر است؛ در ذهن بنده اینطور بود (هست!) که انگار باید جای ولایت و اخوت را جا به جا کنیم!
🔺یعنی ولایت آن حقیقتی است که جان مشترک ما است، و اخوت این چهره عملیاتی است که در کار هم بودن است.
🔺ولایت آن حقیقت مشترک بین مؤمنین است آن ریسمان مشترکی است که جان مشترک آن ها است، لذا است که اهل بیت که در مقام آن حقیقت مشترک ایستاده اند ولی هستند و ولایت دارند، و مؤمنین که در مقام پایین تر این فضا حضور دارند باید با اخوت (در کار هم بودن) و مواسات (برای هم بودن) به آن حقیقت مشترک خودشان به آن جان مشترک شان که ولایت است نزدیک و بلکه متصل بشوند، و البته غایت همه رسیدن به جانِ جان (جانان) است که همان حضرت حق عز اسمه است.
🔺به همین دلیل به نظر رسید که شاید جای اخوت و ولایت را عوض کنیم بهتر باشد!
به نظر می رسد این بحث در افق تکوین و لایه حقیقت عالم بسته شده است.
🔺اما اگر بیاییم در افق شریعت بگوییم که باید همان حقیقت اصلی که ولایت است و در قوس نزول به صورت تشکیکی در مواسات و مؤخات جاری می شود، حالا در قوس صعود از مؤخات و مواسات بگذرد تا به آن حقیقت ولایت دوباره برگردد (الی المصیر)
🔺به عبارتی بین برادران و مواساتیان یک رابطه ولایتی برقرار است، و هر کسی به این حقیقت اخوت و مواسات نزدیک تر باشد ولایت بیشتری دارد! و البته در چهره عملیاتی آن، فقیه چون نزدیک ترین هویت به آن هویت مؤاخاتی و مواساتی است در عصری که غیبت معصوم را داریم، به عنوان کسی که ولایت عامه را بر عهده دارد نائب امام معصوم در شئون شریعتی او می شود.

🔹 البته همچنان دلم راضی نیست! و احساس می کنم یک تغییر دیگر هم در این چینش می شود داد آن هم جا به جا کردن، اخوت و مواسات است! یعنی مواسات بشود در کار هم بودن، و اخوت بشود برای هم بودن!
.

#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#توحید_از_دیدگاه_خط_مشی_اجتماعی
#سید_مصطفی_مدرس
#یادداشت_31
#جلسه_134

نسبت مواسات با نظام تسخيري و تفضيلي

خیلی طرح بحث عالی و ویژه ای برادر فشندی داشتند؛ بنده به شدت ذهنم در این باب درگیر شد و مطارحات ذهنم را در این باب می نگارم:

اولا در باب نظام تسخیری

در نظام تسخیری طرفین در تسخیر یکدیگر هستند. مثلا قله برای قله بودن در تسخیر دامنه است و دامنه برای قله بودن در تسخیر قله!
مثال واضح دیگر پدر برای پدر بودن در تسخیر فرزند خویش و فرزند برای بودنش در تسخیر پدر خویش است یا مثالی دیگر معلم برای معلم بودن نیاز به شاگرد دارد و در تسخیر شاگرد است و شاگرد نیز برای آموختن در تسخیر معلم است
همچنین آن کسی که میخواهد مظهر اسم سمیع الهی بشود در تسخیر کسی است که مظهر اسم متکلم است و همچنین بالعکس کسی که مظهر اسم متکلم است در تسخیر اسم سمیع الهی می باشد.
همچنین خالق برای خلق کردن در تسخیر مخلوق است و مخلوق برای وجود داشتنش در تسخیر خالق!
به هر حال تسخیر طرفینی است هر چند فصل اخیر تسخیر متفاوت است ولی در جنس تسخیر هر دو مشترکند.
از این سو نظام تسخیری بدین معنای تکوینی مؤید مواسات است. یعنی پدر برای فرزند است و فرزند برای پدر(مشهور است انت و مالک لابیک)

اما مواسات و نظام تفضیلی

از آنجا که اکمل العباد افقر العباد هر آن کس که فضائل بیشتری دارد می بیند که اینها از خویشتن خویش نیست بلکه از حق سبحانه می باشد فلذا بیش از پیش در کار دیگران بر می آید چرا که فضائلی که دارد امانتی خالق است نزد او برای خدمت به خلق.

فلذا باز اینجا نظام تفضیلی هم مؤید مواسات است چرا که هر که دارایی بیشتر دارد این دارایی او نیست بلکه امانت الله است نزد او و او موظف به جریان و سریان دادن این سرمایه در جامعه اخوت ایمانی می باشد.

همان طور که کامل مکمل دارایی اش آنچنان است که موظف است از دیگر عبادالرحمن دستگیری به عمل بیاورد

#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#توحید_از_دیدگاه_خط_مشی_اجتماعی
#سیدمرتضی_شرافت
#یادداشت_14
#جلسه_134

🔸ولایت در فرهنگ شیعی؛ دوستی یا سرپرستی؟!

اگر چه مفهوم ولایت در فرهنگ شیعی، مبتنی بر اخوت و مواسات است و این بحث هم بسیار خوب و لازم است، اما به نظر می رسد ارتباطی به محتوای متن روح توحید ندارد.
در متن کتاب مستقیما اشاره به سرپرستی و زمامداری جامعه دارد. و آن را مختص به خدا می داند.
مطرح کردن زوایای دیگر ولایت، اگر چه مهم هم باشند، اما خروج از بحث است و چه بسا نه تنها کمکی به متن نکند، بلکه ما را از متن دورتر کند.

اصلا به نظر می آید این مفهوم ولایتی که تقریر شد، بیش از آنکه برخاسته از فرهنگ شیعی باشد، به فرهنگ اهل سنت نزدیک است. ولایتی که بیش از آنکه بوی سرپرستی بدهد، رایحه دوستی عمیق دارد! آنجایی که مدعی می شوند من کنت مولاه به معنای دوستی است.

اشکال دوم هم این که به قراین مختلف مراد متن از ولایت، همان حکومت است.
یک قرینه این که قبل از حق ولایت، حق تقنین را -به حکم آنکه آفریننده اوست،- آورده است.
قرینه دیگر این که جای جای متن از واژه حکومت، زمامداری و سرپرستی در کنار ولایت استفاده کرده است.
قرینه دیگر این که هیچ اشاره ای به اخوت و مواسات و حتی ولایت عرضی نکرده است