#یادداشت
#مشخصات_اسلام

#حامد_خواجه
#یادداشت_62
#جلسه_257

حلقه اندیشه کلامی از زیر مجموعه‌های گفتمان زمینه‌ای است که خود گفتمان زمینه‌ای در کنار گفتمان عملیاتی ذیل پوشش گفتمانی حیات نوین شیعه قرار می گیرد. و وظیفه‌ي حلقه اندیشه کلامی، خلق گفتمان جامع است. این وظیفه را به عنوان ولایت فرهنگی عام دارد، نه ولایت اجتماعی. یعنی وظیفه ندارد به صحنه بزند و وارد گود عمل به معنای ولایت اجتماعی شود، بلکه باید کسانی را که به صحنه‌زده‌اند پشتیبانی کند. پشتیبانی فرهنگی و از آنجایی که در ولایت اجتماعی و رهبری اجتماعی در کف میدان است، لذا باید پیشتیبانی هم از جنس ولی و رهبر باشد، باید پیشتیبانی ولایت فرهنگی را به ارمغان بیاورد. در میدان عمل مجری یا مدیر اجتماعی نیست، بلکه ولی اجتماعی است که صحنه را به پیش می‌برد و لذا به ولی فرهنگی برای پشتیبانی نیاز داریم.

والبته ولایت فرهنگی با ولایت فکری متفاوت است و ولایت فکری نمی‌تواند از ولایت اجتماعی پشتیبانی کند؛ در واقع بدون واسطه نمی‌تواند پشتیبانی کند، بلکه واسطه‌گری ولایت فرهنگی نیاز است.

با توجه به مقدماتی که گذشت، تولید محتوا باید برای حلقه کلامی مسئله‌ای مهم باشد و صد البته محتواهایی که با مسائل روز و کف میدان مرتبط باشد و در صدد پاسخ به آن مسائل باشد و این از طریق تعامل با رهبران اجتماعی به دست می‌آید. با توجه به حائز اهمیت بودن تولید محتوا، دست به قلم بودن و نوشتن را جزء دارایی کردن اهمیت پیدا می‌کند و تبدیل به یک مهارت کلیدی برای اعضای حلقه می‌شود که باید در راستای بهبود افزایش این مهارت تلاش شود. و بهترین الگو، الگوی روزانه نوشتن است. الگویی که در عین اینکه کمترین وقت را می‌گیرد، ثمره‌دهی بالایی دارد.🌺

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#میرزا_علی_کرانی
#یادداشت_53
#جلسه_256

بسم الله الرحمن الرحیم

معرفی یادداشت: در خلال مباحث اخیر، جناب استاد مکررا بر لزوم وجود امری تکیه میکنند که هر چه بیشتر به بحث اخیرمان میپردازیم، ضرورتش و کم و کیفش بیشتر لمس میشود. امری با عنوان “میز مباحثه ی رهبری”. در این یادداشت میخواهم قدری به کلیت این مساله بپردازم و قدری همین نکته را پر و بال بدهم.

اولا، اساسا مجهز کردن ذهن و “ذهنیت طراحی” ما به ایده ای با عنوان ” میز مباحثه ” خود یک ارتقا در کارآمدی است. اینکه یک امکان را و یا یک مجال را ایجاد کنیم تا ولو نه به صورت منظم و مرتب بلکه حتی بصورت اقتضائی و موسمی به یک مساله ی مهم بپردازیم. و رفته رفته آن را پخته تر کنیم.

در آن هم افزایی کنیم، ذهن های مختلف دخیل شوند، حرف بزنیم، ایده بزنیم، گفتگو کنیم، ذهنیت پیدا کنیم، بعد برویم مدتی با همین ذهنیت ها بچرخیم و تاب بخوریم و کنش کنیم، و سر فرصتی دوباره برگردیم و ذهنیت های جدید و ارتقا یافته را به هم عرضه کنیم، مباحثه کنیم و…

اتفاق خیلی خوبی می افتد در این صورت.

ثانیا، این میز مباحثه ی بخصوص، یعنی میز مباحثه ی رهبری: چقدر میز مباحثه جذابی است. چقدر جایش خالی بوده و ما حواسمان نبوده!

چقدر حرفهای اساسی برای گفتن در آن وجود دارد. حرفهایی که مباحثه کردنشان واقعا مدار انسان را ممکن است جابجا کند و در کلیدی ترین عرصه های حیات ما تاثیر بگذارد. چه در فاخرترین مواجهات ما یعنی در عرصه ی حیات شیعی ما، و چه در عرصه های حیاتی تنزل یافته تر.

اینکه ما بتوانیم اساسا “تصویر” پیدا کنیم از موقفی با مختصات رهبری.

هم میتوانیم رهبرمان‌را بهتر درک کنیم.
هم میتوانیم در سو دهی به برنامه ریزهای کلان حیات خودمان دقیق تر، حساب شده تر و هوشمندانه تر عمل کنیم.

مثلا فرض کنید همین وسط کشیدن کلیدواژه ی “سررشته داری”.
همبن یک کلیدواژه به خودی خود میتواند خیلی موثر باشد، میتواند خیلی جهت بخش باشد.

یک کلیدواژه از دل این مباحثات خارج‌میشود، و کلمه ی رهبری و ولایت را از معانی عرفی شده ی ساده شده ی کم عمق خارج میکند، و برداشت ما را غنا میبخشد.

فکر میکنم بسیار بیش از این میتوان در این مورد سخن گفت.

امید است بتوانیم این میز را پربار کنیم و بهره های اساسی خوبی از آن ببریم. بعون الله تعالی

بسم الله..
#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#محمد_حسین_خانی
#یادداشت_61
#جلسه_255

#عذرخواهی
#کوتاهی
#ناشکری

ابتدا عذرخواهی میکنم از استاد معظم ودبیر محترم و دوستان کلاس بابت غیبت های زیاد و کم کاری در یادداشت نویسی و فیش برداری

از آنجایی که حلقه اندیشه کلامی یک دوره جمعی است و تک تک افراد در هویت کلاس نقش مهمی دارند با دوره ها و کلاس های دیگر متفاوت است
هدف این نیست که 20نفر بیایند یک مطلبی را بفهمند و بروند بنای کلاس این است که یک جمعی باشیم که به مهارت های مسلط شویم و از نظر محتوایی و میدان هم با هم پیش برویم و در نهایت این کلاس بشود یک لشکر برای مبارزه در میدان نرم
لذا هویت و وجود تمام افراد مهم است
یکی که نیاید یا شل تر بیاید همه احساس ضعف می کنند دقیقا مثل اینکه لشکری داشته باشی ولی تیم اطلاعات و عملیات نداشته باشد آرپیچی زن نداشته باشد اینجا هویت لشکر زیر سوال است
اینجا همه لشکر خیالشان راحت نیست

واقعا جمعی با این ویژگی با این اهداف نعمتی بزرگ و کمیاب است که باید قدر آن را دانست

#یادداشت
#مشخصات_اسلام

#حامد_خواجه
#یادداشت_61
#جلسه_255

در یادداشت قبل در مورد دو الگوی حل مسئله صحبت شد و تا حدودی روشن شد که الگوی غالب در جامعه‌ی امروزی ما الگوی واگذاری همه‌چیز بر عهده‌ی نظام است و نهایت تلاش مردم، پشتیبانی است. تا حدودی می‌توان گفت این همان الگوی نظام اداری غربی است که از قبل از انقلاب هم بوده است. این الگو بوده است و الان هم کما کان.
الگوی دوم که از آن به عنوان الگوی برتر یاد شد، پای کار آمدن خود مردم است و وظیفه‌ي دولت را پشتیبانی از این حرکت‌های مردم تعریف می‌کرد. اینکه مردم را به نتیجه برسانیم که کس نخارد پشت من، جز ناخن انگشت من، شاید آسان باشد و بتوان برای مردم تبیین کرد که باید خودتان به پاخیزید ولی این که این روشنگری‌ها واقعا منجر به قیام شود سخت است. والّا در صورت قیام مردم، به خاطر معجزه‌ای که در پشت اراده‌های مردمی است، کار پیش خواهد رفت.

شاید بتوان الگوی سومی را هم مطرح کرد؛ الگویی که راحت‌تر بتواند مردم را به صحنه بکشاند و تاحدودی هم می‌توان گفت در مسیر اجرایی کردن الگوی دوم است. در این الگو لازم نیست که مردم بدانند یا احساس کنند که تمام کار را خودشان انجام می‌دهند و تمام بار مسئولیت روی دوش آن‌ها است.
در این الگو در کنار نهادهای دولتی نهاد‌های مردمی تشکیل می‌شود و مردم در موازی نهاد‌های دولتی به حل مسئله می‌پردازند و صد البته که پشیتبانی از این نهاد‌های مردمی از جانب نظام و دولت لازم است و هم از جانب خود مردم. هر چند که تمام کار را می‌توان بر عهده‌ی این نهاد مردمی گذاشت و بهتر همین است و به جای صرف هزینه‌های در نهاد‌های دولتی از این نهاد‌های مردمی حمایت شود بهتر مسائل حل می‌شود، لکن در ابتدای امر نباید مردم و این نهاد مردمی احساس کند که جانشین آن نهاد دولتی شده است، بلکه باید در کنار آن و به موازات آن کار کند. نمونه‌هایی که در تاریخ معاصرمان از این قبیل اتفاقات بوده است، حرکت‌هایی است که امام برای تشکیل نهاد‌های مردمی داشتند. مثلا امام ژاندارمری را منحل نکردند که کمیته را جانشین آن کنند بلکه نهاد کمیته که یک نهاد مردمی بود در کنار ژاندرمری تشکیل شد و امنیت توسط این نهاد تامین شد، تا جایی که احساس می‌شود در عمل ژاندارمری و شهربانی کاره‌ای نبوده است. و یا بسیج که در کنار ارتش در ۸ سال دفاع مقدس.

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#حلقه_اندیشه_کلامی
#مته_خلق_اندیشه
#محمد_هادی_جوهری
#یادداشت_61
#جلسه_255

چرا حلقه کلامی می آیم؟ ( مته خلق اندیشه )

مهم ترین و زیبا ترین تعبیری که می توان در مورد حلقه اندیشه کلامی به کار برد. یک مته خلق اندیشه است.
در یک نگاه کلان و اطلسی به حلقه کلامی، جایگاه و آینده آن مشخص خواهد شد. و شاید اصلی ترین انگیزه تحصیلی حقیر برای شرکت در جمع حلقه اندیشه کلامی، وجود همین آینده فوق العاده قوی می باشد.
در گذشته شاید یک فرد می توانست به تنهایی دست به اقدام اصلاحی برای جامعه بزند. اما فضای کنونی جامعه جهانی این مسئله را ایجاد کرده است که بدون داشتن یک جمع و یک تیم، تغییر ویژه برای اصلاح جامعه محال می باشد.
حلقه اندیشه کلامی یک هویت جمعی می باشد که به دنبال اصلاح جامعه است. و مهم ترین ویژگی آن، داشتن همان هویت جمعی است.
اما علاوه بر نیاز به کار جمعی برای حرکت اصلاحی، به یک سرعت اقدام و عکس العمل سریع نیازمندیم. جامعه جهانی به سمتی حرکت می کند که در لحظه مسئله های مردم را تغییر می دهد و برای آن ها مسئله سازی می کند. و اگر شما بخواهید به عنوان راهبر اجتماعی جامعه به دنبال اصلاح و رهبری جامعه باشید، باید بتوانید به صورت سریع پاسخی برای مسئله های ایجاد شده داشته باشید. و حتی در مرحله بالاتر باید بتوانید زمین بازی را نیز خودتان طراحی کرده و مسئولیت ، مسئله سازی برای جامعه را بر عهده گرفته باشید. در یک جمله، شما به عنوان راهبر اجتماعی جامعه باید بتوانید دغدغه های جامعه را مدیریت کنید.
این دو ویژگی مهم ترین ویژگی های یک مته خلق اندیشه می باشد. و چون حلقه اندیشه کلامی بالفعل و یا بالقوه دارای این ویژگی های می باشد. لذا سبب حضور بنده در این جمع فوق العاده غنی شده است.

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#محمد_حسین_خانی
#یادداشت_63
#جلسه_255

🔸نرم افزار #حلقه_اندیشه_کلامی

در یادداشت قبلی بحث #یادداشت_نویسی را توضیحی دادم

در این یادداشت گوشه های دیگر این نرم افزار را آنگونه که یافته ام توضیح می دهم .

🔹کتاب محوری:
محور کلاس یک کتاب یا مقاله است که دوستان کلاس باید قبل کلاس محدوده مشخص شده را مطالعه کنند و برداشت خود را مطرح کنند

🔺ثمره کار این است که در کلاس از یک متن 20 نوع برداشت و فهم مطرح می شود واین زمینه ای برای کار بعدی است

🔹کلاس:
کلاس که یک ساعت در روز می باشد و با موضوعی پیش می رود که قبلا از روی متن مشخص شده دوستان برداشت های خودشان را در این یک ساعت مطرح می کنند و به بحث و گفتگو می پردازند در این جلسه استاد به مناسبت بحث ها بر حسب صلاح دید خود ورود می کنند .

🔹مطالعه :
در برنامه حلقه نیم ساعت مطالعه اثر یک اندیشمند دیده شده که تمام افراد باید یک اندیشمند را انتخاب کنند و آثار او را بررسی کنند و در موضوع مشخص شده کتاب محوری با کلیدواژه های مشخص در اثر اندشمند مشخص نیم ساعت مطالعه می کنند وماحصل این نیم ساعت مطالعه تهیه #فیش است در این موضوع
درنهایت تمام افراد فیش های خود را در بانک اطلاعات به اشتراک می گذارند
نتیجه این کار یک بانک است که در یک موضوع 20 فیش از 20 اندیشمند مختلف است .

🔹یادداشت :
بعد از اینکه ما مطالعه و مباحثه کردیم
در نیم ساعت باید یک یادداشت در موضوع بحث شده ارائه بدهیم.

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#میرزا_علی_کرانی
#یادداشت_51
#جلسه_254

بسم الله الرحمن الرحیم

چه هنگام به مساله ی « الگوی حوزوی گری انقلابی » خواهیم رسید؟

منظورم این است چه هنگام این مساله واقعا به یک مساله برای ما تبدیل میشود، و ذهن ما و وجود ما را با خودش درگیر می کند؟ نه اینکه یک طرح سوال ذهنی باشد مثل خیلی سوالات ذهنی دیگری که روزانه در کلاس های درس و .. با آن ها مواجه میشویم.

آیا تا بحال به عنوان یک طلبه با پیچ و خم های این سوال دست و پنجه نرم کرده ایم؟

مثلا آیا اتفاق افتاده است که بخاطر درگیری واقعی مان با این سوال مثلا یک سال وضعیت بودن حوزوی مان استخوان در گلو و خار در چشم باشد؟

به نظرم میرسد با توجه به اینکه این موضوع بسیار موضوع در دسترسی است ( یعنی موضوعش همین حبات روزانه ی خود ماست ) جا دارد واقعا گاهی با آن حقیقتا دست به گریبان شویم.

یعنی مثلا دستی در الگوی فعلی مان ببریم به سمت مطلوب و این دست بردنمان را امتحانش کنیم. تست کنیم ببینیم چقدر توان دست بردن در الگو را داریم. و چقدر موفقیم.

مثلا ببینیم آیا توان مان در حد اصلاح و ویرایش جزئی است؟ اگر این است در حد چند مولفه و فاکتور می توانیم اصلاح بکنیم؟

یا مثلا آیا توان ایجاد تحول در الگو را داریم یا نه؟

و…

البته یک سوال خوب می تواند در همین رابطه مطرح بشود که اساسا ما چه الگویی برای کشف الگو داریم؟

چه مخاطراتی پیش روی کشف الگو هست؟

چه ضرورت هایی پشتیبانی می کند از این اقدام؟ و بردشان چقدر است ؟ و…

مثلا یک الگو می تواند همان چیزی باشد که استاد در حلقه مطرح فرمودند : عده ای هرچند تخصص ندارند ولی چون نیاز است و ضرورت دارد مشغولش شوند تا بالاخره متخصص اش هم بشوند.

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#عقيل_رضانسب
#يادداشت_161
#جلسه_254

💠 هم صحنه، هم کتابخانه؛ به جمع سالم

🔹 #معرف_یادداشت: در #يادداشت_158 به بحث رهبری فرهنگی پرداختم، یکی برادر #میرزا_علی_کرانی طلب توضیح بیشتر فرمودند، در این یادداشت کمی بیشتر توضیح داده می شود. امیدوارم که مفید باشد.

🔺 در یادداشت قبل یک طیف تصویر شد که یک سر افراطی آن کسانی بودند که بدون جمع کردن سرمایه های متناسب حوزوی به صحنه عملیات می زنند؛ و یک سر افراطی آن کسانی بودند که اصطلاحاً در حوزه کپک زده اند، یعنی یک آدم صرفا کتابخانه ای و مدرسه ای که اصلا دغدغه حل مسائل اجتماعی را ندارد. برای هر دو سر طیف یک افراد معتدلی تصویر شد و حالت اعتدال و نقطه وسط این طیف هم همان رهبری فرهنگی است.
🔺 طیف افراطی زنندگان به صحنه معمولاً علاوه بر اینکه دارایی متناسب برای خدمت عمیق حوزوی را ندارند، کسانی که در فضای حوزوی و دانشی حضور دارند را مسخره می کنند؛ و طیف افراطی ماندگان در حوزه هم معمولا علاوه بر اینکه در حال حل هیچ مسئله واقعی نیستند، افراد به صحنه زده را تمسخر می کنند و بی سوادی شان را بر پیشانی شان می کوبند!
🔺 طیف معتدل به صحنه زدگان ارزش کار دانشی و تربیتی را می دانند و تأیید می کنند؛ طیف معتدل ماندگان در حوزه نیز ارزش کسانی که به صحنه زدن و کار مهمی که دارند انجام می دهند را می دانند و تأیید می کنند؛ منتها مشکل اینجاست که هیچ کدام توانمندی استفاده از دیگری را ندارند و یا استفاده ها خیلی حداقلی است؛ او که به صحنه زده است، شخصیتش طوری نیست که مسئله های واقعی را بیاورد به دانشمندان عرضه کند که حل کنند و معمولاً سعی می کند با همان میان مایگی و یا پرمایگی که سرشلوغی اجازه ایده زدن به او نمی دهد؛ پاسخ مسائل خودش را پیدا کند و همیشه هم ایده های سطحی دارند و خدماتشان در سطح محدودی باقی می ماند؛ ضمن اینکه به خاطر حضور آن طیف افراطی همیشه کارهای این دسته تحت تأثیر قرار می گیرد، و از طرفی یک آسیب بزرگ در این دسته هست که اکثراً از علوم انسانی ذاتاً مسموم غربی تغذیه کردند و ایده هایی هم که دارند می زنند، با حاکمیت پارادایم غربی صورت می گیرد؛ و لذا با وجود حضور خوب این دسته در فضای حاکمیتی نظام اسلامی همچنان در حال بسط مدرنیته هستند!
🔺 طیف معتدل دانشی هم یا تلاشی برای اتصال به مسئله های واقعی صحنه نمی کند، و یا مسئله هایی که برخی افراد معتدل میدان به او عرضه می کنند را به دلیل عدم فهم درست از صحنه نمی تواند حل کند یا پاسخ های تخیلی می دهد؛ و معمولاً افراد معتدل در صحنه بعد از مدتی کلاً از حوزه و اینکه آبی از آن گرم شود ناامید می شوند و به همان ایده زنی سطحی خود ادامه می دهند.
🔺 راه حل این نیست که این دو تا را به هم وصل کرد، این دو تا همدیگر را نمی فهمند که بخواهند به هم وصل شوند؛ نمی دانند چطوری به هم وصل شوند، نمی دانند چه توقعاتی از همدیگر داشته باشند؛ و معمولاً هم طرفین یک حالت تبختری نسبت به همدیگر دارند و لذا به صورت دو خط موازی تا بی نهایت به هم نمی رسند، تازه اگر همجهت باشند که نیستند!
🔺 راه حل این است که شخصیتی وسط بیاید که از جنس هر دو صحنه باشد، یعنی هم خودش اهل کار دانشی باشد و هم خودش اهل کار میدانی؛ منتها نه اینکه در هر کدام که رفت لباس های آن یکی را از تن خارج کند که این جمع کردن بین صحنه و کتابخانه به جمع مکسر است! بلکه باید در میدان که می رود هویت دانشی اش همراهش باشد، در دانش هم که هست هویت میدانی اش همراهش؛ مخصوصاً اینکه در میدان رفتنش هم از جنس ورودهای خُرد و جزئی نباشد بلکه در سطح کلان و کلی و درد های بزرگ اجتماعی ورود کند.
🔺 به عبارت دیگر هم در ورودهای دانشی و هم در ورودهای عملیاتی اش آن هویت رهبرانه اش را حفظ کند؛ هویت رهبرانه هم نه یعنی اینکه یک جا بنشیند و دست تکان بدهد و بقیه هم بگویند روح منی، بت شکنی! بلکه هویت رهبرانه هم یعنی سر رشته داری تحولات اجتماعی! رهبری یک مسئولیت بزرگ است، نه یک امتیاز بزرگ که به فردی داده شود!
🔺 اگر توانستیم این شخصیت را در حوزه به اندازه قابل قبول تربیت کنیم، آن وقت حتی می توان امید داشت که این تیپ از دو سر طیف اهل عمل و اهل نظر نیز کار بکشد و آن ها را به هم وصل کند. قلب تپنده نهاد رهبری فرهنگی، این تیپ است که شخصیتاً رهبر فرهنگی است و لذا می تواند لایه نیروی انسانی دو طیف را به هم بدوزد. این همان شخصیتی است که در آرایش متناسب نیرو انسانی که فتوت برای راه اندازی یک جریان بالنده اجتماعی با هویت فرهنگی به آن حکیم فقیه جامعه ساز می گفت.