آیا متکلم نیازپرور (متکلم فعال)، نیازها را حقنه می کند؟
?آیا متکلم نیازپرور (متکلم فعال)، نیازها را حقنه می کند؟?
?باید توجه داشت اینکه کلام نیازپرور، نیازهای مکتومی را در وجود انسانها شکوفا می کند به این معنا نیست که نیازهایی را می سازد و آن ها را به جامعه حقنه می کند. زیرا این کلام به صدد پرداخت نسبت به تمام نیازهای مکتوم انسان نیست. بلکه نیاز مکتومی که قریب به فعلی شدن است را انتخاب می کند. به تعبیر دیگر نیازی که اگر آن را به مردم آن جامعه بدهد، آن جامعه ای که از آگاهی برخوردار است، آن را می پذیرند و آن را نیاز خودشان می دانند و از اینکه این نوع نیازشان شکوفا شده است، اسقبال می کنند. و این هم یک حس توخالی نیست بلکه یک حس برآمده از فهم از واقعیت است.
برخلاف تفکر توسعه که نیازهایی را برای مردم می سازد و سپس امکانات تأمین آنها را در اختیار آنها می گذارد و از این فرایند، به سود اقتصادی خودش می رسد. بماند که آنها اساسا واقع گرا نیستند و لذا قائل به نسبیت هستند و همه چیز را چیزی جز خواست ها و گرایش های در ذهن نمی دانند. با وجود این مبنا، اصلا انسان نیازهای مکتوم ثابت و مشترک ندارد تا بخواهیم آن را شکوفا کنیم.
?مسأله بعدی این است که متکلم چگونه این نیازهای مکتوم قریب به بالفعل شدن را می یابد؟
پاسخ این است که متکلم، انسان و جامعه را به خوبی عمیقا می شناسد، همچنین صحنه را می شناسد و از آن قضاوت دارد. فلذا او می تواند نیاز فعلی و نیاز مکتوم قریب به فعلی شدن را بشناسد.
در اندیشه های تربیتی هم اینگونه است. بعضی اندیشه ها فقط تأمین نیازهای فعلی را لازم می دانند و برای آن برنامه دارند اما بعضی دیگر به صورت حرفه ای تر و در ظاهر بی رحمانه تر، نیازهای واقعی تر ولو اینکه کاملا نیاز فعلی نباشد را انتخاب می کنند و متربی را به سمتی می برند که آن نیاز را نیاز فعلی خود تلقی کند. و نشانه آن این است که بعد از اینکه آن را به آن مردم بدهید، آن را کاملا می پذیرند و کاملا نیاز خودشان تلقی می کنند.
