#یادداشت
#مقام_مردم
#سیدمرتضی_شرافت
#یادداشت_56
#جلسه_279
#مکتب_امام

🔶جایگاه کلام در اقتصاد اسلامی
یکی از سوالاتی که چند روزی درگیر آن بودم، این بود که اصلا چرا حلقه اندیشه کلامی باید به مباحث اقتصادی ورود کند؟! آیا انتخابات باعث شده است ما از رسالت اصلی خودمان خارج شویم و به بحث های متفرقه و استطرادی بپردازیم؟
آیا موضوعات شایسته تری برای ورودهای کلامی در رابطه با انتخابات پیش روی ما نبود؟!
اصلا ورود و توجه حلقه اندیشه کلامی به مقوله اقتصاد، چه ثمره ای دارد؟! آیا همین حرف ها را و بهتر از ما، خود اقتصاددانان متعهد و اسلام شناس، تبیین نمی کنند؟
آیا بهتر نبود ما انرژی مان را می گذاشتیم در موضوعاتی که مزیت نسبی ما به آن هاست. همان محتوایی که معتقدیم امروز فضای تبلیغاتی کاندیداها کم دارد؟
آیا بهتر نبود، آرمان ها و ارزش های اسلام ناب و مکتب امام را که هویت انقلاب اسلامی هستند و جمهوری اسلامی به آنها زنده است را در این موقعیت و فرصت بی سابقه گفتمان می کردیم؟
این که به سراغ فرمایشات رهبری برویم و هر چه آقا گفتند را تبدیل به موضوع پیشنهادی و گفتمانی کنیم، چقدر صحیح است؟ آن چه آقا لازم بوده است را گفتمان کرده اند. و همه کاندیداهای صحنه به همان بساطت طرح پیشنهادی ما و بلکه به صورت تفصیلی تر، حرف های آقا را در برنامه هایشان بیان می کنند. آیا بهتر نبود، به جای آن که به سراغ همه بیانات آقا برویم، به سراغ نکات نابی برویم که برای این انتخابات لازم است؟!
توجه به همه صحبت های آقا بدون لحاظ اهم و مهم و بدون انتخاب مخاطب و وزن جلسات، آیا ما را به بیراهه نمی برد؟!
اصلا آن چه در 8 سال گذشته آقا از این دولت خواسته اند، چرا باید سند پیش روی دولت آینده باشد؟! دولت آینده اگر وظایف عادی اش را انجام دهد، اولویت های فرهنگ و پیشرفت علمی می آیند و مد نظر قرار می گیرند.

در یادداشت های بعدی تلاش می کنم -تنها از زاویه ای- به این سوالات پاسخ دهم.

#یادداشت_57
#جلسه_278
#محمد_صحرایی
#نسبت_تمدن_اسلامی_و_ظهور
#تقریر_مباحث_استاد

در نسبت ما با ظهور حضرت ولی عصر(عج) در نظر و گاهی در عمل دو دیدگاه و دو رویکرد وجود دارد.

یکی اینکه کار به دست خود حضرت درست خواهد شد و تلاشهای ما برای حکومتداری و تشکیل تمدن اسلامی کار را خرابتر میکند و خود حضرت حواسشان به مسائل هست، شیعیانشان را حفظ میکنند و جامعه را در جهتی که باید برود جهت میدهند.
رفتاری که امروز ما با رهبری داریم که زحمت تحلیل و فهم و عملی کردن فرمایشات ایشان را به خودمان نمی دهیم و دلمان گرم است که آقا را داریم در امتداد همین رویکرد ولایت بسندگی است که با عافیت طلبی هم راستاست.
خب این رویکرد باعث میشود مثلا امام جامعه از اوج اندیشه پایین بیایند و خود را د رافق پایین ترین مسائل بکشند و این یعنی شکستن اندیشه متراقی امام. برای تصویر این مساله فرض کنید سخنران یک مجلس مهم، وسط سخنرانی پربار خود بخواهد به مردم تذکر دهد که یکی بلند شود این لامپ را روشن کند دیگر، یا خودش بخواهد برود لامپ را روشن کند….

دوم اینکه باید برای تحقق ظهور حضرت، زمینه سازی کرد و اصلا شرط ظهور حضرت، بذل جهد برای محقق شدن تمدن اسلامی ولو بصورت ناقص است. این اندیشه و اساسا انقلاب از این فهم امام خمینی از کلام و اندیشه اهل بیت تغذیه میکند
بر دیدگاه دوم که دیدگاه رهبری هم همین است دو سوال یا دو اشکال وارد میشود:
اول اینکه آیا اساسا بدون حضور معصوم ایجاد تمدن اسلامی شدنی است؟
دوم اینکه اگر شدنی باشد آنگاه دیگر چه نیازی به آمدن معصوم است؟ حضرت می خواهند بیایند که چه بکنند؟

در مورد سوال اول میشود گفت که آنچه مشاهده شده این بوده که غرب با تلاش و فکر توانسته مولفه های تمدن ساز را کشف کند و بر اساس مبانی خود یک تمدن را شکل دهد. خب ما هم اگر فکر کنیم و فرایند شکل گیری یک تمدن را کشف کنیم مبتنی بر مبانی خود میتوانیم یک تمدن را شکل دهیم. کسی که در این وادی، فکر و اندیشه داشته باشد و مبانی دین را هم خوب بشناسد میفهمد که این کار شدنی است.

اما این ساختار و شکل دهی به این ساختار همه ی کار نیست و ما اساسا میفهمیم که در همه ی این مسیر تنها داریم بذل جهد میکنیم و کار اساسی و ترقی آن تمدن و مشخص شدن درست افق های بلندش و همه گیری این تمدن تنها با ظهور حضرت محقق خواهد شد.
حضرت هستند که با ظهورشان جایگاه واقعی و عظیم خانواده ، مسجد، زن و مفهوم حقیقی بسیاری از مفاهیمی که ما در سقف های کوتاهی تعریف کرده بودیم را بما نشان خواهند داد و این تمدن اوج خواهد گرفت و اشکالاتش گرفته خواهد شد.

مصطفی امیدی:
بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#مقام_مردم
#مصطفی_امیدی
#یادداشت_50
#جلسه_278
#انتخابات
#دموکراسی_نفی_آزادی
از مباحثی که حضرت استاد بیان فرمودند نوع نگاه به #انتظار و #ظهور است
مسئله انتظار و ظهور فصل مشترک تفکر شیعی با همه ی گرایش های آن است محل نزاع نوع انتظار است که انواع متفاوت و گاها متناقض دارد از ایجاد فساد برای تسریع ظهور گرفته (انجمن حجتیه) تا رخوت و بی عملی که تقریبا شیوع بیشتر بین شیعیان دارد
اما دسته سومی هم وجود دارد که معتقد است باید مقدمه ی ظهور را فراهم کرد و البته که نه با تولید فساد
امام(ره) تشکیل حکومت اسلامی را مقدمه ظهور می‌خواندند و رهبری تشکیل تمدن اسلامی را
حال سوال بزرگ اینجاست وقتی تشکیل حکومت مخالفینی بزرگ آنهم بر اساس مبانی روایی شیعی دارد(حدیث رایه) که هنوز نسبت به اقناع این دسته راه طولانی در پیش دارد آیا می‌تواند قدمی به این بزرگی(تشکیل تمدن اسلامی پیش از ظهور) بردارد؟
#بخش_اول
نفی دموکراسی از دیدگاه اندیشمندان
سقراط: آیا موهوم پرستی نیست که صرف عدد یا اکثریت سبب خِرَد خواهد شد؟
افلاطون: دموکراسی سمبل حکومت جاهلان است
ارسطو:«دموکراسی مظهر حاکمیت طبقه‌ی پست جامعه است»
توماس آکوییناس حکومت پادشاهی محدود به قانون را به دموکراسی ترجیح می‌داد و آن را معادل حاکمیت خداوند بر جهان هستی می‌دانست؛ از آن رو که حکومت‌های پادشاهی به نظم طبیعت نزدیک‌ترند، در حالی که دموکراسی‌ها، از این نظم دورند
هابز: دموکراسی اجرا نشدنی است زیرا مردم با وعده فریفته می‌شوند
اِدموند بِرک: دموکراسی شرم‌آورترین نوع حکومت است
کانت: دموکراسی بدترین نوع دیکتاتوری است
آگوست کنت: حاکمیت مردم یک دروغ ننگ‌آور است
ارنست رنان:«انتخابات باعث می‌شود یک عده آدم با افکار متوسط دور هم جمع بشوند و این مجموعه افکار، پایین‌تر از حد ذهن متوسط‌ترین پادشاهان است.»
اسوالد اشپنگلر:«حقیقت این است که با تعمیم حق رای به عموم افراد، انتخابات معنای اولیه‌ی خود را از دست داده است. [زیرا مردم] گرفتار چنگال قدرت‌های جدید یعنی رهبران احزاب خواهند بود و این رهبران اراده‌ی خود را با بکارگیری همه‌ی دستگاه‌های تبلیغاتی و تلقینات بر مردم تحمیل می‌کنند»
علامه محمدحسین طباطبایی در ذیل آیه‌ی شریفه‌ی 200 از سوره‌ی مبارکه‌ی آل‌عمران [یا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ] می‌گوید:
«يكى از بزرگترين تفاوت‌ها كه ميان رژيم اسلام و رژيم دموكراسى هست، اين است كه در حكومت‌هاى دموكراسى از آن‌جا كه اساس كار بهره‏گيرى مادى است، قهراً روحِ استخدامِ غير و بهره‏كشى از ديگران در كالبدش دميده شده و اين همان استكبار بشرى است كه همه چيز را تحت اراده‌ی انسانِ حاكم و عمل او قرار مى‏دهد؛ حتى انسان‌هاى ديگر را و به او اجازه مى‏دهد از هر راهى كه خواست، انسان‌هاى ديگر را تيولِ خود كند و بدون هيچ قيد و شرطى بر تمامى خواسته‏ها و آرزوهايى كه از ساير انسان‌ها دارد مسلط باشد.
و اين بعينه همان ديكتاتورى شاهى است كه در اعصار گذشته وجود داشت. چيزى كه هست، اسمش عوض شده و آن روز استبدادش مى‏گفتند و امروز دموكراسي‌اش مى‏خوانند. بلكه استبداد و ظلمِ دموكراسى بسيار بيشتر است. آن روز اسم و مسما هر دو زشت بود، ولى امروز مسماى زشت‏تر از آن، در اسمى و لباسى زيبا جلوه كرده. يعنى استبداد با لباس دموكراسى و تمدن كه هم در مجلات می خوانيم و هم با چشم خود مى‏بينيم چگونه بر سر ملل ضعيف می تازد و چه ظلم‏ها و اجحافات و تحكماتى را درباره‌ی آنان روا می‌دارد.
#بخش_دوم
نگاهی که به دموکراسی و نقش مردم و حتی خود مردم بین متفکران وجود دارد نگاهی متفاوت گاه متناقض و در بسیاری از موارد نگاهی از بالا به پایین است صرف نظر از این نوع تفاوت نگاه ویژگی مشترک متفکرین با مقوله دموکراسی و مصداق بارز آن انتخابات همانطور که گذشت نفی آن به واسطه تسلط مجدد صاحبان زر و زور با شیوه ای بدتر از گذشته هست در نظام پادشاهی وقتی تصمیمی غلط گرفته می‌شد مسئولیت آن تصمیم صرفا با خود پادشاه بود ولی در نظام جدید مسئولیت متوجه همه ی آحاد مردم چه آنهایی که چنین انتخابی کردند و چه آنهایی که اینگونه انتخاب نکردند ولی نتوانستند گروه مقابل را توجیه کنند، است.
آنهم در شرایطی که غالبا جو انتخابات تناسبی با انتخاب عقلانی ندارد
مثلا شما در اکثر موارد با توجه به گذاره های زیر مجبور به فردی غیر از فرد اصلح خواهید شد
دفع افسد به فاسد
دفع فاسد به صالح
احتمال پایین رای آوری اصلح
ترس از رای آوری تفکر رقیب و…
اینگونه علاوه بر اینکه دسته از مردم به واسط غفلت، اغوا، عدم شناخت کافی و… دست به انتخاب غیر اصلح میزنند
عده ای که شناخت مناسب از اصلح هم دارند به واسطه گذاره های بالا مجبور به انتخاب غیر اصلح می شوند پس عملا انتخاب درست در اکثر مواقع به واسطه ی این سیستم غلط اتفاق نمی افتد این درحالیست که مسئولیت این انتخاب غلط و مواجه با نتیجه آن هم بر عهده ی مردم است این یعنی عدم تناسب حکم و جزا یعنی تکلیف مالایطاق یا هر عبارت دیگری که می پندارید
از این روست که علامه میفرماید بدتر از نظام شاهنشاهی است

#یادداشت
#مقام_مردم
#سید_مصطفی_مدرس
#یادداشت_84
#جلسه_278

🔰چرا اقتصاد اولویت یک کشور است؟ (4)

💠 بررسی اولویت تولید ثروت و اقتصاد از نظرگاه آرمان استقلال

استقلال یکی از آرمان های اساسی کشور ایران است. استقلال یعنی آزادی در وسعت یک ملت. استقلال یعنی یک ملت بتواند بر اساس فلسفه مستقل حیات خویش انتخاب کرده و مسیر سعادت و فلاح خویش را اتخاذ کند.

انقلاب اسلامی برای ما استقلال سیاسی به ارمغان آورد. اما استقلال فرهنگی و اقتصادی آنگونه که معارف انقلاب و بنیاد های مکتب امام به ما می آموزد محقق نشد.

امام خمینی ره در باب استقلال اقتصادی می فرمایند:

«این محاصره اقتصادی را که خیلی از آن می ترسند، من یک هدیه ای می دانم برای کشور خودمان؛ برای اینکه محاصره اقتصادی این است که مایحتاج ما را به ما نمی دهند، وقتی که مایحتاج را به ما ندادند خودمان می رویم دنبالش» و در ادامه می افزایند: «مهم این است که ما بفهمیم که دیگران به ما چیزی نمی دهند، ما خودمان باید تهیه کنیم». (صحیفه امام؛ ج 14، ص 115

همچنین می فرمایند : «شما حالا باید از اول شروع کنید و قصدتان بر این باشد که خودتان مستقل در همه چیز باشید، در فرهنگ مستقل باشید در صنعت مستقل باشید، در زراعت مستقل باشید. وقتی که بنابر این معنا گذاشتید و با این عزم وارد میدان شدید می توانید که کشور خودتان را نجات دهید و کشور خودتان را مستقل کنید و بیمه کنید استقلال کشور خودتان را برای همیشه».(صحیفه امام؛ ج 14، ص 246

ایشان تاکیدشان بر استقلال اقتصادی تا آنجاست که آن تحقق واقعی استقلال را در گرو استقلال اقتصادی می دانند:

«باید زحمت بکشیم تا در همه جناحها خودکفا باشیم. امکان ندارد که استقلال به دست بیاید قبل از اینکه استقلال اقتصادی داشته باشیم».(صحیفه امام؛ ج 10، ص 433

به عبارتی بنیاد و ریشه استقلال کشور را استقلال اقتصادی بیان میکنند.

و طی 4 دهه گذشته ریشه وابستگی های فرهنگی، علمی و بعضا سیاسی ما همین وابستگی اقتصادی بوده است. آقایی دلار و شرطی شدن اقتصاد ایران نسبت به دلار زمینه را برای استبداد دلار فراهم ساخته و عملا شریانهای اقتصادی کشور را در یک وابستگی شدید انداخته است.

وابستگی اقتصادی تا آنجا پیشرفته است که جریانی در کشور ایده تحول و توسعه کشور را نه در استقلال اقتصادی و به تعبیر رهبری اقتصاد درون زا و برون نگر بلکه در اقتصاد برون زا یافته اند و برای تحقق این مطلب مذاکره را راه چاره یافته اند.

این همان مصیبتی است که حضرت امام ره سالهای پیش بدان اشاره داشته اند:

«این مصیبت بزرگی که بر ایران و ممالک شرقی مطلقاً وارد شده است که گوششان به این است که غربیها چه می کنند و چه می گویند و چه عمل می کنند و خودشان را از دست بکلی داده اند، استقلال فکری خودشان را، محتوای خودشان را از دست داده اند این ضرری است که بالاتر از ضرر نفت و امثال اینهاست. این را باید فرهنگ جبران بکند که فرهنگ ما طوری باشد که بعد از ان شاءالله چند سال افرادی که از فرهنگ بیرون می آیند یک افرادی متکی به نفس که خودشان را ببیند و نه تبع ببیند و گمان کنند که هر چه آنها کردند، ما باید دنبال آنها باشیم».(صحیفه امام؛ ج 9، ص 75)

و در مقابل می فرمایند راه چاره توسعه و ترقی نه مذاکره و بستن با کدخدا بلکه قطع وابستگی و تکیه به داخل می باشد:

«ما تا بنای بر این نگذاریم که خودمان هم یک آدمی هستیم برای خودمان می توانیم کار کنیم، ما به آن نان جوی که خودمان درست کنیم تا بنای بر این نگذاریم که همان نان جو را می خوریم و از خارج نمی خواهیم، نمی توانیم درست کار کنیم کار را ما تا بنای بر این نگذاریم که همان منسوجاتی که خودمان درست می کنیم کافی مان هست منسوجات ما ترقی نمی کند و ما باز تابع غیر باید بشویم و دستمان پیش غیر دراز بشود». (صحیفه امام؛ 11، ص 222)

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#حاج_قاسم
#امنیت
#مردم_بنیان
#محمد_هادی_جوهری
#یادداشت_77
#جلسه_278

 

🔰حاج قاسم، اسطوره مردمی حوزه امنیت🔰

سوال: با اینکه چهره امنیت در ایران الان در سخت ترین چهره خود قرار دارد و اقتصاد اصلا مردمی نیست، پس چگونه شخصیت و هویت حاج قاسم به عنوان نماد مقاومت و امنیت در حرفه ای ترین سطح مردمی قرار دارد ؟!
آیا این بدان معنا نیست که می شود حتی بدون اقتصاد مردمی هم امنیت را مردمی کرد و لزوما تقدم و تاخری با یکدیگر ندارند ؟
هویت حاج قاسم به عنوان نماد امنیت اصلا در چهره سخت و قاهره قرار ندارد. و اساسا به شکل یک فرهنگ نرم و هویت ملی در جامعه قرار دارد.
شاید این بدان معنا باشد که اساسا تقدم و تاخر اقتصاد و امنیت در این مسئله بی معناست. و مسئله بر سر چیز دیگری می باشد. و آن است که می تواند نماد امنیت در ایران را تا این اندازه مردمی و فرهنگی جلوه دهد.
به نظر می رسد برای حل این معضل در جامعه باید این نمونه را به صورت مهندسی معکوس بررسی کرده تا به الگویی در باب اقتصاد نیز دست یابیم. البته در فضای امنیت فی المجلس فقط نماد و اسطوره آن در لایه مردمی و فرهنگی قرار گرفته است و تا تبدیل شدن کل امنیت به یک امر مردمی فاصله ها بسیار است.
به نظر می رسد این که از نماد و اسطوره آن حوزه برای مردم بنیان کردن آن حوزه استفاده کنیم بهترین ایده و راهکار باشد.

#امید_فشندی
#یادداشت_154
#جلسه_278
#مشخصات_اسلام

معیشت و امنیت البته نسبت دوسویه دارند، اما شاید بتوان در حوزه‌ی فردی، معیشت را بر امنیت مقدم دانست و در حوزه‌ی اجتماعی و جمعی، امنیت را بر اقتصاد

البته یک امنیت اقتصادی هم داریم که جزوی از امنیت ملی است، چه اینکه حضرت آقا فساد را تهدیدکننده‌ی امنیت اقتصادی می‌داند

اما سردار سلیمانی چگونه نماد امنیت مردمی بود؟ کجا اراده‌ی ملی پشت حضور منطقه‌ای ایران خصوصا در سوریه بود؟

تا چندسال که منکر حضور نظامی ایران در سوریه بودند، بعد هم که گفتند حضور مستشاری، بعدا که کل ملت از رسانه‌های خارجی متوجه داستان شدند، جریان شهدای مدافع حرم شروع شد

از نقاط اختلاف نظر احمدی‌نژاد با سیاست کلان نظام در قبال سوریه هم همین بود؛ او معتقد بود که خود مردم سوریه باید به میدان بیایند و نباید ایران با حضور نظامی در سوریه، اراده‌ی مردم سوری را نادیده بگیرد.

در قضیه‌ی سوریه، ظاهرا حفظ امنیت ملی ما و نیز حفظ و حمایت از محور مقاومت (حکومت بشار اسد) بر عنصر اراده‌ی ملی مردم سوریه مقدم شمرده شد، کمااینکه در انتخابات 1400 نیز ظاهرا ترمیم امنیت اقتصادی کشور و استحکام اقتصاد داخلی و تولید ملی بر مشارکت گسترده و جولان اراده‌ی ملی مقدم داشته شد.

به‌هرحال؛ الگوی کمیته‌های اول انقلاب مثال بهتری برای #امنیت_مردم‌پایه است، اما سپاه و بسیج الآن تقریبا دیگه پشتوانه‌ی محکمی از اراده‌ی مردم نداره، بیشتر تبدیل شدن به یک طبقه … اشراف امنیتی!

مطلب دیگر نسبت #امنیت_و_پیشرفت است!
امنیت اگر پشتوانه‌ی پیشرفت کشور قرار نگیرد، صرفا قوه‌ی قاهری برای توزیع فقر و برقراری طبقه‌ی حاکمان است، چه اینکه پیشرفت علمی و فناوری و صنعتی خودش از عناصر اقتداد و امنیت ملی است.

و مطلب دیگر، نسبت #امینت و #تعامل_با_جهان است؛ ارتباطات گسترده‌ی فرهنگی، اقتصادی و مردمی با کشورهای جهان از عناصر امنیت ملی است، زیرا منافع مشترک میان کشورها کمتر قابلیت تهدیدات گسترده را دارد.

امنیت از زمینه‌های #سرمایه‌گذاری_خارجی هم هست.