رهبر انقلاب در دیدار با مسئولان نظام و میهمانان کنفرانس وحدت اسلامی در تاریخ 1401/07/22 فرمودند:

اتّحاد، نداشتن تفرقه، خلاص شدن از شرّ وسوسه‌های دشمن، وسوسه‌های آمریکا، وسوسه‌های صهیونیست‌ها، وسوسه‌های کمپانی‌ها؛ [خلاص شدن] از شرّ وسوسه‌های اینها که گاهی این وسوسه‌ها از زبان خودی‌ها شنیده میشود. می‌بینیم در دنیای اسلام، کسانی از داخل دنیای اسلام همان حرف آنها را تکرار میکنند، همانها را میگویند؛ از شرّ اینها خلاص بشویم با اتّحاد، با نفی تفرقه، با انسجام داخلی؛ این شرطش است. اگر این شرط را بتوانیم عملی بکنیم، بلاشک خواهیم توانست امّت اسلامی را در جایگاه رفیعی در دنیای آینده و شکل آینده‌ی جغرافیای سیاسیِ جهان قرار بدهیم.
آیا این ممکن است؟ بعضی هستند که در همه‌ی مسائل مهم، مبادره‌ی آنها و واکنشِ اوّلیِ آنها نفی و انکار و ناامیدی است: «ای آقا! نمیشود، فایده ندارد». ما قبول نداریم این را؛ ما میگوییم این ممکن است؛ اتّفاق و اتّحاد بین ملّتهای اسلامی ممکن است، منتها کار لازم دارد، عمل لازم دارد. عرض کردم، ما حالا از سیاستمداران و زمامداران و حکمرانان کشورهای اسلامی هم ناامید نیستیم، امّا بیشترین امیدمان به خواصّ دنیای اسلام است؛ یعنی همین طوری که گفتیم، به علمای دین، به روشنفکران، به اساتید دانشگاه، به جوانان روشن‌بین، به فرزانگان، به ادبا، به شعرا، به نویسندگان، به گردانندگان مطبوعات؛ امید ما به اینها است؛ اینها [باید] احساس استقلال بکنند، احساس مسئولیّت بکنند، احساس وظیفه کنند. وقتی خواص در یک راهی وارد شدند، افکار عمومی را به آن سمت حرکت میدهند؛ وقتی افکار عمومی در یک کشوری شکل گرفت، سیاستهای اداره‌ی کشور هم به طور قهری به آن سمت حرکت میکند، ناچارند، ناگزیرند. بنابراین، این کاری است ممکن؛ این ممکن است، منتها بدون عمل نمیشود. بدون عمل، هیچ چیزی در دنیا،  نه دستاوردهای دنیایی، نه دستاوردهای اخروی و الهی امکان ندارد: لَیسَ لِلاِنسانِ اِلّا ما سَعىٰ؛باید سعی کرد، باید عمل کرد؛ [اگر] عمل بکنیم، ممکن است.

در این باره به خاطره ای از امام موسی صدر رحمه الله علیه برخوردم که در سال 1345 وقتی مطلع می شوند که امام خمینی دستگیر شده اند، در سفرهای دوره ای که تعریف کرده بودند شروع می کنند با شخصیت ها و مطبوعات مهم بین المللی، فعالان ژنو و هامبورگ و پاریس و بن و دیگر شهرها ارتباط گرفته و قضیه دستگیری امام خمینی را مطرح می کنند و شرح می دهند. این اقدام و کنش گری امام موسی صدر به عنوان عالم دین و یک روشنفکری که از یک کشور دیگر اسلامی شروع می شود و وفاق و اتحاد خود را به عالم دیگر اسلامی با عمل محقق می کند باعث می شود که با همین اقدام خرد آزادی امام خمینی در ایران رقم بخورد تا جایی که آیت الله خوئی می فرمایند:

سفرهای دوره ای امام موسی صدر نقش اصلی در آزادی امام خمینی از زندان داشت

به نظر می آید طرح استراتژیک وحدت علما و فضلای جهان اسلام هنوز روشن نیست و آن طور که بایست باور به حرکت های خرد همه آنها بر موضوعات مشخص جدی گرفته نشده است اما اندک فعالیت امام موسی صدر شاهدی است بر اینکه اتحاد در حوزه کنش گری اتفاقات بزرگی را می تواند رقم بزند.

وقتی می خواهیم درمورد اصلاح وضعیت فرهنگی کشور صحبت کنیم، معمولا به سرعت موضوع صحبت بر متولیان عرصه فرهنگ در رده های مسئولیتی کشور متمرکز می شود. همان نهادهایی که برای بهبود وضعیت فرهنگی کشور بودجه می گیرند و کارمند و … دارند.
اما واقعیتی که باید به آن توجه، حرکت های خودجوش فرهنگی است، که در کشور صورت می گیرد. در زمان هایی مثل تشییع پیکر شهید حاج قاسم سلیمانی و ابو مهدی المهندس (رحمت الله علیهما)، تشییع آیت الله ناصری (رحمت الله علیه) و سایر مواقعی که اصلا متولیان عرصه فرهنگ هم، پیش بینی چنین استقبال هایی را نمی کردند، این حرکت های خودجوش فرهنگی دیده می شود و به چشم می آید.
در سراسر کشور مجموعه های فرهنگی بسیاری هستند، که با گستره های مختلف و عناوین متعدد، به صورت رسمی یا غیر رسمی مشغول فعالیت هستند. بودجه خود را از کمک های مردمی تهیه می کنند، در ازای فعالیتی که می کنند، حقوقی دریافت نمی کنند و در بسیاری از موارد، از منافع شخصی خود برای پیش رفتن کارها می گذرند.
اما سوال اینست که در برنامه ریزی های فرهنگی، چقدر این مجموعه ها را لحاظ می کنیم؟ چقدر وظیفه خود می دانیم به این پابرهنگان عرصه فرهنگ رسیدگی کنیم؟
اگر تجربه نگاری خوبی در این موضوع صورت گیرد، نکات خوب زیادی در برنامه ریزی فرهنگی به دست می آید، که چگونه این جوانان با کمترین هزینه و کمترین امکانات، بیشترین و بهترین فعالیت ها و اثرگزاری ها را در عرصه فرهنگ دارند!؟ گرچه این واقعیت ها و ظرفیت ها را، مسئولی که در خوی اشرافیت خود غرق شده باشد، درک نخواهد کرد و اگر حاج حسین یکتا تلاش می کند جبهه فرهنگی مردمی راه اندازی کند، به این دلیل است که با این مردم ارتباط نزدیکی داشته و از نزدیک توانمندی ها و ظرفیت های این پابرهنگان عرصه فرهنگ را درک کرده.
جان کلام اینکه، همانگونه که جنگ را اگر با الگوی متداول غربی می خواستیم اداره کنیم، به این موفقیت ها و افتخارات نمی رسیدیم، اگر در عرصه فرهنگ این پابرهنگان کف میدان را نبینیم و از ظرفیت های آنها استفاده نکنیم، نمی توانیم خرمشهر ها را در عرصه فرهنگ فتح کنیم.