💠سه مطلوب کلان برای تحقق مردم سالاری و رساندن جامعه عقلانیت در کلام استاد 💠

🔻خروجی انسانی رشته کلام انقلابی، رهبری فرهنگی جامعه است. مهمترین امر فرهنگ، فکر و اندیشه مردم است. بنابراین مهمترین کار متکلم، رسیدگی به فکر و اندیشه مردم است.
🔹 رسیدگی به فکر و اندیشه مردم به معنای این نیست که متکلم در هر زمان باید اطلاعات لازم از دین را به مردم بدهد. رسیدگی به فکر و اندیشه مردم به این معنا نیست که شبهات روز را شناسایی کرده و جواب آن به مردم داده شود. رسیدگی به این معنا نیست که به هر طریقی ذهن و احساس مردم را با دین و خدا همراه کرد.
بلکه رسیدگی به اندیشه مردم، یعنی ارتقاء وجودی مردم. یعنی رساندن آنها به مرحله ای که خود بتوانند حرکت کنند. به کمال واقعی برسند.
🔹 بنابراین کار متکلم در حقیقت رساندن جامعه به عقلانیت دینی است. البته عقلانیتی که از نور قدسی الهی بدست آمده. عقلانیتی که دست در دست وحی و آیات و روایات دارد نه عقل کور مادی غربی که با وحی سر جنگ دارد. رساندن جامعه به عقلانیت، همان مردم سالاری است. چراکه مردم سالاری یعنی رساندن مردم به مقام ولایت و سالاریت. و مقام ولایت زمانی بدست می آید که عقلانیت متعالی حاصل شود.
🔹 استاد پناهیان در مورد وظیفه امروز عالمان دینی می فرماید: در زمان حضرت موسی، حرفه و قدرت زمانه، سحر و جادو بود فلذا حضرت موسی ع، معجزه اژدها و عصا و یدبیضاء آورد. در زمان حضرت مسیح، حرفه و قدرت زمانه، طبابت و پزشکی بود، لذا حضرت مسیح، مرده را زنده می کرد و مریض شفا می داد. در زمان رسول خاتم، حرفه و قدرت زمانه، ادبیات و خطابه بود فلذا حضرت رسول، معجزه قرآن را آورد. حال امروزه، زمانه چیست؟ و علما برای مقابله با دشمن باید چه معجزه ای بیاورند؟ ایشان می فرمایند، معجزه امروز، عقلانیت است. یعنی دین و علمای دین امروز باید عقلانیت مردم را افزایش دهند و نیازی به استفاده از ایمان قلبی بدون عقلانیت نیست.

🔻حال با توجه به این مقدمه که مأموریت اصلی، مردم سالاری و رساندن جامعه به عقلانیت است، این عقلانیت چگونه بدست می آید؟ چه اموری را باید هدف گرفت تا عقلانیت و مردم سالاری محقق شود؟ بسیار واضح است که مطلوبیت های متعددی در دین مطرح شده است. و از طرفی این هم واضح است که نمی توانیم تمام آنها را در عرض هم و در ابتدا هدف قرار دهیم. طرح ما چیست؟
🔹 جناب استاد فلاح در طرح ایده مادر فرهنگی، سه نقطه را برای این امر، هدف گرفته است. و آن سه عبارت است از: آزاداندیشی، اخوت و زندگی گرایی.
🔹 باید تأمل کرد که چرا این سه انتخاب شده اند؟ آیا مطلوبیت ها و اهداف دیگری را نمی توان برای این امر شمرد؟

ایام بچگی مان پر بود از بازی های کودکانه در حیات بزرگ خانه ی ساده ی کاه گلی و کوچه های آسفالت ندیده و خاکی روستا …
آنقدر آزاد بودیم که حتی تن به قید و بند کفش هم نمیدادیم..
یادمه یکبار وسط دویدن توی کوچه متوجه دردی در کف پایم شدم….
تازه متوجه تاولی شدم که در وسط بازی و غفلت متولد شده و بعد ترکیده بود …
البته با کمی لنگش به بازی ادامه دادم…
چون بازی با کفش حال نمیداد … 😁

سرتان را درد نیاورم بی راهه رفتم..
مثلا میخواستم از سبک خانه سازی بگویم …
از یک فرآورده سبک زندگی حیازدا و غیر دینی یا بهتر بگم ضد دینی غربی..

عذرخواهم، گلاب به روی تان…
توی این روستای ما دستشویی‌ها در دورترین نقطه ی حیات از محل سکونت ساخته می‌شدند و معمولا در نقطه ی کور حیات…
یعنی جایی که حتی حاضرین در حیات هم غالبا متوجه ورود و خروج دیگران به اتاق قضای حاجت نمیشدند…

بعد از این فضای محجوب و توأم با حیا اما وقتی وارد زندگی شهری شدیم با سبکی از خانه سازی مواجه شدیم که بعضا باعث جاری شدن عرق شرم بر چهره میشد.
سبکی از خانه سازی که برخی مرزهای حیا را تبدیل کرده بود به پدید آورنده ی ابزار خنده و تمسخر که تحملش تنها با یک پیشینه ی تربیتی محفوف به ریخته شدن برخی از پرده های حیا ممکن بود….
…

بله، دستشویی های داخل خانه و بعضاً داخل اتاق پذیرایی و هال🤦🏻‍♂️ و کنار آشپزخانه🤦‍♂️ را میگویم.
حزب اللهی و غیر حزب اللهی هم ندارد برای همه عادی شده …
بعبارتی به یُمن سبک زندگی نامبارک غربی همه آنگونه که باید تربیت شده اند …
بجز برخی بچه روستایی های بی تربیت که گویا هنوز ریشه های آن تربیت روستایی در وجودشان باقیمانده.
کاریش هم نمیشه کرد بی تربیتی روستایی ریشه هاش خیلی عمیقه….☺️

راستی آیا کسی هست به پیوستار فرهنگی این مسائل و تاثیر اینها در گسترش بی حیائیها و پرده دری ها در کف خیابان بیاندیشد؟

آیا مسأله فرهنگ در کشور بانی دارد؟