بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#محمد_حسین_خانی
#یادداشت_130
#جلسه_367
#کارگاه_آموزشی

اجمالی بر آثار کار و حرفه بر فرد و اجتماع
امام صادق علیه السلام:
اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْهَمِّ وَ الْحَزَنِ وَ الْعَجْزِ وَ الْكَسَل

تنبلی وکسالت رذیله ای است که از آن به خدا پناه می بریم
از آثار و ثمرات کار کردن و حرفه ای داشتن را می توان به چند نکته اشاره کرد

1. کار کردن و شغل داشتن یک نوع فعالیتی است که انسان می تواند استعداد خود را در حرفه های مختلف بسنجد و توانایی و ضعف های خود را ببیند

2.کار ظرفیت های انسان را به انسان نشان می دهد
انسان تا حرکت نکند تا به سوی هدف خود نرود نمی تواند ظرفیت های انسانی خود را که اشرف مخلوقات است ببیند و کشف کند

3. در قدیم ما چیزی به اسم ورزش نداشتیم و از قضا تمام مردم بدن های سالم و قوی داشته اند چرا ؟
چون همه مشغول تلاش و کار بوده اند و این باعث ورزیدگی بدن می شده اما ورزش با این همه گستردگی و انواع فراوان زائده دنیای ماشینی و جدید است که تحرک و پویایی را کمتر کرده لذا کار به معنای تلاش باعث سلامت جسم و روان می شود

4.کار درست و خوب می تواند برای شخص باقیات و صالحات باشد و ماندگار
انسانی که در یک منظقه ای یک سنت خوبی را بنا کند و یا یک کار آفرینی که با ایجاد شغل 50 -60 خانواده را نان می دهد چیزی غیر از کار خیر نیست

5.کار کردن و به یک حرفه ای فکر کردن خیال انسان را کنترل می کند وباعث می شود شیطان کمتر انسان را به خودش مشغول کند

6.تولید علم از را کار زیاد است
علوم تجربی و نظری زایده کار و تلاش زیاد است.

7. تقویت قوه عاقله و رشد فکر
در روایتی امام صادق علیه السلام می فرمایند: ترك التجاره ينقص العقل یعنی تجاره که نوعی کار است و یک حرفه ای است عقل را کم می کند

8.کسب و کار وسیله ای برای کسب آبرو است امام رضا علیه السلام می فرمایند: إِنَّ الَّذِي يَطْلُبُ مِنْ فَضْلٍ يَكُفُّ بِهِ عِيَالَهُ أَعْظَمُ أَجْراً مِنَ الْمُجَاهِدِ فِي سَبِيلِ اللَّه

9. کار حرفه ای وسیل ای برای مرجعیت در آن فن اگر انسان در حرفه خود به صورت حرفه ای و خلاق ورود کند در بلند مدت تبدیل به مرجعیت در آن حرفه می شود

10.انسان باید از حیث شاهکار بودن شغل با آن ارتباط برقرار کند نه فقط صرف اینکه کار است.

11.کار وسیله ای برای آمرزش گناه
پیامبر اکرم ص می فرمانید: انَّ مِنَ الذُّنُوبِ ذُنُوباً لَا يُكَفِّرُهَا صَلَاةٌ وَ لَا صَدَقَةٌ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَمَا يُكَفِّرُهَا قَالَ الْهُمُومُ فِي طَلَبِ الْمَعِيشَة
یعنی کار باعث امرزش بعضی از گناهان می شود که با نماز و صوقه آمرزیده نمی شود

اینها گوشه ای از اثرات و ثمرات کار و حرفه اشتن بود

#امید_فشندی
#یادداشت_216
#جلسه_367
#مشخصات_اسلام
#بازتقریر

🔰 استثمار؛ اصل کار و افزوده‌های آن

استثمار بیشتر در فضای بهره‌ها و فرآورده‌های زندگی انسان معنا می‌یابد، اصل حیات و حضور انسان، و افعال و رفتار و گفتار او، فی نفسه یا در كنش با طبیعت، اشیاء و انسان‌های دیگر، یك محصول و فراورده‌ای خواهد داشت افزون بر اصل آن.

مسئله این است كه این انسان به‌عنوان فاعل كار، چه سهم و بهره و نصیبی در فراورده خواهد داشت؟ آیا صرفا دستمزدی متناسب با امرار معاش خودش؟ یا سهمی اساسی از ارزش مالی محصول هم دارد؟

خب این چالشی است كه امثال ماركس را علیه سرمایه‌داری شورانده است و در نسبت میان #كار_و_سرمایه در پی پاسخ به این سؤال است كه افزوده‌ای كه كار ایجاد می‌كند، نصیب سرمایه[گذار] می‌شود یا كارگر هم بهره‌ای دارد؟

حالا پیشرفت‌های فن‌آورانه آن‌قدری هست كه می‌شود فرآورده‌های پرشمار و باارزشی از انسان گرفت؛ از علایق و عاداتش تا گفتار و رفتار و نیروی بازویش، فرآورده‌هایی كه به ذهن خود آن انسان خطور هم نمی‌كند چه برسد در طلب بهره‌ی خویش باشد!

اگر استثمار را ممنوع و نامشروع می‌دانیم، یعنی نباید بی اطلاع فرد یا جامعه‌ای، فرآورده‌ای از ایشان تولید كنیم، بی آنكه علاوه بر مزد كار، سهم ایشان را از محصول تولیدی پرداخت كنیم.

6 دی 1400

#یادداشت_مشخصات_اسلام
#محمد_صحرایی
#استثمار
#جلسه_367
#یادداشت_110

در فضای فرهنگی تزریق شده از سوی تمدن غرب، جوامع به سمت کم فرزندی و تک فرزندی و بچه داری در سنین بالا بخاطر ازدواجهای دیرهنگام، حرکت میکنند.
پدیده ی کم فرزندی در کنار شیرینی ذاتی فرزند برای پدر و مادر، والدین را به این سمت میبرد که گویا غلام و کنیز فرزند هستند و کار آنها این است که همه ی توجهشان معطوف فرزندشان باشد و از او تعریف و تمجید نمایند و آنها را انسانهایی منحصربفرد تلقّی کنند .
کم فرزندی وقتی با فرزندآوری در سنین بالا همراه شود بخاطر اینکه والدین در سنین بالا تمام رویایشان فرزندشان خواهد بود و از نظر مکنت مالی شرایط را فراهم کرده اند بیشتر به کودکشان توجه و محبت و رسیدگی کرده و امکانات بیشتری فراهم میکنند.
از طرفی این کودکان از ناحیه ی مصرف گرایی گسترده ای که از طرف فرهنگ و سبک زندگی غرب تزریق میشود در فضای مقایسه ی خود با هم سن و سالها و هم کلاسی هایشان، هر روز مطالبه ی جدیدی از والدین میکنند و به نحوی آنها را تحت فشار قرار میدهند.
این والدین بزودی با پدیده ی ناخوشایندی روبرو خواهند شد. آنها خواهند دید فرزندانشان به افرادی بی دست و پا و از خود راضی و مصرفگرا تبدیل شده اند که توان حفظ هیچکدام از سرمایه هایی که با عمری تلاش در اختیارشان گذاشته اند را نخواهند داشت. سرمایه هایی که والدین برای تأمین آنها از داشتن فرزندان بیشتر امتناع ورزیدند.

این پدیده در کنار سبک زندگی معتاد کننده ی کودکان به تلویزیون و فضای مجازی بسیار فاجعه بارتر است.
در مقاله ای که ازسوی فردی بنام جان تیلور گاتو که 5 دوره برنده جایزه بهترین معلم سال نیویورک است منتشر شده که گفته شده کودکانی که اعتیاد به دیدن تلویزیون دارند غالبا مسئولیت پذیر نیستند و دائما باید به آنها تذکر داد و از آنها مراقبت نمود.
این کودکان نسبت به یکدیگر بدخواه و مغرض هستند و بیشتر اوقات در دلتنگی و بی حوصلگی غرقند.
آنها فاقد هرگونه هدف پایدار و ثابت اند بگونه ای که آنها برای ساختن داستان واقعی زندگی خود، داستان تخیلی زندگی انسانهای تلویزیونی را مصرف میکنند.
این کودکان کمبودهای شخصیتی مشهودی پیدا میکنند بطوریکه گویا دستکاری مصنوعی شده اند.

📛استمرار و تقویت مسیر کم فرزندی و مصرف گرا و فرزندانی معتاد به فضای مجازی و دور از زندگی و بازی های واقعی منجر خواهد شد که در آینده ای نزدیک به جامعه ای بی دست و پا و از خود راضی و اهل تفرقه و اختلاف تبدیل شویم که آماده ی بردگی و استثمار و واگذاری منابع و ذخایر و سرمایه هایش است و چنین جامعه ای بزرگترین طعمه برای نظام سلطه است.

⛔️به تازگی شعار “فرزندآوری جنایت علیه بشریت” در حال گفتمان سازی است که حوزویان و نخبگان باید با همه ی قوا برای مقابله با آن بیندیشند و عمل کنند.

بسم الله الرحمن الرحیم

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#میرزا_علی_کرانی
#یادداشت_82
#جلسه_367
#بازتقریر

عنوان : بازتقریر و کمی تحلیل از دو نکته ی متفاوت اما هم جهت در دو جلسه ی اخیر

جناب استاد در دو جلسه ی اخیر مساله ی مشترکی را به بهانه ی بحث یا حادثه ای متذکر شده اند:
در جلسه ی دیروز، در ضمن ارائه ای پیرامون فعالیت هایشان در سفر اخیر تبریز نکته ای را فرمودند و در جلسه ی امروز به بهانه ی صلوات ناهماهنگ و شلی که فرستاده شد.

ایشان در صحبت دیروز چنین مضمونی را فرمودند که : « من در این سفر و در بسیاری فعالیت های اینچنینی وقتی حاضر میشوم احساس تنهایی میکنم و میدانم که هر کاری را اگر بخواهم قبول کنم تنها خواهم ماند، تا یک مرکز آموزشی تربیت نیرو نباشد که دائما نیروهای لازم برای ارائه ی این خدمات به صحنه را تربیت کند این مساله به درستی حل نخواهد شد. صحنه هم نیازمند است و هم پذیراست و هم مطالبه دارد اما ما قادر به پاسخگویی نیستیم چرا که مقدورات پشتیبانی فراهم نشده است. »

ایشان ضمنا فتوت را کانون برطرف سازی این نیاز عنوان میکردند و با اشاره به اشتراک نظرشان با استاد موسوی در اینکه امروز کانونی ترین اقدام به بار نشاندن فتوت است، توقع برآورده کردن این مساله را تلویحا متوجه مخاطبینشان در جلسه میدانستند.

در جلسه ی امروز هم وقتی صلوات ضعیفی فرستاده شد، ایشان دعوت کردند به فرستادن صلواتی بلند و هماهنگ، و وقتی این کار انجام شد از حضار اقرار گرفتند که قبول دارید افزوده ها و دستاوردهای متفاوتی از صلوات قبل داشت؟ و جمع اقرار کرد؛ ایشان از این مساله بهره گرفتند و چنین مضمونی را فرموند : « ببینید وقتی همه ی اعضای یک جمع کارهایشان را درست و هماهنگ انجام میدهند نتیجه اش همین گونه خواهد بود، و اگر در یک جمع هر یک از اعضا و در گوشه ای به اندازه ای به نوبه ی خودش کوتاهی کند، خروجی اش میشود یک نارسایی بزرگ و از دست رفتن یک سری افزوده هایی که میتوانستند در درسترس باشند و از دست نروند»

از همین دو فقره صحبت، باب مباحثه روی حداقل بخشی از ماموریت برادران فتوتی و بخشی از رویکردهای بالفعل و روزمره ی ایشان باز میشود.

هرچند برداشت بنده چنین بود که این دو صحبت با دغدغه ای واحد مطرح شدند اما در عین حال به نظر میرسد سرفصل هر کدام از این دو صحبت ناظر به لایه ی متفاوتی از دیگری است و باید به صورت مجزا مورد بررسی و مداقه قرار گیرد. چه آنکه اساسا با نگاهی به صحنه ی فتوت این مساله نیز واضح است که هنوز نوع بدنه ی برادران در مرحله های رشدی هستند و با برآورده سازی مستقیم برخی نیازها اختلاف مرحله وجود دارد. لذا فعالیت های هماهنگ اعضای جمع فعلا صرفا می تواند سوگیری فرآیندهای رشدی را جدی تر کند و هنوز تا ایجاد یک پایگاه پشتیبانی فاصله زیاد است.

هرچند البته انجام برخی فعالیت ها و ماموریت های پشتیبانانه نیز نا معقول نیست.

ضمنا به نظر میرسد تحلیل مساله ی اول علیرغم اختلاف فازی که با فاز بالفعل جمع دارد، اما با جهت گیری ای که به عنوان غایت جمع یا حداقل بخشی از غایت جمع ایجاد میکند منجر به ایجاد بستر تحلیل های دقیق تر در مساله ی دوم هم بشود.

نهایتا به صورت کلی و به عنوان جمع بندی این یادداشت کاملا اولیه می توان چنین گفت که :

اولا فوری ترین نیاز در میان مسائل مطرح شده پدید آوردن این خصلت در فعالیت های جمع است : عاری بودن از کوتاهی

ثانیا نیاز دوم پدید آمدن هماهنگی میان این فعالیت هاست یعنی نباید بازوهای مختلف و فعالیت های مختلف “تا اطلاع ثانوی حداقل بلحاظ سطح پیشرفت” دچار ناهمگونی و کاریکاتوری بودن باشند . مثلا جدی بودن حکمت، فقه، اصول، اندیشه ی کلامی و فعالیت های کاری مختلف، همگی باید همزمان پیگیری شود. هم باید هیات فعال باشد، هم باید درس ها فعال و خوب باشند، و هم هر برنامه ی تعریف شده ی دیگری، که اینها نیازمند هماهنگی هستند.

و البته هنوز هماهنگی های بسیار بیشتری نیز قابل هدف گیری و ذکر هستند.

و ثالثا باید جهت گیری ها رفته رفته واضح تر و اشراب شده تر بشوند.

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#محمد_حسن_زاده
#مشخصات_اسلام
#یادداشت_153
#جلسه_367
#قالب؟

✨امروز حوزه فردای جامعه است؟

🔸این جمله ی جناب استاد خیلی جای تفکر و تامل دارد که آیا واقعا امروز حوزه فردای جامعه است؟
یعنی هر انفعالی در حوزه شکل بگیرد در آینده باید منتظر باشیم که جامعه از آن نقطه منفعل شود و ضربه بخورد و یا اینکه هر فعالیتی از حوزه حاصل شود باید منتظر رشد جامعه و فعل او در آن زمینه بود؟
هیچ نقطه ی تاثیرگذاری در جامعه وجود ندارد که بتواند نقص حوزه را جبران کند و یا فعالیت حوزه را خنثی کند که درنتیجه این گزاره نقض شود؟
حوزه امروز چه اندازه در جامعه ایران تاثیر گذار است؟ بنا بر بعضی گزارشات به نظر میرسد که الان روحانیون و حوزویان بیشتر تحت تاثیر جامعه هستند تا جامعه تحت تاثیر آنها.

🔰حوزه دارایی هایی دارد که در اختیار هیچ جای دیگری نیست. دارایی های حوزه از منبع قدرت و عزت لایزال الهی سرچشمه میگیرد. مبانی حوزه از توحید سرچشمه میگیرد. لذا اگر حوزه قدر دارایی های خود را بداند و به میدان بیاید هیچ همآوردی ندارد و می تواند بزرگترین تغییرات در زندگی بشر را رقم بزند. به شرطی که حوزه بما هو حوزه باشد و با دارایی های حوزوی خود به میدان بیاید. دقیقا مثل فعالیتی که جمع کوچکی از دل حوزه بعد از 15 خرداد سال 42 شروع کردند و 15 سال بعد نتایج آن را کاملا لمس کردند.
چون خدا میتواند پس حوزه توحیدی هم میتواند.
لذا گره کار اینجاست که حوزویان دارایی هایشان را نمیشناسند و بدون شخصیت اصیل و مکتبی خود دنبال تاثیر گذاری اجتماعی هستند.

♻️در برنامه ریزی های اجتماعی باید از حوزه شروع کنیم و انبعاث حوزویان را در گام اول اصلاحات اجتماعی قرار دهیم. اگر حوزه بیدار شود و کاری را به جان بخرد،‌ آن کار را در عمق جان همه ی مردم ایران تا دور ترین روستاها، مینشاند. مشکل اینجاست که ذهن نخبگان اجتماعی ما از حوزه فاصله گرفته و در برنامه ریزی های اجتماعی نیز حوزه را گام اول نمی دانند و در بهترین حالت آن را در طراز دیگر اقشار لحاظ میکنند.

🔹یکی از عزیزانی که در جبهه حزب الله مشغول برنامه ریزی است، طرح امامت میانی و ایجاد شبکه ای از فعالین که بتوانند رهبری یک محله یا منطقه را برعهده بگیرند و مشکلات آن را حل کنند،‌دنبال میکنند. طرح بسیار خوبی است لکن مشکل ایشان این است که محور امامت میانی را روحانیت قرار نداده و معتقد است که هرکسی که در میدان فعال باشد می تواند امامت کند غافل از اینکه این راهبرد دست او را از دارایی های حوزه کوتاه میکند و او را به نتیجه ی مطلوب نمی رساند.

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#عقيل_رضانسب
#يادداشت_283
#جلسه_367

💠 استثمار و رشد!

شهید مطهری در بحث مشخصات اسلام از منظر ایدئولوژی یکی از این مشخصات را «ممنوعیت استثمار» می دانند و می فرمایند:
«اسلام استثمار، يعنی بهره كشی بلاعوض از كار ديگران را به هر شكل و هر لباس، ناروا و مطرود می‏شمارد. برای نامشروع بودن يك كار، كافی است كه ثابت شود ماهيت استثماری دارد.»
سؤالی که اینجا می توان پرسید این است که اگر بهره کشی با عوض باشد، استثمار منتفی شده است؟
آیا عوض در اینجا فقط مالی است؟ یعنی استثمار در جایی است که کسی کاری انجام می دهد و باید در عوض کار او مزدی به او داده شود، ولی او را از این مزد محروم کنند؟

به نظر اصل بهره گیری از دیگران و به استخدام خود در آوردن برای پیشبرد کارها یکی از اعتبارات مهم انسانی حتی قبل از شکل گیری اجتماع است و همین عامل شکل گیری جامعه هم هست! لذا اصل بهره کشی از دیگران یکی از لوازم زندگی جمعی اجتماعی انسان است.

از طرف دیگر عوض لزوماً عوض مالی نیست، یعنی گاهی انسان ها بهره می دهند ولی اگر عوض مالی در مقابل این بهره دادن به آن ها پیشنهاد شود خودشان احساس کم ارزش شمرده شدن کارشان را می کنند، مثلاً مادری که به طفل خود شیر می دهد و هزاران رنج مراقبت از طفل را بر عهده می گیرد، در حال بهره دهی به طفل و طفل در حال بهره کشی از مادر است؛ عوض او در اینجا چیست؟ پدری که با تمام وجود در حال خدمت به خانواده خود است، در حال بهره دادن به آن ها و آن ها در حال بهره کشی از او هستند، اما آیا عوض او لزوماً مادی است؟ متولیان هدایت جامعه و مصلحان اجتماعی رنج های زیادی برای آگاهی بخشی به جامعه متحمل می شوند و قطعاً جزو برترین بهره هایی است که جامعه می تواند از یکی از اعضای خود بگیرد، ولی عوض آن ها لزوماً مادی نیست.

به نظر می رسد آن چیزی که در مقابل استثمار قرار می گیرد رشد است، بهره وری جامعه از افراد امری ناگزیر است، و اکثر انسان ها به نحوی در حال بهره دادن به جامعه هستند، اگر این بهره کشی به نحوی باشد که «رشد» فرد را در پی نداشته باشد، این یک بهره گیری بلاعوض و استثمارانه ای خواهد بود. رشد را باید اعم از رشد مالی و دنیایی و معنوی و اخروی دانست، یعنی اگر جامعه یا فردی دیگری را به بهره بگیرد و هیچ نوع رشدی برای او نداشته باشد، او را به استثمار کشانده است، ولو این رشد مالی و حتی دنیایی و حتی معنوی در همین دنیا نباشد، و باعث افزایش رتبه اخروی فرد شود.

در نتیجه به نظر می رسد که باید هم باید کمی معنای بهره کشی را توسعه داد و هم معنای عوض را تا بتوانیم، استثمار را بهتر معنا کنیم.

#مشخصات_اسلام
#سید_مصطفی_مدرس
#یادداشت_147
#جلسه_367
#اولوالعزم
#علو_همت

🔰اولوالعزم بودن در گرو علوّ همّت
شهید مطهری ویژگی پانزدهم ایدئولوژی اسلامی را اینگونه معرفی میکنند: ضدّيت با ضدّ اراده

15. ضدّيت با ضدّ اراده: همچنان كه عقل محترم است و پاره‏اى از دستورهاى اسلامى براى نگهبانى عقل است، اراده كه قوّه مجريّه عقل است نيز محترم است، از اين رو «بازدارنده» ها كه در زبان اسلام «لهو» ناميده شده است، حرام و ممنوع است.

به نظر میرسد دیدگاه اسلامی در باب اراده بیش از آن چیزی است که شهید مطهری مطرح فرموده و میتوان زاویه ورود به بحث را قدری متفاوت و بلکه ایجابی مطرح نمود.

🔰پرده اول: عشق به کمال و طلب معالی امور
💠انسان فطرتا عاشق کمال است و از این رو خداوند که اینگونه انسان را مفطور به عشق به کمال آفریده است می پسندد که انسان معالی امور را اراده کند:

رسول خدا صلي الله عليه و آله مي فرمايد: «اِنّ اللهَ تعالي يحِبُّ مَعالي الاُمورِ و أشرافَها و يكرَهُ سَفسافَها؛ خداوند متعال، كارهاي والا و شريف را دوست دارد و كارهاي پست و حقير را خوش ندارد».

💠اما به تعبیر حضرت امام صادق علیه السلام موانعی در برابر اراده و طلب معالی امور ممکن است وجود داشته باشد:

عن الصادق(ع): ثَلَاثٌ يَحْجُزْنَ الْمَرْءَ عَنْ طَلَبِ الْمَعَالِي قَصْرُ الْهِمَّةِ وَ قِلَّةُ الْحِيلَةِ وَ ضَعْفُ الرَّأْي‏. تحف العقول، ص318

سه چیز انسان را از دست یابی به مراتب عالی باز می دارد:

کوتاهی همت، تدبیر اندک و ناتوانی در تصمیم گیری.

💠از همین روست که ارزش هر انسان به قدر همت و دلشمغولی اوست:

امام علي عليه السلام : «قَدرُ الرّجُلِ علي قَدرِ هِمَّتِهِ؛ ارزش آدمي، به قدر همت اوست».

💠و هر کس که والا همّت باشد عظیم القیمة است:

حضرت علي عليه السلام : «مَن شَرُفَت هِمَّتُهُ عَظُمَت قِيمَتُهُ؛ هركه همّتش والا باشد، ارزشش عظيم است».

💠و کسی که عظیم القدر و القیمة باشد دیگران او را به دیده تعظیم خواهند نگریست:

امام باقر عليه السلام : «مَنْ رَقيَ دَرجاتِ الْهِمَمِ عَظَّمَتْه الْاُمَمُ؛ هر كه از نردبان همتِ بلند بالا رود، جهانيان، او را به ديده تعظيم بنگرند».

💠چنین کسی حکما شرافت و مفتخر خواهد بود:

امام باقر عليه السلام: «لاشَرَفَ كبُعدِ الهِمَّةِ؛ هيچ شرافت و افتخاري، چون بلندهمتي نيست».

💠و از این روست که مسئلت علوّ همت در بیان ادعیه ائمه علیهم السلام مطرح گشته است:

امام سجاد عليه السلام: «أسئَلُكَ مِن الشَّهادَةِ أقسَطَها، ومِن العِبادَةِ أنشَطَها… ومِن الهِمَمِ أعلاها؛ (بارخدايا) از گواهي و شهادت، عادلانه ترين آن را از تو مسئلت دارم و از عبادت، با نشاط ترين آن را… و از همت، عالي ترين آن را».

💠چرا که همت بلند است که انسان را بزرگ میکند:

حضرت امیر علیه السلام:: «مَا رَفَعَ اَمْرَءً كَهِمَّتِه وَ لاَ وَضَعَه كَشَهْوَتِه؛ هيچ چيز مانند همت بلند، انسان را بزرگ نكرد؛ چنان كه چيزي مانند شهوت راني، او را به زمين نزد».

💠 ما عاشقان حسینی نیز می بایستی به اقتدای سالار شهیدان علوّ همّت را نصب العین خویش قرار دهیم همانگونه که حضرتش فرمود:

امام حسين عليه السلام : «بَلَغتُ الْعالِمَيْن اِلَي الْمَعالِي بِحُسنِ خَليقةٍ وَ عُلُوِّ هِمَةٍ؛ من با اخلاق نيك و همت بلند، به مقامات دو جهان رسيدم».

اراده و خواست معالی امور و اولوالعزم بودن در گرو علوّ همت و دغدغه است. از آن رو که جوهره انسان عزم و اراده اوست فلذا دغدغه ها انسان سازند و از ما خواسته شده که علوّ همّت و دغدغه را سرلوحه زندگانی خویش قرار دهیم.

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#ایمان_نیک_گفتار
#جلسه_366
#یادداشت_38

🔰نسبت کار و هنر در زندگی دینی

🔺استاد مطهری در رابطه با نوع مواجه ی انسان با کار می فرمایند:

“انسان باید كاری كند كه به كار، تنها از نظر منافعش علاقه مند نباشد، از جنبه ایجاد شاهكار علاقه مند باشد.”

🔺این جملات من را به یاد مباحثات غرب شناسی مان انداخت. جناب استاد طاهرزاده در مورد مقوله ی کار و و پیشه و نسبت آن با هنر مطالب جالبی به میان آورده اند. نوشته ی زیر بهره ای از مباحث ایشان در این موضوع است که با کمی اضافه و تغییر در چینش مطالب تقدیم می گردد (جملات داخل گیومه متعلق به ایشان است):

یکی از رهاوردهای تمدن غربی برای بشر امروز سختی و تکلف در کار کردن است به همین دلیل آموزه ی اسلامی “کار بزرگ ترین تفریح است” برای انسان امروز بی معنی و حتی زننده است. همین امر موجب می شود که پدیده ی بازنشستگی در فرهنگ غربی معنا پیدا کند در حالی که در فرهنگ اسلامی باز نشستگی معنا ندارد .
اما به راستی چرا اینگونه است؟ چه می شود که کار کردن برای بشر امروز سخت تر از انسان گذشته می شود؟
ریشه این پدیده را باید در #تضاد_روحی بشر امروز با کار جستجو کرد. در نگاه اسلامی «کار و پيشه وسيله‌ي ظهور استعدادهايي است که روح و روان انسان در ارتباط با غيب به دست آورده است، حال اگر زندگي صنعتي زمينه چنين کاري را از بين برد، عملاً انسان را از حقيقت انداخته و امکان به فعليت آوردن استعدادهاي او را از بين برده است. در کار صنعتي امکان بروز استعدادهاي انساني و به فعليت آوردن آن‌ها کشته شده است. وقتي تمام مقصد انسان توليد بيشتر از يک کالا شد و فراموش كرد براي انجام چه كاري در اين دنيا آمده است، اولين تضاد او، تضاد روح اوست با کارش، و اين معضل بسيار بزرگي در زندگي هر فرد خواهد شد، و چيز بسيار عجيبي است. شغل و پيشه‌اي که بايد راه ورود به عوالم بالا باشد، وسيله خُردشدن انسان در خود مي‌شود. زيرا در فرهنگ غربي، پيشه و كار انسان از روحش نشأت نمي‏گيرد و كار روزانه‌اش از جانش بيگانه است. »
به همین دلیل «پيشه‌ور‏ گذشته با پيشه‏ور امروز ماهيتاً متفاوت‌ اند»، «مفهوم سنتي پيشه با مفهوم هنر يكي است»، در این نگاه هر پيشه‏اي چون از معنويت انسان نشأت می گيرد هنر است. هنرمندان گذشته همان پیشه وران هستند و اینطور نیست که کار و هنر از یکدیگر جدا باشد. اما امروزه هنرمندان قشری از جامعه هستند که هنرورزی را نه یک شغل و وظیفه بلکه وسیله ای برای ارضاء غریزه ی شهرت طلبی خود قرار می دهند. «هنرمند جديد مي‏خواهد خود را بنماياند، ولي در هنر قديم هنرمند مي‏خواهد آنچه را برجانش نگاشته شده، به عنوان يک تکليفِ روحاني، بروز دهد، تا استعدادش به فعليت برسد»« او براي ارتباط با غيبِ جانش، هنر را مي‏نماياند و عشق خود به معاني را بروز مي‏دهد. كار او در واقع اجراي وظيفه‏اي زنده در كنار زندگي ساير انسان‌هاست و نه تافته‏اي جدا بافته بر دوش انسان‌ها»«وقتي نظام جامعه طوري تنظيم شده که هر کس بر اساس طبع و استعدادش به سوي شغل خود مي‌رود عملاً شغل و هنر جدا از يکديگر نخواهند بود. در بينش ديني، کيفيت ذاتي افراد است که نوع فعاليت‌ آ‌ن‌ها را تعيين مي‌کند، در حالي‌که در بينش غربي چون افرادِ بريده از هر سنتي، صرفاً عدد به شمار مي‌آيند و مي‌توان آن‌ها را به جاي يکديگر قرار داد، ديگر به کيفيت توجه نمي‌شود تا کار آن‌ها بستر ظهور هنر گردد. در بينش غربي فعاليت‌ها منحصراً ماشيني است و از هر حقيقت انساني خالي مي‌باشد و لذا براي انسان هيچ امکاني فراهم نمي‌شود تا رازهايي بياموزد و به نمايش آورد. اينجاست که نمي‌توان شغل‌هاي ماشيني را به معني واقعي آن، شغل ناميد، زيرا اگر بپذيريم شغل و پيشه چيزي است که از خودِ انسان سرچشمه مي گيرد و به منزله‌ي تجلي يا گسترش طبيعت خاص اوست، حتماً بايد انسان‌ها با شغل خود راه ورود به رازهاي درون را بيابند و بر بقيه بنمايانند و اين کار در عيني که شغل است، هنر است و توجه به جنبه‌ي اعلاي وجود آدمي»

#مشخصات_اسلام
#سید_مصطفی_مدرس
#یادداشت_146
#جلسه_366
#نکراء
#تمدن_نکرایی
#جنگ_روایتها

🔰نکراء و تمدن نکرایی

در کافی روایتی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده است:
أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِيسَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اَلْجَبَّارِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا رَفَعَهُ إِلَى أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ:

قُلْتُ لَهُ مَا اَلْعَقْلُ؟
قَالَ
مَا عُبِدَ بِهِ اَلرَّحْمَنُ
وَ اُكْتُسِبَ بِهِ اَلْجِنَانُ

قَالَ قُلْتُ فَالَّذِي كَانَ فِي مُعَاوِيَةَ؟
فَقَالَ
تِلْكَ اَلنَّكْرَاءُ تِلْكَ اَلشَّيْطَنَةُ
وَ هِيَ شَبِيهَةٌ بِالْعَقْلِ وَ لَيْسَتْ بِالْعَقْلِ .

در این حدیث حضرت جوهره عقل را هموار کننده راه عبودیت حق سبحانه می دانند. بعد در ادامه آن فرد از آنچه که معاویه مسلکان از آن بهره می جویند پرسش می کند. حضرت می فرمایند هر چند شبیه به عقل است اما عقل نیست. آن نکراء و شیطنت است.

حال در این میانه ما مواجهیم با تمدنی که برپا شده و نه تنها بسترسازی و زمینه جویی و راهیابی برای گستردن حاکمیت الله بر روی زمین نمی کند بلکه به عکس مصرانه بشریت را به سوی فساد و تباهی و شقاوت و جهنم سوق داده و از هیچ تلاشی برای اطفاء نور هدایت مضایقه نمی کنند و مدام بر طبل صد عن سبیل الله می کوبند و زوزه تفرعنی انا ربکم الاعلی از حلقوم نحس پیشوایان این تمدن شنیده می شود همانگونه معاویه هزار و چند صد سال پیش اینگونه مشی کرد.

پس به حق ما با تمدنی نکرایی و برآمده از نکراء و شیطنت مواجه هستیم که هر چند شبیه به عقل است اما عقل نیست و این آن روشنگریست که می بایست ما انجام دهیم. هر چند زرق و برق این تمدن نکرایی چشمان بشریت پر کرده است و از عالمیان دلبری کرده اما می بایست در این جنگ روایت ها تصویری روشن و واضح از حجم ظلم و جور برآمده از این تمدن نکرایی ترسیم نمود.
.

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#عقيل_رضانسب
#يادداشت_282
#جلسه_366

💠 جبهه انقلاب به وحید بهبهانی نیاز دارد (درنگی بر برخورد اخباری با بیانات رهبری)

یکی از امور شایعی که این روزها در جبهه انقلاب بین نیروهای انقلابی شایع شده است، برخورد سطحی و اخباری گونه با بیانات رهبری است. با هر کلیدواژه ای که رهبری بیان می کنند نهادهای انقلابی ما چند صباحی آن را سر دست می گیرند و کأنه احساس می کنند یک مسئله کاملاً جدید و یک خواسته کاملاً جدید از آن ها مطرح شده است و برای جامع عمل پوشاندن به منویات رهبری! باید بسیجی وار دنبال آن بدوند.
فضا طوری است که فصل اخیر نیروهای انقلابی و آخرین ورژن ذهنی و عاطفی شان آخرین سخنرانی رهبری است! منهای همه سخنرانی های قبلی، و منهای نظام اندیشه رهبری!

این باعث شده است که ثبات قدم در جبهه کم شود، آدم های اصلی و جدی و ساختارهای جدی که شما برای هدایت جبهه تشکیل داده ای، و بنا بود که نقش میخ های ثبات بخش (اوتاد) را برای جبهه بازی کنند خود سرگردان هستند. دائماً از این شاخه به آن شاخه می پرند و دائماً احساس تغییر مأموریت و وظیفه ای که باید دنبال کنند می شوند.

این در حالی است که رهبری را باید به صورت کلی و یک کل دید، بلکه بیش از آن باید نظام اندیشه آقا را دید و نقش های با ثبات و مداوم برای خود در نظر گرفت؛

می گویند یک عالم اخباری روایتی را دید که هر کسی که ریشش بیش از یک قبضه باشد احمق است، ریشش را گرفت دید که بیشتر است، هُل شد، هر چه دنبال چیزی گشت دم دستش چیزی برای کوتاه کردن ریش نبود، با خود گفت کبریت را می گیرم زیرش تا اندازه یک قبضه می سوزانم؛ آتش را گرفت و کل ریشش سوخت! زیر روایت نوشت «قد جُرِّبَت» (تجربه شد!)

کنش های رهبری پیچیده فهم نمی شود و دائماً با فهم های سطحی مورد قضاوت قرار می گیرند و این بلای سطحی گری و عدم ثبات قدم از نیروهای اصلی به بدنه سر ریز می کند و یک سرگردانی و گیجی را رقم می زند.
جبهه انقلاب به وحید بهبهانی نیاز دارد که فضای اخباری گری برخورد با رهبری را بشکند!
.