حد وسط برای زندگی گرایی

بسم الله الرحمن الرحیم

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#میرزا_علی_کرانی
#یادداشت_63
#جلسه_342

عنوان : آیا تنها حد وسط برای زندگی گرایی « سهولت » در تربیت توحیدی انسان است؟

جناب استاد امروز با تاکید فراوان میفرمودند تنها مسوق زندگی گرایی سهولت تربیت توحیدی انسان است.

و سپس در مقام ایده ای برای شکافتن این مساله بیان داشتند که : ظاهر روی باطن تاثیر میگذارد و ما این امکان را داریم که روی کل ظواهر تاثیر بگذاریم.

سوالی که مطرح میشود این است که آیا بر فرض اگر ظاهر بر باطن تاثیری نمیگذاشت، ما بنا نداشتیم ظواهر عالم را و خصوصا عالم دنیا را ، و یا حداقل جمیع شئون زندگی را از این باب که موحد هستیم، توحیدی کنیم؟

آیا توحید به خودی خود اقتضای اصلاح گری جمیع شئون را ندارد؟

آیا به نظم در آوردن، یا به نظمی صحیح درآوردن جمیع امور دنیا یکی از تعهدات باورمندی به توحید نیست؟

به عنوان مثال آیا جلوگیری از انقراض گونه های خاصی از حیوانات، و جلوگیری از کشتار بی رویه ی آنها، یک تعهد توحیدی نیستند فارغ از اینکه بقای آن گونه بر روی تربیت توحیدی ما تاثیر بگذارد یا نگذارد؟

یا نگهداری از طبیعت
آیا تخریب طبیعت فارغ از اینکه آن خرابی مشخص در تربیت توحیدی بشر تاثیر بگذارد یا نگذارد، امری مغایر با تعهدات توحیدی نیست؟

توجه شود که منظور از تعهد توحیدی تعهدی است که برخاسته از متن خود توحید باشد نه تعالیم تعبدی.
که اگر بحث روی تعالیم تعبدی هم برود باز سوال میشود که چرا امری که تبعات آن ربطی به توحید انسان ندارد به عنوان بخشی از اوامر دین ما مورد الزام قرار گرفته است؟

اگر در پاسخ اینطور بیان شود که هر دوی این گزاره ها صحیح هستند، یعنی هم تنها مسوق زندگی گرایی تسهیل تربیت توحیدی است، و هم این تعهدات تعهدات صحیح توحید هستند، لازمه اش این است که بگوییم تربیت صحیح توحیدی در گرو متعهد بودن به تعهدات توحیدی است.

که در این صورت این اشکال پیش خواهد آمد که دیگر مسوق زندگی گرایی اسلام دائر مدار « تسهیل » نخواهد بود، بلکه دائر مدار اصل تربیت توحیدی خواهد بود فارغ از اینکه این گرایش دین اسلام سهولتی ایجاد کند یا نکند.

آبادانی زاهدانه

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#زهد
#آبادانی
#زندگی_گرایی
#محمد_هادی_جوهری
#یادداشت_119
#جلسه_342

 

🔰آبادانی زاهدانه🔰

زهد عبارت است از ترك و بى اعتنايى به امور مادى دنيا در مقابل يك حقيقت ديگر كه آن خدا يا آخرت يا شرافت و يا آزادى و يا مساوات و يا چيز ديگر است. و اين ترك زندگى نيست، بلكه ترك يك نوع از زندگى يعنى لذت گرايى و انتخاب نوعى ديگر از زندگى است و اين نوع نه تنها زندگى را خراب و منهدم نمى‏كند و سبب بدبختى اجتماع نمى‏گردد، بلكه بهتر و آماده‏تر مى‏كند؛ برعكسِ زندگى غير زاهدانه است كه سبب فنا و سقوط ملتهاست‏.
يادداشتهاى استاد مطهرى، ج‏5، ص: 378

همان طور که شهید مطهری زهد را تعریف کردند زهد به معنای بی اعتنایی به امور دنیایی در مقابل حقیقت الله هست و بی اعتنایی به معنای رهایی نیست. زهد با زندگی لذت گرایانه در نزاع است و الا با اصل دنیا و زندگی و پیشرفت و آبادانی در تضاد نمی باشد.
اسلام یک دین زندگی گرا می باشد و آبادانی دنیا، رکن اصلی زندگی گرایی می باشد اما این که جنس این آبادانی و نحوه مواجه به آن چگونه است معرکه آرا می باشد.
شاید بتوان این گونه ادعا کرد که زهد و زندگی زهد گرایانه، خود یک آرایش ویژه ای به زندگی گرایی می دهد که سبب تفاوت آن با دنیا گرایان می شود.
آبادانی دنیا شعار اصلی دنیا گرایان و لذت جویان عالم است و بیان آن از زبان اسلام باید بتواند تمیزهایی داشته باشد تا با شعار لذت گرایان و دنیا گرایان متفاوت شود.
تفاوت آبادانی دنیا در این دو نظام فکری در زهد است. زهد آبادانی دنیا را به سبب لذت گرایی و توجه به خود دنیا به ما هو دنیا را مذموم می داند. و آبادانی ای را مطلوب می داند که سبب توجه به حق تعالی شود. فلذا آبادانی زاهدانه، پیشرفتی است از جنس بسط و گسترش حکومت و شریعت حقه. و این تفاوت آبادانی زاهدانه و آبادانی لذت گرایانه می باشد.

زندگی‌گرایی اسلام غیر از زندگی‌گرایی مدرنیته است

#یادداشت
#مشخصات_اسلام

#حامد_خواجه
#یادداشت_126
#جلسه_342

⭕️زندگی‌گرایی اسلام غیر از زندگی‌گرایی مدرنیته است

توجه و عنایتی که دین اسلام به زندگی‌گرایی دارد، کاملا متفاوت است با نگاهی که مدرنیته به زندگی و دنیا دارد، هر چند در هر دو به تقابل با رهبانیت مسیحی پرداخته شده است.
زندگی‌گرایی اسلام به معنای آباد کردن دنیا است اما در مدرنیته، آباد کردن دنیا نیست، بلکه به اسارت بردن دنیا و طبیعت است برای شهوات و لذت‌های انسانی. در اسلام اگر آباد کردن دنیا و توجه و به زندگی دنیایی می شود برای فراهم کردن زمینه‌ها برای تربیت توحیدی است، تربیتی که راه رسیدن به توحید شود لذا اسلام در عین اینکه به زندگی توجه دارد، تماما متوجه هویت معنوی زندگی هم هست، برای کوچک‌ترین حرکات و رفتار‌های بشری جنبه‌ی باطنی و غیبی آن را هم در نظر می‌گیرد.
اما زندگی‌گرایی که در مدرنیته مطرح است، به کل از عالم غیب بریده شده است و هیچ اعتقادی به باطن عالم ندارد، چه برسد به آنکه بخواهد باطن را نیز در زندگی خود مدنظر قرار دهد و تنها لذت انسانی است که به هویت کامل زندگی مدرن تبدیل شده است و چیز دیگری برای انسان مدرن در زندگی اهمیت ندارد.
لذا هنگامی که از زندگی‌گرایی اسلام صحبت می‌کنیم و زندگی‌گرایی را به عنوان یک مشخصه اسلام می‌شماریم، نباید تصور اولیه که از زندگی به ذهنمان می‌رسد را بپذیریم، تصوری که مدرنیته از زندگی در ذهن‌های ما ساخته است، آن زندگی‌ نیست که اسلام به آن گرایش دارد، و شاید زندگی مدرن اصلا زندگی نباشد.
اینکه در زندگی مبنا و محور لذت‌جویی به خصوص لذت شهوانی باشد، اصلا با دین اسلام سازگاری ندارد؛ البته اسلام قائل به رهبانیت مسیحی هم نیست، ولی اینگونه که زندگی مدرن شهوت انسانی را محور قرار داده است را هم نفی می‌کند و گرایش به این نوع زندگی مدرن ندارد.

مشکلاتی که در دوران معاصر

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#محمد_حسن_زاده
#مشخصاتـاسلام
#یادداشت_135
#جلسه_342

یکی از مشکلاتی که در دوران معاصر گریبان مومنین را گرفته و مانع رشد و پیشرفت و اقتدار آنها شده این است که نهاد دین و علمای وارسته ی آن خود را متکفل مسائل دنیای مردم نمی دانند.

پیامی که از مجموعه ی حوزه علمیه در مورد زندگی مطلوب یک مومن وارسته به جامعه مخابره می شود،‌ یک انسان ساده زیست کم برخوردار است که از دنیا کناره گیری کرده و به کل نسبت به دنیا و توسعه امکانات مادی بی اعتناست و برخورداری از نعمت های دنیایی و حتی تلاش برای توسعه و پیشرفت اقتصادی و مادی( بدون فراهم آوردن زندگی تجملاتی برای خود) به شدت مذموم است.

این رویکرد سبب میشود که جوان مذهبی ما عمران و آبادی جهان را مطلوب خود نبیند و خود را مامور به تلاش برای آبادانی و پیشرفت دنیا نداند و در نهایت فقط از جهت اینکه جامعه اسلامی در برابر دشمنان مغلوب نشود، حاضر باشد در راه عمران کشورش تلاش کند.

لذا می بینم که جامعه برای پیشرفت و عمران خود و حل مشکلات زندگی دنیایی اش هیچ حسابی برای دین و حوزه های علمیه باز نمیکند. متدین ترین افراد این نیز این حوزه ها را حوزه ورود دین و علمای آن نمی دانند.

این دردی است که باعث شده در حرکت رو به جلو و پیشرفت کشور اسلامی کندی ایجاد شود و نتوانیم زندگی مردم را بر اساس مکتب توحید بسازیم و به تمدن توحیدی نایل شویم.

دنیاگرایی_یا_زندگی_گرایی

#یادداشت
#حمیدرضاشب_بویی
#مشخصات_اسلام
#جلسه_342
#یادداشت_110
#دنیاگرایی_یا_زندگی_گرایی

آنچه که در ادبیات شهید مطهری مطرح شده است زندگی گرایی است و نه دنیا گرایی که با توجه به مطالعه یادداشتهای بعضی از دوستان به نظرم می آید که قدری این دو کلیدواژه خلط شده است.
بله آنچه که برای اسلام از اهمیت ویژه برخوردار است زندگی گرایی است ولی کدام زندگی؟

زندگی که تماما به دنیا متمرکز است و با یک نگاه اصالت بخش به دنیا زندگی را تعریف می کند یا آن نگاهی که علامه طباطبایی در المیزان با شاخصه رضایت خداوند از آن یاد می کنند و می فرمایند آنچه که نگاه مومن را از کافر متمایز می کند این است که مومن از دنیا نیز رضایت پروردگارش را می طلبد همان طور که در آخرت همان را می خواهد لذاست که به دنبال انجام حسنه است و باور دارد که والله سریع الحساب، و این سریع الحساب بودن مربوط به اخرت صرف نیست بلکه در همین دنیا نیز سریع الحساب است.

با توضحات فوق روشن می شود که دنبا در نگاه مومن از آن جهت که بخشی از زندگی او را با شاخصه رضایت خداوند تامین می کند موضوعیت پیدا می کند و برعکس همین اسم خداوند در نگاه کافر موجود نیست و او به زندگی دنیایی نگاهی اصالی پیدا می کند.

تقابل_زندگی_گرایی_و_آخرت_گرایی

#یادداشت_مشخصات_اسلام
#جلسه_342
#محمد_صحرایی
#یادداشت_97
#تقابل_زندگی_گرایی_و_آخرت_گرایی_امتداد متقابل فهمیدن وجود و ماهیت و امتداد نگاه ‌کثرت بین مابین خداوند و مخلوقاتش است.
نگاه غیر وجودی به عالم منجر میشود که زندگی گرایی را دنیاگرایی و در مقابل آخرت گرایی ببینیم.
وقتی نسبت ماهیت و وجود به درستی درک نشود و ماهیت حیث حدّی وجود دانسته شود زندگی و حیاتِ آمیخته به روابط و حیثیات ماهوی را هم حدّی و دنیایی و در مقابل آخرت و باطن می فهمیم و حال آنکه هویت یک ماهیت مثل سیب را حیث دارایی اش می سازد
سیب بودن سیب به بوی خوشش،رنگ قرمزش، طعم خاصش و مواد غذایی اش است
و وجود مهیمن بر همین ماهیات و دقیقا به همان تحققِ حیثیات ماهوی یعنی دارایی های خاصش، تحقق دارد و عینا به همان ادراک داراییهای ماهیت، فهم و درک میشود.
یعنی خداوند دقیقا سر صحنه ای که بو و طعم خوش سیب استشمام و چشیده میشود درک میشود.
لذا همان لحظه ای که متوجه بوی خوش سیب میشویم عینا و عینا و آناً و پیش از هر گونه تفکری و پیش از هرگونه تصوری، حضور قلب و رقّت قلب حاصل میشود حضور قلبی که در اثر توجه به داشته های آن نعمت و ماهیت و در نتیجه خودنمایی خدای واقعی و نه ذهن ساخته در قلب انسان محقق میشود.
و این خدای واقعی آن خدایی نیست که معمولا سعی میکنیم با فکر کردن و مخلوق او دانستن ماهیات و گره زدن های دیگر بین او و ماهیات، متوجهش شویم.
خدایی که قرآن معرفی میکند خدای ذهن ساخته نیست که بخواهیم با صغری و کبری چیدن و ربط ذهنی برقرار کردن بین او و مخلوقات و ماهیات به او منتقل شویم.
او خدای واقعیت است لذا برای حصول حضور قلب در نماز نباید چشم ها را از ماهیات بست.
برخلاف خدای ذهن ساخته ی توهمی که برای حصول توجه ذهنی به او، باید چشم را ببندیم و از ماهیات و مخلوقات چشم بپوشیم و به ذهن فشار بیاوریم.
نتیجه ی این وجودفهمی و خدا فهمی وهمی و ماهیت حدّ زننده بر وجود این میشود که زندگی گرایی را دنیاگرایی یعنی در مقابل آخرت گرایی و خداگرایی میفهمیم.
بلی درست است آنچه که زندگی را در مقابل آخرت قرار میدهد غفلت ما از داشته های زندگی است،
غفلت از توجه به اینکه این سیبی که میخورم چه عطر و طعمی دارد، غفلت از اینکه همسری و انسانی در کنار ما وجود دارد که دارد فدای زندگی و تصمیمات ما میشود،
غفلت از اینکه از صبح تاشب در خانه انتظار ما را میکشد و زندگی و بچه های ما را سامان میدهد و زحمت ما را میکشد
این غفلت ها از دارایی های ماهیات و هست های زندگی باعث میشود زندگی ما، عین آخرت گرایی و خدا فهمی نباشد.

آباد کردن دنیا (#زندگی_گرایی) هدف مهم انقلاب اسلامی!

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#عقيل_رضانسب
#يادداشت_260
#جلسه_342

💠 آباد کردن دنیا (#زندگی_گرایی) هدف مهم انقلاب اسلامی!

انقلاب اسلامی قیامی بود برای اینکه دین علاوه بر اینکه فهم و تبیین و تبلیغ شود آن هم در حد و حدود بخش فردی دین، همه دین اقامه بشود؛ همه دین اقامه بشود یعنی همه بخش های دین فرصت جاری شدن در حیات انسان که بخش عمده و مؤثر آن حیات اجتماعی انسان است را پیدا کند.
لذا رهبران این نهضت جوهره یعنی آن مغزای اصلی کار خود را این می دانند که باید مهندسی و رهبری زندگی دنیا به دست دین بیفتد،
«جوهرۀ اصلیِ مکتب امام بزرگوار، رابطۀ دین و دنیا است، یعنی همان چیزی که از آن به مسئلۀ دین و سیاست و دین و زندگی هم تعبیر می‌کنند. دین آمده است تا در این صحنۀ عظیم و در این عرصۀ متنوع، به مجموعۀ تلاش انسان شکل و جهت بدهد و آن را هدایت کند، لذا دین و دنیا در منطق امام بزرگوار ما، مکمل و آمیخته و درهم‌تنیدۀ با یکدیگر است….این درست همان نقطه‌ای است که از آغاز حرکت امام تا امروز، بیشترین مقاومت و خصومت و عناد را از سوی دنیاداران و مستکبران برانگیخته است» (14/ 03/ 1384) بيانات در مراسم شانزدهمين سالگرد ارتحال امام خمينى (ره)

حرکت دینی که می خواهد همه دین را اقامه کند، به صورت کاملاً طبیعی هدف غایی خویش را چیزی کمتر از بر پایی یک تمدن دیگر در مقابل این تمدن مستکبر و شیطانی غرب نمی داند:
«دهه‌های آینده دهه‌های شما است و شمایید که باید کارآزموده و پُرانگیزه از انقلاب خود حراست کنید و آن را هرچه بیشتر به آرمان بزرگش که ایجاد تمدّن نوین اسلامی و آمادگی برای طلوع خورشید ولایت عظمی (ارواحنا فداه) است، نزدیک کنید.» (بیانیه گام دوم انقلاب اسلامی)
«یک عنصر دیگری که لازم است برای این حرکت، این است که این حرکت باید یک جهت‌گیری مشخّصی داشته باشد؛ یک جهت‌گیری منطقی و قابل قبول، که در حرکت عمومی ملّت ایران که ما داریم پیشنهاد می‌کنیم و مطرح میکنیم، این جهت‌گیری، جهت‌گیری به سمت جامعه‌ی اسلامی یا تمدّن اسلامی است؛ یعنی میخواهیم برویم به سمت تشکیل یک جامعه‌ی اسلامی؛ و حرکت عمومی، ما را باید به اینجا و در نهایت به یک تمدّن پیشرفته‌ی اسلامی برساند.» (بیانات رهبر انقلاب در دیدار دانشجویان با رهبر معظم انقلاب، 01/03/98)

#تمدن_یعنی وضعیتی که در آن همه نرم افزارهای زیست پر مؤلفه و پیچیده انسانی دینی شده باشد، یعنی هم نظریه آن از دین استنباط شده باشد هم مبتنی بر نظریه یک طرحی برای زیستن در آن عرصه تولید شده باشد؛ و هم در یک رفت و برگشت تجربی با صحنه عینیت اجتماعی فرایند اتقان نظریه و طرح را طی کرده و در اجرا به یک ثباتی رسیده باشد و در یک کلام می توان گفت که در آن عرصه اجتماعی در حال زیست اسلامی هستیم؛ وقتی که این نرم افزارها در یک سطح گسترده اجتماعی به هم دست داده باشند یک #زندگی_تمدنی شکل گرفته است، و وقتی که گستره جغرافیایی بین المللی پیدا کند #تمدن_اسلامی شکل گرفته است.

لذا می توان گفت که مسیری که انقلاب اسلامی به سمت اهداف غایی اسلام یعنی شکل گیری تمدن اسلامی که در آن #حیات_طیبه شکل گرفته است؛ در حال طی کردن است، مسیر #آباد_کردن_دنیا به همان معنای جوهری خود یعنی افتادن مهندسی و رهبری دنیا به دست دین است.

«راهى كه ملت ايران در پيش دارد، راه آباد كردن دنياست. علم، دانايى، اقتصاد، سياست، زندگى فردى، روابط اجتماعى، برنامه‏هاى كلان جامعه را _‌كه اجزای گوناگون دنياست‌_ بايد آباد كرد، پيش برد، رونق داد و آن‌ها را به شكوفايى رساند؛ و همۀ این‌ها در سايۀ دين تحقق پيدا خواهد كرد. امام اين را به ما آموخت؛ و همين عامل دشمنىِ آشتى‏ناپذير و خصومت كورِ ابرقدرت‏ها با نظام جمهورى اسلامى بود و امروز هم هست. امروز هم يكى از آماج‏هاى تهاجم دشمنان ما در سطح تبليغات جهانى، همين يگانگى دين و دنياست؛ مى‏گويند چرا دين را پيشوا و مهندس دنيا مى‏دانيد. آن‌ها احساس خطر مى‏كنند.» (14/ 03/ 1384) بيانات در مراسم شانزدهمين سالگرد ارتحال امام خمينى (ره)

در نتیجه باید چنان #زندگی_گرا باشیم و این آبادانی دنیا را دنبال کنیم که خود عامل یک حرکت و تحول انسانی در گام اول در جهان اسلام و در گام بعد در همه دنیا شود:
«باید زندگی در این کشور مایۀ رشک ملت‌های دیگر شود تا بخواهند از آن درس بگیرند؛ ملت‌ها در وجود شما اسلام و انقلاب اسلامی را تجربه می‌کنند». (14/ 03/ 1374) بيانات در مراسم سالگرد ارتحال حضرت امام خمينى (ره) در مرقد مطهر
.

زندگی، مرگ، روز رستاخیز

#امید_فشندی
#یادداشت_199
#جلسه_342
#مشخصات_اسلام

🔰 زندگی، مرگ، روز رستاخیز

#مرگ‌اندیشی با #رستاخیزباوری گره خورده است و این دو وقتی با #زندگی‌گرایی اسلام قابل جمع است كه بتوان نسبت عمیقی میان آن‌ها برقرار كرد؛ نسبتی از جنس علیت، یا از جنس ظاهر و باطن، یا از جنس مؤثر و اثر، یا كاشت و داشت و برداشت:

مزرع سبز فلك دیدم و داس مه نو
یادم از كرده‌ی خویش آمد و هنگام درو

چه ظریف و زیبا فرمود كه “الدنیا مزرعة الآخرة”
دنیا برای زراعت است و آخرت، محصول

زندگی‌گرایی یعنی باغ‌بانی و زراعت!

البته انسان زنده است و باید برای زنده‌ماندن زراعت كند،
اما دارایی‌های او كه خبر از خلیفةاللهی‌اش می‌دهد، رسالت آبادانی و زنده‌داری و زندگردانی چیزهای دیگر را نیز بر عهده‌ی او نهاده:
هو أنشأكم من الأرض و استعمركم فیها (هود/61)

#زهد اما بویی از مرگ‌اندیشی و آخرت‌گرایی در فضای زندگی است؛ عنصر زمان را به كشاورز یادآورشدن است، اینكه روزگار در گذر است و دوران فصل بهار و پاییز دارد.

17 آبان 1400

نسبت معارف توحیدی و زندگی گرایی

#مشخصات_اسلام
#یادداشت
#احمد_قوی
#یادداشت_82
#جلسه_342

نسبت معارف توحیدی و زندگی گرایی

طبق بیان جناب استاد زندگی گرایی اسلامی در دل آخرت گرایی است و بر همین اساسم مسیر ما می بایست از متدینان تمدنگرای ساده اندیشی که دنیاگرایی را به جای زندگی گرایی برگزیده اند جدا شود. از طرفی آخرت گرایی و معنویت طلبی بدون زندگی گرایی نیز ما را به تمدن نمی رساند و به نوعی می توان گفت وارد اتمسفر مکتب امام نمی شود.
حال یکی از سوالات مهم این است که در مکتب امام ره چگونه زندگی گرایی از عمق معارف توحیدی برخاسته است. این درحالی است که در دیگر فضاهای معنوی توحیدی شاید زندگی گرایی را نتوان به این شکل مشاهده کرد.
البته شاید بتوان سوال را جور دیگری نیز مطرح کرد!
چگونه می شود که برخی مدارس معرفتی توحیدی به زندگی گرایی نمی رسند؟ در حالی که به نظر می رسد لازمه ی اقامه ی توحید در دنیا و معنوی شدن حیات بشر زندگی گرایی ؟ به بیان دیگر زندگی گرایی مکتب جای تعجب ندارد، بلکه زندگی گرا نبودن برخی دیگر از مدارس معرفتی محل تعجب است! شکر الله مساعیهم
☘️

تمدن و تدین

#یادداشت
#حسین_علیمردانی
#مشخصات_اسلام
#جلسه_342
#تمدن_اسلامی
#تمدن_و_تدین

🔰تمدن و تدین

🔺فرهنگ حاکم بر جامعه
➖اگر تحت تأثیر جهانبینی متفاوتی که ارائه می کند، بتواند تمام عرصه های زندگی مردم را تحت تأثیر و سیطره ی خود قرار دهد،
➖و همچنین دربردارنده ی سخنی فطری و نو باشد که بتواند هجمه های بیگانه را دفع کند و در طول زمان دوام بیاورد؛
قطعا می تواند تمدنی متناسب با خود را پدید بیاورد.

این ویژگی ها قطعا در دین مبین اسلام هست.
اسلام یک دین حداکثری است که هر آن به فکر شکوفایی فطرت آدمی است و برای تمام عرصه های زندگی مسلمان برنامه دارد و شریعت آن نیز مهیمن بر تمام ادیان گذشته است.

امتی که به اسلام ایمان بیاورند و برای خدا قیام کنند؛ اولین پاداشی که خدای متعال برایشان درنظر می گیرد، آبادانی زندگی دنیایی ایشان و بی نیازی از کفار و بیگانگان است. به عبارت دیگر امتی که به اسلام ایمان می آورند، از همان ابتدا در کار تمدن سازی هستند و تلاش هایشان برای رقم زدن یک زندگی دینی آنها را وادار به برپایی یک تمدن دیگر بر پایه ی اسلام میکند.

حقیقتا اعتقاد داریم که شریعت اسلامی یک معجزه است و در اثر پایبندی به آن است که فرهنگ متفاوتی و سختی در جامعه شکل می گیرد و همین فرهنگ نظام های مختلفی را سامان می دهد.

مثلا عده ای که اهل تقوا پیشه کردن هستند، در تمام شئون زندگی تقوا پیشه می کنند و خوف الهی که در دل دارند، حب دنیا را از این ها می گیرد؛ اولین ثمره ی این دیدگاه، در اقتصاد نمایان میشود، در همین ایام درگیری کشورهای دنیا با توطئه ی کرونا مشاهده کردیم و دیدیم آن وقتی که در مردم در بلاد کفر به خاطر یک دستمال توالت به دنبال سفره کردن شکم هم بودند، مردم ایران به دنبال راه اندازی کمپین ها و فراخوان های اجتماعی برای کمک به قشر مستضعف بودند.

خلاصه اعتقادات و شریعت اسلامی به شدت سویه ی فرهنگ ساز و تمدن ساز دارد و نافرمانی از هر گوشه از این فرامین قدسی، یک قدم ما را از رسیدن به یک بهشت دنیایی دور تر می کند و باعث می شود که نسلی دیگر از مسلمین آرزوی زندگی در عصر ظهور امام معصوم(عج) را با خود به گور ببرند.

#پس_خواهرم_حجابت_برادرم_نگاهت…

اسلام_دین_اجتماعی

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#مصطفی_امیدی
#یادداشت_60
#جلسه_342
#مشخصات_اسلام
#اسلام_دین_اجتماعی
#رد_یک_تفکر
یکی از مسائلی که در جلسه مطرح شد این نگرش بود که دلیل اجتماعی نامیدن اسلام بحث حکومت بوده و ریشه ی این که اسلام را اجتماعی می‌نامیم برای توجیه ضرورت داشتن حکومت در مرتبه سیاست هست و چون سایر ادیان میل به تشکیل حکومت ندارند در نتیجه دین را یک مسئله فردی میدانند
اولا اشکال اولیه در اینجاست که بحث تشکیل حکومت تقریبا در همه ی ادیان پر رنگ هست چه دین بودایی که به اصطلاح پیامبرش(اعتقاد به خدا ندارند تا پیامبر داشته باشند) خود یک شاهزاده بود تا دین به اصطلاح فردی مسیحی نوین که یکی از مهمترین عقایدش ورود به “پادشاهی خداوند” هست و در کل با یک دید کلی تر هر دینی که معتقد به منجی هست معتقد به تشکیل حکومت هست
در ثانی لزوما ملاک فردی یا اجتماعی بودن یک دین رابطه ی مستقیمی با حکومت سیاسی ندارد کما اینکه ادیانی هستند مثل هندوئیسم که نظام طبقاتی در دین خود دارند ولی در مرحله ی اجرا حکومت سیاسی متفاوتی با نظام عقیدتی خود دارند
به نظر من بیشتر این چیزی که در این بحث نیاز به تبین دارد اینست که
🔹اصلا آیا واقعا اسلام یک دین اجتماعی به ما هو اجتماعیست یا صرفا اجتماع ابزاری برای رشد فرد هست؟
🔹آیا آیات و روایاتی که بر روابط انسانی است دلالت میکنند صرفا از همین جهت(توجه به رشد فردیست) یا رشد و تعالی اجتماع بعنوان یه مجموعه اشخاص هدف هست؟
🔹 مهمتر از همه سعادت فرد مهم هست یا اجتماع و آیا می‌شود یکی را قربانی دیگری کرد یا خیر؟

از #خاتم تا #خمینی (۲)

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#جلسه_341
#جلسه_342
#علی_اکبرنژاد
#یادداشت_61

 

🔰 از #خاتم تا #خمینی (۲)

✅✅اسلام دین زندگی گراست.

🔸آنچه فطرت پاک توحیدی نوعا برای انسان می‌پسندد، هم‌گامی شریعت با طریقت است برای نیل به حقیقت. طریقت را در دل شریعت می‌جوید و شریعت را برخاسته از حقیقت می‌پسندد. فلذا دغدغه‌ی نگرش الهیاتی به مسلک‌های مختلف در اداره زیست فردی، خانوادگی و اجتماعی، به نظر می‌رسد که برخاسته از دل همین خواست فطری باشد.

🔸به دیگر تعبیر، فطرت توحیدی بشر، اگر از زنگارهای عالم ماده اندکی مبرا باشد، نیک خواهد فهمید که اصالت عالم بر حقیقت هستی تعلق دارد و اساسا دوگانگی و توازی میان ماده و معنا امری پوچ و بی‌معناست است. بلکه تکثرات نیز از دل یک حقیقت واحد جوشیده و از بستری واحد برخاسته‌اند.

 

✅✅ اسلام دین اجتماعی است.

🔸از لوازم زندگی‌گرا بودن اسلام، اجتماعی بودن این دین است. چون دین اساسا برای انسان آمده است؛ و انسان نیز چه از حیث مادی بنگریم، چه از حیث معنوی، با جامعه گره خورده است، فردِ انسانی، همواره پیوندی عمیق با دیگر انسان‌ها در خود حس می‌کند. به طوری که گویی نقصان ذاتی خویش را اساسا در اتصال با دیگری و پیوند خوردن با جامعه می‌جوید. طبع انسان مدنی است و نیز مشخص است که مسلک و آیینی که برای “انسان” آمده نیز مدنی باشد.

🔸اگر طبق نگاه عرفا، عقل و حیات انسان کبیر را برخلاف حقیقت اندماجی انسان صغیر، منتشر در میان آحاد بنگریم، پس ظرفیت‌های حیاتی انسان کبیر آنگاه پدیدار می‌شود که پیوندی عمیق میان آحاد برقرار گردد. و چون هر یک از آحاد به عنوان جزئی فهیم -که گویی به شخصیت کل، نوعی خودآگاهی دارد- آنگاه که به مبدأ جامع خویش -یعنی انسان کبیر- می‌نگرد، در خود پیوندی عمیق با دیگر اجزاءِ این کل، برای رسیدن به کمال حقیقی حس کرده و شدیدا آن را طلب می‌کند.

🔸به نظر می‌رسد ناب ترین نگرش به حقیقت کلی اسلام از چنین آبشخورهایی برخوردار باشد.

[ادامه دارد…]

شریعت سمحه و سهله

#یادداشت
#حمیدرضاشب_بویی
#مشخصات_اسلام
#یادداشت_109
#جلسه_341
#شریعت_سمحه_و_سهله

اگر قواعد برخواسته از دین الهی را فطری بدانیم، قاعده سمحه و سهله را می توان قاعده ای هم‌آهنگ با تکوین و ملائم با فطرت بشری دانست؛ لذا در زمان حضور پیامبر ختمی قطعا دریافت احکام و شرعیت طبق این قاعده، دریافتی تکوینی است و نفس بشر بسیار همراه است.

اما می بینیم در عصر حاضر که بسیاری از پیچیدگی ها را جهل تئوریزه شده بشر به آن دامن زده و خلق کرده است دیگر نمی توان توقع داشت سمحه و سهله هم‌آهنگ با فطرت بشری نواخته شود زیرا موانعی از پیچیدگی ها شریعت را برای عبور از آن وارد وادی می کند که با طراحی قطعا پیچیده تر می بایست این موانع را دور زده یا از میان بردارد تا بتواند به بشر همان قواعد فطری را عرضه کند.

سوال این است که از این دست قواعد راهبردی را می بایست در هر عصری چگونه ترجمه کنیم؟
آیا می توان تمامی قواعد دست ساخته بشر که قطعا در تکوین دست برده و روزگار تعاملی خودش را پیچیده کرده است نادیده بگیریم؟

شریعت سهله و سمحه

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#محمد_حسن_زاده
#مشخصاتـاسلام
#یادداشت_134
#جلسه_341

✨شریعت سهله و سمحه

شریعت سهله و سمحه از چند حیث میتواند مطرح شود.
🔸 از حیث ارائه دین به انسان ها؛ که از چه طرقی به صورت نرم و لطیف این مفاهیم فطری به جان های آنها عرضه می شود که از عمق وجود و به راحتی به آنها گرایش پیدا میکنند و با گفتن چند کلمه، مسلمان میشوند.

🔸 از حیث هستی شناسی دین و اصول عقاید آن؛ که بسیار فطری و مطابق طبع بشر است و در مقایسه با عقاید دیگر، پذیرش آن برای بشر آسان تر است. و با همه پیچیدگی ها، نهایت سادگی و سهولت ممکن در آن گنجانده شده است.

🔸 از حیث ایدئولوژی و برنامه زندگی؛ نیز نهایت سهل گیری ممکن که برنامه را از مسیر اصلی خود خارج نمی کند و به رشد و سعادت بشر منتهی میشد در نظر گرفته شده است.

⏪احکام اسلامی به پنج قسم واجب، مستحب، مکروه، حرام و مباح تقسیم شده است. خود این نشان دهنده ی این است که به اقل موارد اکتفا شده و جز چیز هایی که مصلحت شدیده داشته و بدون آنها عملا سعادت انسان استیفا نمی شده، واجب نشده است. در مقابل نیز جز چیز هایی که مفسده ی شدیده داشته حرام نگشته است. در سایر موارد عملا به انسان آزادی عملی داده شده تا خودش مطابق حال خود آنها را انتخاب کند. اگر شریعت می خواست با سخت گیری و سرعت بیشتر انسان ها را به سعادت برساند، احکام آن باید بین دو دسته ی حرام و واجب خلاصه میشد. لکن بسیاری از احکام اسلامی از این دو دسته خارج گشته اند مثل مسواک که با وجود مصلحت بالایی که در لسان معصوم ع برای آن بیان شده، بازهم مستحب گشته است.

⏪از سوی دیگر خداوند به جز در دایره احکام عبادات، در سایر ساحات زندگی، به بیان چهارچوب های کلی و قواعد عامی که رعایت نکردن آنها مسیر زندگی بشری را از سعادت منحرف می نمود اکتفا نموده است. سعی شارع بر این بوده که تا جای ممکن پیشبرد امور طبق اراده ی انسان ها و عرف غالب جامعه انجام شود. لذا در احکام جزئی بیشتر به امضای احکام عقلا پرداخته و به جز موارد ضرورت شیوه ای را تاسیس ننموده است.

🔰اینها نشانه ی این است که بنای این دین بر سهل گیری است و اگر در جایی سخت گیری شده نشان دهنده ی آن است کمتر از آن مقدار امکان پذیر نبوده و انسان را به شقاوت می کشانده است.

سهله و سمحه در فقه

#یادداشت
#مشخصات_اسلام

#حامد_خواجه
#یادداشت_125
#جلسه_341

بسم الله الرحمن الرحیم

⭕️سهله و سمحه در فقه

سهله و سمحه بودن شریعت اسلام، یکی از مشخصاتی است می‌توان از آن به عنوان گذرگاهی که البته بسیار حساس و خطرناک است، برای سنجش فهم دینی استفاده کرد. اگر فهمی از دین داشته‌ایم که سازگاری با سهله و سمحه ندارد، باید در فهم خود تجدید نظر کنیم.

برای وارد کردن سهله و سمحه در فقه باید این مشخصه را به یک قاعده‌ی فقهی تبدیل شود و به اثبات حجیت آن پرداخته شود. البته قبل از آن لازم است بررسی شود که سهله و سمحه در قواعد فقهی موجود آمده است یا نه؟
اولین قواعدی که به ذهن خواهد رسید، قاعده‌ی لاضرر و قاعده‌ی لاحرج است. یک نکته‌ای که خوب است در این قسمت مورد توجه قرار گیرد این است که آیا این دو قاعده یکی هستند یا نه؟ اکثر فقها این دو قاعده را متفاوت از همدیگر می‌دانند ولی در مقام کاربرد، کاربرد این دو قاعده را یکسان می‌دانند. استفاده از قاعده‌ی لاضرر و لاحرج در بین فقیهان رواج داشته و دارد ولی از قاعده سهله و سمحه، استفاده‌ای نشده است و کمتر مورد توجه بوده است ولی میتوان در همین قاعده‌ی لاضرر و قاعده‌ی لاحرج، روح قاعده‌ی سهله و سمحه را دید. لذا نمی‌توان به راحتی گفت که در فقه از سهله و سمحه بودن شریعت استفاده نمی‌شود و مدنظر فقها قرار نمی‌گیرد.
البته برای روشن شدن این بحث، لازم است که مراد از سهله و سمحه را هم روشن کنیم، اینکه می‌گوییم شریعت سهله است یعنی چه؟ یعنی مقابله با رهبانیت دارد و زندگی‌گرا است؟ یعنی در مقایسه با دیگر ادیان و مکاتب آسان‌گرفته است؟ به‌ازای ثمرات این شریعت و یا به‌ازای حق الهی مقابل آن آسان است؟
در فقه بیشتر بر سمحه بودن شریعت تاکید می‌شود و سهله بودن آن کمتر مورد توجه است، مثلا اگر معنای سهله بودن شریعت، زندگی‌گرایی شریعت باشد، باید در مباحثات فقهی و در استنباطات فقهی، جایی برای زندگی و زندگی‌گرایی هم در نظر گرفته شود، که در ظاهر چنین چیزی دیده نمی‌شود.

شریعت سهله در قرآن کریم

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#عقيل_رضانسب
#يادداشت_258
#جلسه_341

💠 شریعت سهله در قرآن کریم

شهید مطهری در بحث مشخصات اسلام از منظر ایدئولوژی یکی از این مشخصات را «سماحت و سهولت» می دانند و می فرمایند: «در اين شريعت به حكم اينكه سهله است، تكاليف دست وپا گير و شاق و حرج آميز وضع نشده است و به حكم اينكه سمحه (با گذشت) است، هر جا كه انجام تكليفی توام با مضيقه و در تنگنا واقع شدن گردد، آن تكليف ملغی می‏شود.»
مجموعه آثار شهيد مطهري (وحى و نبوت)، ج‏2، ص: 241

همانطور که معلم شهید معنا فرمودند سهله مقابل حرج آمیز و سمحه مقابل مضیق است؛ مواردی که قرآن به عنوان برداشتن حرج نام برده به شکل زیر است:

1️⃣ حکم تیمم بدل از وضو و غسل
يٰا أَيُّهَا اَلَّذِينَ آمَنُوا إِذٰا قُمْتُمْ إِلَى اَلصَّلاٰةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَ أَيْدِيَكُمْ إِلَى اَلْمَرٰافِقِ وَ اِمْسَحُوا بِرُؤُسِكُمْ وَ أَرْجُلَكُمْ إِلَى اَلْكَعْبَيْنِ وَ إِنْ كُنْتُمْ جُنُباً فَاطَّهَّرُوا وَ إِنْ كُنْتُمْ مَرْضىٰ أَوْ عَلىٰ سَفَرٍ أَوْ جٰاءَ أَحَدٌ مِنْكُمْ مِنَ اَلْغٰائِطِ أَوْ لاٰمَسْتُمُ اَلنِّسٰاءَ فَلَمْ تَجِدُوا مٰاءً فَتَيَمَّمُوا صَعِيداً طَيِّباً فَامْسَحُوا بِوُجُوهِكُمْ وَ أَيْدِيكُمْ مِنْهُ مٰا يُرِيدُ اَللّٰهُ لِيَجْعَلَ عَلَيْكُمْ مِنْ حَرَجٍ وَ لٰكِنْ يُرِيدُ لِيُطَهِّرَكُمْ وَ لِيُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ﴿المائدة، 6﴾

2️⃣ حکم معافیت ضعیف و مریض از جهاد
لَيْسَ عَلَى اَلضُّعَفٰاءِ وَ لاٰ عَلَى اَلْمَرْضىٰ وَ لاٰ عَلَى اَلَّذِينَ لاٰ يَجِدُونَ مٰا يُنْفِقُونَ حَرَجٌ إِذٰا نَصَحُوا لِلّٰهِ وَ رَسُولِهِ … ﴿التوبة، 91﴾
لَيْسَ عَلَى اَلْأَعْمىٰ حَرَجٌ وَ لاٰ عَلَى اَلْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَ لاٰ عَلَى اَلْمَرِيضِ حَرَجٌ … ﴿الفتح‏، 17﴾

3️⃣ حکم مباح بودن ازدواج با زن مطلقه فرزند خوانده
فَلَمّٰا قَضىٰ زَيْدٌ مِنْهٰا وَطَراً زَوَّجْنٰاكَهٰا لِكَيْ لاٰ يَكُونَ عَلَى اَلْمُؤْمِنِينَ حَرَجٌ فِي أَزْوٰاجِ أَدْعِيٰائِهِمْ إِذٰا قَضَوْا مِنْهُنَّ وَطَراً وَ كٰانَ أَمْرُ اَللّٰهِ مَفْعُولاً ﴿الأحزاب‏، 37﴾
مٰا كٰانَ عَلَى اَلنَّبِيِّ مِنْ حَرَجٍ فِيمٰا فَرَضَ اَللّٰهُ لَهُ سُنَّةَ اَللّٰهِ فِي اَلَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَ كٰانَ أَمْرُ اَللّٰهِ قَدَراً مَقْدُوراً ﴿الأحزاب‏، 38﴾

4️⃣ حکم اختصاصی پیامبر ص در نکاح با زنان مؤمنی که خود را به نبی هبه می کنند

يٰا أَيُّهَا اَلنَّبِيُّ إِنّٰا أَحْلَلْنٰا لَكَ أَزْوٰاجَكَ اَللاّٰتِي آتَيْتَ أُجُورَهُنَّ وَ مٰا مَلَكَتْ يَمِينُكَ مِمّٰا أَفٰاءَ اَللّٰهُ عَلَيْكَ وَ بَنٰاتِ عَمِّكَ وَ بَنٰاتِ عَمّٰاتِكَ وَ بَنٰاتِ خٰالِكَ وَ بَنٰاتِ خٰالاٰتِكَ اَللاّٰتِي هٰاجَرْنَ مَعَكَ وَ اِمْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَهٰا لِلنَّبِيِّ إِنْ أَرٰادَ اَلنَّبِيُّ أَنْ يَسْتَنْكِحَهٰا خٰالِصَةً لَكَ مِنْ دُونِ اَلْمُؤْمِنِينَ قَدْ عَلِمْنٰا مٰا فَرَضْنٰا عَلَيْهِمْ فِي أَزْوٰاجِهِمْ وَ مٰا مَلَكَتْ أَيْمٰانُهُمْ لِكَيْلاٰ يَكُونَ عَلَيْكَ حَرَجٌ وَ كٰانَ اَللّٰهُ غَفُوراً رَحِيماً ﴿الأحزاب‏، 50﴾

❇️ در آیه اول و دوم در واقع دارد تکلیف ما لا یطاق را از انسان بر می دارد، یعنی سهل گرفتن دین به این است که فاقد الماء را از اعمال عبادی محروم نمی کند، یا او را موظف با مشقت سنگین برای یافتن ماء نمی کند. همچنین مریض و ناتوان از جنگ را از جهاد معاف می کند، چون اصلاً توان این کار را ندارد.
❇️ در آیه سوم می خواهد یک حکم خود ساخته که حکم الله نیست، را بردارد. اگر بشریت دست به احکام خود ساخته بزند، اینقدر این مضیقه ها را زیاد خواهد کرد که همین می تواند باعث انواع فسادها در جامعه شود.
❇️ در آیه چهارم یک حکم اختصاصی پیامبر «ص» را بیان می کند که فلسفه آن برای نویسنده چندان روشن نیست! ولی هر چه هست با وجود امکان ازدواج و داشتن کنیز همچنان حرجی از این جهت برای نبی متصور شده که جایز شده که زنانی خود را به نبی هبه کنند و نبی به نکاح خود در بیاورد. شاید به خاطر این نکته باشد که اشرف الانبیاء و اشرف ما سوی الله را خداوند می خواهد از این جهت در کوچکترین سختی قرار ندهد.

🔷 در جمعبندی می توان گفت که موارد روشن آیات دلالت بر این دارد که سهله بودن دین به این است که احکامی که انجام آن از طاقت انسان خارج باشد برای او وضع نمی کند. لذا دامنه این سهل گیری اینقدر باز نیست که نگرانی ایجاد شود که این قاعده در لایه احکام باعث سکولار کردن فقه شود.
.🔺 باید این بررسی در روایات مربوط به این بحث و همچنین سیره فقها نیز بررسی شود، توفیق شود در یادداشت دیگری بررسی خواهم کرد.

پارادوکس شریعت سهل

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#شریعت
#سهل
#پارادوکس
#محمد_هادی_جوهری
#یادداشت_117
#جلسه_341

🔰پارادوکس شریعت سهل🔰

یکی از ادعاهایی که اندیشمندان اسلامی براساس روایت حضرت رسول اکرم صل الله علیه و آله و سلم می کنند. این است که اسلام دین سمحه و سهله است. از طرف دیگر اندیشمندان اسلامی این ادعا را در باب اسلام زیاد مطرح کرده اند که پر شریعت ترین دین، اسلام می باشد کما اینکه برخی گفته اند که دین یهودیت مجموعا 600 فرع فقهی دارد اما در اسلام آن هم با وجود فقه اخص فقط برای نماز بیش از 2000 فرع فقهی وجود دارد. چیزی که در این جا مطرح می شود این است که آیا این خود وصف شریعت سهل یک پاردوکس نیست؟
اسلامی که به پر شریعتی مشهور هست چگونه می تواند شریعتش سهل باشد؟ پر شریعتی خود دلیلی بر سخت گیری و حساسیت بالاست. چرا که مکلف باید برای اکثریت اعمال و رفتار خودش در پی حکم شرعی باشد و این یعنی تکلف و سختی.
اگر نتوانیم مراد از سهل و سمحه بودن اسلام را معین کنیم، شاید اسلام متهم به پارادوکس شریعت سهل دچار شود.

فقه بی عقل

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#فقه
#اجتهاد
#عقل
#محمد_هادی_جوهری
#یادداشت_118
#جلسه_341

🔰فقه بی عقل🔰

از گذشته در فقه منابع فقه را چهار چیز برشمرده اند. قران ، سنت و عقل و اجماع. اما توجه به عقل و اجماع هیچ گاه مانند یک منبع نموده است.
در کلام عقل را به عنوان یکی از منابع اجتهاد اثبات می کنند و حتی در اصول فقه خیلی از قواعد را با کمک از عقل و قواعد عقلایی اثبات می کنند اما وقتی به سراغ فقه می رویم، دیگری اثری از جایگاه عقل در آن نیست.
عقل را محدود به دایره کلیات کرده و از آن طرف فقه را محل جزئیات نموده و به همین سبب نقطه اتصال آن دو را قطع می کنند. و تمام ارتباط عقل و تفقه با واسطه اثبات قواعد اصولی می شود. اما در صورتی که قرار بود عقل یک منبع باشد برای کشف احکام.
فلذا این سوال مطرح هست که جایگاه عقل در فقه چیست ؟ آیا عقل فقط یک منبع تزئینی می باشد. و در نهایت این سنت و قران است که پاسخگو مسائل است ؟ و یا عقل توانایی حضور فعال تر در صحنه تفقه و اجتهاد را دارد؟
اجتهادپذیری و فقه پویا شریعت اسلام را، به عقل نسبت می دهند، آیا این مقدار از حضور عقل در صحنه تفقه توانایی پویایی فقه و اجتهادپذیری آن را دارد؟!
مسئله جایگاه عقل در فقه و اجتهاد از مهم ترین مسائل المدخل اصول فقه می باشد که کمتر مورد توجه اصولیان و متکلمین قرار گرفته است.

سهولت در طریقت

بسم الله الرحمن الرحیم

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#مرتضی_قربانی
#یادداشت_48
#جلسه_341

🚀سهولت در طریقت

هدف از خلقت انسان بندگی و رسیدن به حقیقت توحید است.
همه ادیان برای چنین غایتی نازل شده‌اند و با توجه به استعدادشان به مرتبه‌ی خاصی از توحید وصول یافته‌اند.

به جهت صیرورت عقول و ارتقا پیدا کردن نیازها و استعداد‌های بشر در هر عصری، دینی متناسب با آن فرستاده شده است. که شریعت محمدی ص روزی امت ما شده است.
یکی از ویژگی های دین اسلام سهله بودن آن است.
معنای آن این است که به صورت خیلی عادی و زندگی‌گرا تدریجا انسان را به عبودیت و حقیقت می‌رساند.

این برنامه سلوکی طوری است که با گرایش‌های ذاتی انسان تعارضی ندارد و سوار بر میل باطنی انسان، او را به توحید می‌‌رساند. خیلی عادی و در بستر یک زندگی با نشاط و مفرح.

شاید در یک تحلیلی به توان گفت که امت خاتم ص به خاطر استعدادی که دارد دیگر لازم نیست به سختی و مشقت به توحید برسد و در بستر یک برنامه نرم و روان، امکان وصول به توحید برایش فراهم شده است.
این اقتضا در امم سابق نبوده است. لذا رهبانیت و سکوت طولانی یکی از دستورات سلوکی برای رسیدن به توحید بوده است.
و‌‌‌…

مرز سهولت و تساهل

#یادداشت
#یادداشت_79
#سعید_خورشیدی
#مشخصات_اسلام
#جلسه_341
#شریعت_سهله_سمحه
#مرز_سهولت_و_تساهل
ادله فراوان قرآنی و روایی، اسلام را دارای مشخصه سهولت و سماحت میدانند.
شیعه از این حیث ادعای سهولت میان همه مذاهب را دارد.
از آنجا که سهولت یک شریعت را فقط در نسبت با شرایع دیگر میتوان لحاظ نمود، میتوانیم این مشخصه را نیز در قیاس با شریعت ادیان دیگر، بپذیریم!
اما با دقت در معنای سهولت و سماحت، سوالاتی برای افرادی که دغدغه حفظ بنیادهای دین و شریعت را دارند، ایجاد میشود:

چه چیزی مرز میان سهولت و تساهل که اولی عنصری مثبت و دومی عنصری منفی شناخته میشود را حفظ میکند ؟
اگر سهولت و سماحت را در فقاهت همراه عنصر زمان و مکان لحاظ کنیم، میتوان گفت سهولت و سماحت برای مردم هر دیار و هر روزگاری فراخور عرف آنان تعیین میشود ؟ این عرفی شدن اسلام نیست ؟

پاسخ این است که اسلام در واقع عرفی هست و عرفی بودنش دقیق و معجزه گون است و لذا از باب استحاله تحصیل حاصل، نمیتوان آن را عرفی کرد !
جامع است و لازمه جامعیت این است که قابلیت تطابق داشته باشد و بتوان اصول آن را در فروع تطبیق نمود. تطبیق جداگانه فروع نیز از این باب است که زمان متغیر است، مکان متغیر است، و از این دو بالاتر انسان متغیر است و به تبع او فرهنگ و عرف هم متغیر است.
شریعت اسلامی هم قرار است در هر شرایطی جاری شود و انسان را با خودش به دل دریای ملکوت ببرد.

اما فقیه هنگام تطبیق مناسب عصر باید نکات بسیاری را مد نظر داشته باشد :
یکی از این نکات این است که باید همه جوانب بررسی شوند !
هنگامی که فقها همه ابزار فقاهت اعم از عقل و نقل را حاضر میکنند و در فروع فقهی تتبع مینمایند، گاهی از مفهومی یاد میکنند که صاحب جواهر آن را “مذاق شریعت” نامیده اند.
چشیدن مذاق شریعت به معنای نگاه جامع، هنگام اجتهاد به شریعت جامع اسلام است. باید اصول محوری اسلام و قواعد فقهی و محورهای مطالبات شریعت ( تقریبا همان مقاصد الشریعه ) را فهمید و همه را لحاظ نمود.
رعایت این نکته یکی از مواردی است که مرز تساهل و سهلت را تا حدودی حفظ میکند.
این نگاه جامع به اصول و قواعد شرعی اسلام اگرچه در آثار اکثر فقها دیده میشود اما متاسفانه از جانب اصول فقه پشتیبانی نمیشود.