#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#توحید_از_دیدگاه_انسان‌شناختی
#سید_مصطفی_مدرس
#یادداشت_2
#جلسه_102

#سکولاریسم_عملی
سقیفه تجلی و تمثل گسست ذهن و واقعیت است. شروعی است برای پی ریزی خطرناک سکولاریسم عملی. ذهن خداگرایان و خدا باوران در عملیاتی تن به واقعیتی غیر خدایی دادند. به عبارت دیگر ذهن جامعه هر چند میدانست و می فهمید که علیٌ حقٌ و الحق مع علیٍّ لکن این باور تجسد و تعیّن عینی نیافت.

سکولاریسم عملی یعنی اینکه انسان در ذهن خود خدایی را قبول داشته باشد اما در حیات خویش نشانی از صبغة الله نباشد. سکولاریسم عملی یعنی اینکه کسی که بر زبان شهادتین را جاری ساخته و تکبیر می گوید اما در عمل مکبّر تمدن غرب است در عمل معظّم پول و ثروت است و … .
سکولاریسم عملی یعنی ما توحید را صرفا برای آرامش ذهنی میخواهیم و نه برای آنکه مغناطیس وجود ما در تمام شئون زندگی مان سوی موحّدانه بدهد.

#جهنّم_اعمال و #جهنم_اعتقادات
وقتی سخن از جهنم می شود مراتبی را برای جهنم تصوی می کنند؛
جهنم اعمال
جهنم صفات
جهنم اعتقادات

چه بسیارند انسانهایی که عملشان فاسد است اما این عمل تبدیل به صفت رذیله در وجود وی نشده و یا از سر اعتقاد ناصواب وی نبوده است.
اینان همان کسانی اند که اعتقادات و صفات نادرستی نداشتن اما اعمالشان نادرست بود. اما جهنم اعتقادی جهنمی است که کاملا در بنیادی ترین لایه های وجودی خویش فساد را کاشته است. کسی که فطرت توحیدی خویش را کنار گذاشته و فطرت وی منکوس گشته است.

مردم ایران بعد از اسلام در جهنم اعتقادی قرار نگرفتند. شاید ما در جهنم افعالی باشیم یا بعضا گرفتار جهنم صفاتی اما اعتقاد این مردم سراسر اسلامی و سراسر انقلابیست. این سرمایه ایست که رهبران انقلاب از ابتدا تاکنون بدان اعتماد و اتکال کرده اند.

#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#توحید_از_دیدگاه_انسان_شناختی
#محمد_حسن_زاده
#یادداشت_2
#جلسه_102
کارهای ذهن مختلف است. در نتیجه تبعیت عمل از ذهن نیز متفاوت خواهد بود. برای ذهن لااقل دو ساحت زیر را میتوان در نظر گرفت:
1️⃣ساحت علم: برخی داشته های ذهن از سخن علم، آگاهی ودانش است. این ساحت از دارایی های ذهن انسان، در طول حیاتش به طرق مختلفی عموما اکتساب میشود. تبعیت عمل از این ساحت ذهن بسیار آزادانه است. یعنی بسیار پیش میاید که انسان علم به چیزی دارد، لکن در کسر و انکسار علم و نفس اماره و وسوسه ی شیاطین انس و جن و …. انسان در مقام عمل خلاف علمش عمل میکند.

2️⃣ساحت اندیشه: ساحت اندیشه، وقتی حاصل میشود که انسان علم خود را به کار گیرد و در صحنه عمل تجریه کسب کند. در این صورت خواه ناخواه یک دسته باورها و اعتقاداتی برای انسان حاصل میشود که از جنس علم نیست. فراتر از علم است. علم فرد هنوز به آنجا نرسیده لکن از عمق وجود باور دارد. یک فضای اتمسفر فکری که حتی تحلیل فرد از علومش را نیز تغییر میدهد. یک امهاتی که فرار از انها برای فرد بسیار سخت است. در این ساحت در اکثر مواقع عمل فرد مطابق ذهنش است و از آن تبعیت میکند. بسیار اندک است که در این ساحت ذهن مطلبی داشته باشد و به فرد اجازه بدهد که در مقام عمل کار دیگری بکند. لکن در این ساحت نیز دوگانگی اندیشه و عمل محال نیست و ممکن است فرد تحت تاثیر عوامل مختلف نظیر خطا ، نسیان و یا قلة علم و آگاهی، در تطبیق اندیشه اش با خارج و واقعیت دچار دوگانگی شود.
#دانش
#اندیشه

#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#توحید_از_دیدگاه_انسان_شناختی
#میرزا_علی_کرانی
#یادداشت_2
#جلسه_102
بسم الله الرحمن الرحیم
قطعی است که آدمی اگر نسبت به ترک یا فعل عملی از درون علی السویه باشد، هرگز آن را مرتکب نخواهد شد، ارتکاب هر عمل مبتنی است بر رجحان یافتن جانب فعل آن در پیشگاه نفس انسان و غیر از این شدنی نیست.

اما چگونه این رجحان رخ می دهد؟ آیا به غیر از حیطه ی معارف و نظریات انسان عامل دیگری موثر خواهد افتاد؟ آیا شکل گیری جزمِ ( تصدیق ) نفس چیزی در حیطه ی علوم حصولی انسان است یا در حیطه ی علم حضوری وی؟

اینکه انسان در خود می یابد که بخلاف آگاهی خود عمل میکند، فی الواقع تخطی از علوم حصولی خویش را می یابد، و این به ما نشان می دهد که علوم حصولی در پیشگاه جزم نفس تمام الموضوع نیستند؛ انسان به خوبی می یابد که امیال او، عواطف او، تجارب او، وهم ها و خوف های او، در حرکت نفسش به سمت یکی از طرفین نفی و ایجاب، ترک یا فعل یک عمل موثرند.

مثلا:
انسان به طریق علم حصولی یقین دارد که از جسم بی جان یک انسان کاری ساخته نیست اما به تاثر از اوهام خویش خوف میکند و از گذراندن شب خویش در کنار جسد بی جان پرهیز میکند؛ و یا میداند استعمال سیگار برای او مضر است اما به دلیل لذتی که از بوی آن می برد و آرامش خاطر و تخدیری که بالتجربه پس از استعمال آن پیدا میکند و یا حتی به دلیل عوامل فیزیکی و انس جوارح مادی خود میل به استعمال آن دارد و آن را استعمال میکند.

پس می بینیم که عمل انسان قطعا تابع درون اوست و از آن تخطی نمیکند ، اما درون او را تنها علم حصولی اش تشکیل نمی دهد بلکه عوامل متعددی بر آن اثر میکنند.

حال مجدد به این سوال رجوع می کنیم که آیا ممکن است شخصی در یکی از دو مولفه ی ” اندیشه ” و ” عمل ” دچار شرک شود و در دیگری نه؟ به راحتی می یابیم که با در میان بودن عوامل دیگری از قبیل امیال، عواطف، تجارب و .. به راحتی تخطی عمل از اندیشه شدنی است و البته منحصر در این مساله هم نیست، بلکه عوامل بسیار تاثیر گذار دیگری نیز می توانند کنش کنند عواملی که از قبیل مهندسی جوامع هستند، امور نا محسوس و غیر مدرک برای نوع انسان ها که عمل او را بی انکه بفهمد جهت میدهند، که متن در ذیل محکومیت قدرت ها به آن نیز اشاره کرده است.

امام ره در شرح حدیث جنود عقل و جهلشان چنین مضمونی را میفرمایند : هیچ انسانی کاری را انجام نمیدهد مگر اینکه آن را مصداق کمال می یابد. و خاطی تنها در تشخیص مصادیق به اشتباه افتاده است نه در اصل کمال گزینی.

این بیان نیز تایید تبعیت قطعی عمل از گرایش نفس است.
یعنی امکان ندارد کسی چیزی را نقص بیابد و انجام دهد = یعنی تخطی از یافته ی نفس ممکن نیست
و یعنی آنچه ما در درون خود می یابیم که حکایت می کند از تخطی ما از دانسته های خودمان، چیزی غیر از تخطی عمل است از اذعان نفس.
و در واقع نفس آنچه خلاف دانش خودش است را مصداق کمال « می یابد » و در نتیجه از دانش خویش تخطی می کند.

#یادداشت
#روح_توحید_نفی_عبودیت_غیر_خدا
#توحید_از_دیدگاه_انسان‌شناختی
#سیدمرتضی_شرافت
#یادداشت_2
#جلسه_102

#سوال
وحدت قلمرو در زندگی انسان طاغوتی ممکن است؟ یعنی اندیشه و عمل یک فرد، هر دو هماهنگ و ناشی از بعد سفلی او باشد؟ یا وحدت فقط منحصر در جبهه حق است و باطل هماهنگی پذیر نیست؟

شاید بحث هماهنگی ذهن و عین در متن ناظر به مباحث چپ های قبل از انقلاب باشد ولی می توان پای این بحث را به مواجهه با علوم انسانی غربی هم کشاند.
آیا غرب توانسته وحدت قلمرو را در زندگی انسان رقم بزند؟ آیا -ولو در ساحت نظریه پردازی- غرب می تواند چنین چالشی را حل کند؟
ظاهر صحنه این است که آنها با مطرح کردن انسان لذت طلب حریص مادی و کشاندن چنین انسانی در تمام علوم انسانی، و تبیین حداکثری رفتار این انسان در تمامی ساحت های زندگی توانسته اند چنین هماهنگی ای را رقم بزنند.
آنها بعد از مطرح کردن حرص حداکثری و تمام نشدنی مادی انسان و بعد از نهادینه کردن سبعیت در رفتار انسان، مفاهیمی نظیر رقابت کامل و آزادی را مطرح می کنند تا بتوانند هماهنگی را از لایه های مبانی تا لایه های رفتاری رقم بزنند.
ادعای ما این است که آنها به هیچ عنوان نمی توانند چنین وحدتی را رقم بزنند. چون وحدت تنها در حق امکان پذیر است و باطل وحدت پذیر نیست.
در طرف مقابل ماییم که مبانی دقیق و عمیق را نتوانسته ایم تا سر صحنه بیاوریم. اگرچه فقه، قرار است لایه های رفتار را بسازد، اما با نفهمیدن درست مبانی (توحید) فقه را هم از معنا تهی کرده ایم و به ظاهر آن تمسک می جوییم.
این فهم از توحید در ساحت انسان شناسی خیلی راهگشاست. «توحید به معنای یکپارچگی و وحدت قلمرو زندگی انسان است» تا همین جا ما خیلی از راه را می توانیم تنها با توحید بپیماییم. رفتار انسان موحد، در مدار اندیشه توحیدی وی است. اینجا باید از همه معانی قبلی و بعدی توحید بهره جست و توحید در ساحت عمل را معنا کرد.
#نظریه_رفتار_انسان_موحد