یکی از نکات ویژه ای که استاد مطرح کردند این بود که دشمن شاید در ابتدا می ترسید که روی فرهنگ با ما درگیر شود چون می دید اصل حرف و زور ما در فرهنگ است و الا در زمینه اقتصاد یا تکنولوژی و رسانه و… که چیز خاصی نداریم.

اما به مرور وقتی فشلی ما را دید و تجربه کرد که ما از این ناحیه آسیب پذیر هستیم تشویق شده و اکنون دارد دائما از این ناحیه به ما ضربه می زند.

اما این واقعیت را چطور باید تحلیل کرد که بیشترین زور ما در فرهنگ است؟ چطور باید این را تبیین کنیم که به خوبی فهمیده شود؟

به نظر می رسد از دو زاویه این سخن قابل پیگیریست .

یکی از این زاویه که جوهره ی اصلی هر فرهنگی فکر و اندیشه ی پشتیبان آن است. ما که از اندیشه ی غنی توحیدی برخورداریم به حکم “الإسلام یعلو و لا یعلی علیه”  قطعا از ظرفیت بزرگی در پشتیبانی از فرهنگمان بهره مندیم.

اما زاویه ی دیگر آن است که نه تنها در مقام جوهره ی سخن، بلکه در مقام عینیت تاریخی هم ما گذشته ی پرحشمت و چشم نوازی داشته ایم. پیشرفت های فرهنگی مسلمین در طول تاریخ برای هیچ حقیقت جویی قابل انکار نیست . اهتمام مسلمین در طول تاریخ به علم، به حقوق انسان، به اخلاق، به حقایق هستی و به زندگی متاعی ست که مغرب زمین فرسنگ ها از آن فاصله دارد .

ما اگر دهان بگشاییم و واقعیت خودمان را به خوبی روایت کنیم همه خواهند فهمید که چه قدرت و اقتداری می توانیم از خودمان در فرهنگ بروز دهیم.

نمونه اش دفاع مقدس ماست که حضرت آقا در موردش می گویند: هشت سال دفاع مقدس ما صرفاً یک امتداد زمانی و فقط یک برهه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ زمانی نیست؛ گنجینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی عظیمی است که تا مدت‌های طولانی ملت ما می‌تواند از آن استفاده کند، آن را استخراج کند و مصرف کند و سرمایه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاری کند.»