#یادداشت
#حسین_علیمردانی
#مشخصات_اسلام
#جلسه_333
#نگاه_توحیدی

🔺حرکت از کثرت به وحدت

چگونه می توانیم عالم را یک واحد ببینیم.

عقاید اسلامی و خصوصا فلسفه ی اسلامی این نگاه را به صورت مستدل به ما ارائه می کند اما از آنجا که پیچیده ی در این کثرات هستیم و انس با آن ها داریم، مدام از این نگاه فاصله می گیریم و قلب ما نسبت به وحدت بینی تأبی مدام دارد.

در اینکه واقعیت عالم، وحدت دارد و یک کل منسجم و فعال است که تمام قطعاتش از هم متأثرند، شک نداریم. شهود عرفا هم به صورت مدام همین گزارش را به ما ارائه می کند. با این حال، باز هم انس با وحدت نداریم و گویا چنین است که کثرت دیدن را انتخاب کرده ایم.

مشکل کحاست…

شاید اولین چیزی که به ذهن می رسد، عتاب های شخصی باشد که ای وای بر من… اگر آدم بودم حتما می توانستم به گونه ای زندگی کنم و طور دیگری عالم را مشاهده کنم…!

هر چند این دغدغه مقدس است اما مشکل اصلی این نیست.

اگر به رسم حوزویان بخواهیم تحلیل کنیم، ریشه ی تمام مشکلات یا لقمه است یا در نطفه!
نطفه ی ما که حداقل با عقد شرعی بسته شده است… اما لقمه…

از شوخی گذشته، حقیقتا طعام درستی برای نهادینه کردن این دست ارزش ها به ما نرسیده است.

کلام اسلامی متکفل این دیدگاه است و باید نیرومندترین نظریات را در حوزه ی وحدت بخشی به این عالم و حتی به نظام درآوردن سایر علوم داشته باشد.

متأسفانه متکفلین این علم اسلامی از زیر بار این مسئولیت شانه خالی کرده اند و در این باره سخن و اندیشه ی نو به میدان نیاورده اند. به خاطر همین ساختارهای اجتماعی-سیاسی ما مدام در حال دمیدن در کثرت و فردگرایی است.

حتی صدقه دادن هم -که از وحدت سرچشمه می گیرد و ملکیت فردی را نفی می کند- تبدیل به کاری فاخر شده است که به نیت دفع بلا انجام می شود.

اگر یگانگی این جهان را انتخاب کرده ایم و توحید را، باید از در و دیوار جامعه ی ما توحید ببارد تا این عینک روی چشم های ما قرار بگیرد و طور دیگری ببینیم. تا قبل از این اتفاق باید برای توحید دیدن مدام مشغول عوض کردن کانال تلویزیون باشیم تا در حد یک پیام بازرگانی به یاد خدا بیفتیم و یادمان بیاید که از کجا آمده ایم و در کجا زندگی می کنیم.

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#محمد_حسین_خانی
#یادداشت_112
#جلسه_332

🔺علم چیست؟

قَالَ الصَّادِقُ ع لَيْسَ الْعِلْمُ بِكَثْرَةِ التَّعَلُّمِ وَ إِنَّمَا هُوَ نُورٌ يَقْذِفُهُ اللَّهُ تَعَالَى فِي قَلْبِ مَنْ يُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يَهْدِيَه‏

ابن عبّاس گفت: مرد عربى از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله پرسيد: اى رسول خدا! به من نكات غريب و مشكل علم را بياموز، فرمود: تو در مورد اصل علم چه مى‏دانى كه از مشكلات آن مى‏پرسى؟ اعرابى گفت: اى رسول خدا! اصل علم چيست؟ فرمود: شناخت خدا آن طور كه حقّ شناخت اوست. اعرابى گفت: شناخت واقعى و حقيقى خداوند چگونه است؟ فرمود:
به اين است كه: خدا را بدون مثل و شبيه و همتا بشناسى، و اينكه او يگانه و يكتاست، در ظاهر و باطن وجود دارد، آغاز است و فرجام، نه همتا دارد و نه مانندى، اين است حقّ شناخت او

اگر حقیقت علم نور توحید است
وعلم حقیقتی است که باید خداوند به انسان ببخشد و مسیر علم مسیر هدایت و رشد است
پس این چیز های که ما به اسم علم می خوانیم چیست؟
واقعا این علوم هدایت کنند هستند ؟

آیا ریاضیات ،شیمی، فیزیک، آناتومی، طب و … علم هستند.

واقعا یک فرد متعبد و متشرع از خواندن این علوم احساس می کند که نورانی تر شده احساس می کند با درس خواندن در مسیر هدایت است؟

اگر علم بودن یک مطلب را بخواهیم با ادبیات دینی بسنجیم و مشخص کنیم میزان توحید است

یعنی آقا این مطلبی که شما می فرمائید اگر به توحید برمی گردد اگر به توحید شما کمک می کند اگر فهم توحیدی شما را تعمیق می دهد بله این علم است . والا قیل و قال است .

پس یکبار شما #محتوای را
می سنجی می گویم اگر به توحید نرسد و بویی از توحید درونش نباشد علم نیست .
ولی یکبار یک محتوای را به دونفر می دهیم یکی حس توحید می گیرد یکی الحاد.

مثلا یک جراح قلب هست که وقتی بدن انسان را نگاه می کند ظرافت های قلب را می بیند می گوید:
الله اکبر ، سبحان الله چه دقتی چه هنری چه ظرافتی
واقعا با دیدن این صحنه توحیدش پر رنگ تر می شود.
ولی یک جراح دیگر همین ظرافت همین هنر و همین قلب را می بیند و جراحی می کند ولی اصلا بویی از خدا ندارد .هیچ ارتباطی با صانع این قلب نمی گیرد.
حالا ما به این باید بگویم علم یا نه
اگر علم را محتوا و فن بدانیم هر دو در یک سطح هستند ولی اگر علم را نور توحید دانستیم
جراح اول این نور را دریافت کرده ولی جراح دوم خیر

شاید این سوال سوال خوبی باشد حقیقت علم یک حقیقت ثابتی است یا بر اساس افراد و بینش آنها به آن محتوای علم یا غیر علم بودن آن مشخص می شود؟

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#علم
#محمد_هادی_جوهری
#یادداشت_112
#جلسه_332

🔰کرامت بافتنی یا کرامت یافتنی🔰

انسان همیشه به دنبال سعادت خویش بوده است . و اساسا تمامی مکاتب بشری در صدد ارائه طرحی برای سعادت بشری هستند.
شاید می توان ادعا کرد که مهم ترین بعد در کرامت بشری نسبت او با حقیقت عالم است. دعوا اسلام و غرب در کرامت بشری بر روی نسبت انسان با حقیقت هست.
اسلام و پایگاه توحید، انسان را موجودی می داند که اساسا توانایی درک حقیقت را دارد. مکتب توحیدی، مدعی است که حقیقت امری است ثابت و انسان به میزان تلاش و فهم خود می تواند آن را یافت کند.
اما پایگاه تمدنی غرب مدعی است که این نگاه اسلام به انسان سبب ذلت و خواری انسان شده است. و اساسا پایگاه دین با این شیوه در صدد استخفاف انسانیت هست. آن ها معتقدند که حقیقت چیزی جز بافت های انسان نیست. و ارزش ها و حقایق را به ساخته های انسانی تبدیل می کنند. با این حساب عالم محوریتی جز انسان نخواهد داشت و لذا هویت اصلی مکتب غرب که اومانیست است شکل می گیرد.
اما بر خلاف آن در مکتب توحیدی اسلام، محوریت عالم با حقیت عالم می باشد. که این حقیقت چیزی جز وجود حق تعالی نیست. و این است که توحید در مکتب اسلام به عنوان روح و محور عالم شناخته می شود.
اما در مقایسه این دو مکتب باید به یک پاسخ در باب کرامت انسان دست پیدا کرد. که کدام یک از این دو مکتب، کرامت حقیقی به انسان عطا کرده است.
ادعای ما این است که اساسا این اسلام و توحید است که به بشر کرامت حقیقی را عطا کرده است چرا که او را صاحب توانایی کشف و یافت حقیقت عالم دانسته است. و اجزای درک عالم را به او داده است.
اما مکتب غرب وقتی در فضای شکاکیت به عدم توانایی و عجز در فهم حقیقت عالم دچار می شود. برای رهایی و فرار از این منجلاب، ایده بافت حقیقت را مطرح می کند. و اساسا این تمدن غرب هست که به دنبال استخفاف انسانیت می باشد. چرا که انسان مدرن می خواهد با غالب کردن بافت های خود به عنوان حقیقت ، انسانیت و عالم را تحت سیطره خود در آورده و آن ها را به بردگی بکشاند. اما اسلام در حقیقت به دنبال رساندن انسان به سعادت و یافت حقیقی است.

#یادداشت
#حسین_علیمردانی
#مشخصات_اسلام
#جلسه_332
#علم_مقدس

🔰حرکت از باطن به ظاهر

پدیده ای به نام علم، در واقع پاسخ به حاجت متراکم و مشترک یک جامعه است که عقول جامعه آن را تدارک دیده اند.
این نیاز و حاجت برآمده که اراده ی انسان به او تعلق گرفته، برآمده از میل باطنی او است.
این امیال هم متناسب با شناخت و جهان بینی انسان است و خبر از اعتقادات قلبی او می دهد.

در واقع علوم ظاهری خبر از باطن یک جامعه می دهد. و با اصلاح اعتقادات و تلقی های یک جامعه از هستی و انسان و کرامت انسانی، می توان مسائلی متفاوت و علومی دیگر را پدید آورد.
.

#یادداشت_مشخصات_اسلام
# محمد_صحرایی
#جلسه_332
#یادداشت_85

ما همواره گرفتار خدای وهمی هستیم.
همانطور که در فلسفه همواره گرفتار وجود توهمی هستیم، وجودی که در مقابل ماهیت سر بر می آورد و ما همیشه در دوراهی وجود و ماهیت قرار میدهد.

همیشه وقتی از علم اسلامی سخن میرود مثالهایی یخ زده میشود.
مثالهایی از این جنس که مدام قرار است آنچه در صحنه دیده میشود با تلاش ذهن معلول ما به خدای وهمی پینه و چفت و بست زده شود.
وقتی از علم و تمدن اسلامی حرف میرود یاد شعر خواندن سر صحنه های مختلف میفتیم…
یاد احیاء یک فاز ذهنی و حالی، به موازات آنچه که در بیرون هست…

آخر این چه تجلی ای است یا بهتر بگوییم این چه خدایی است که باید با تلاش امثال حقیری چون من به تجلیاتش گره زده شود.

می رویم در طب، یک فرد را با ماهیات مخلوق خداوند درمان میکنیم…
بعد سائلی پیش میآید که پس خدایش کو؟ ..
باز میگردیم دنبال چفت و بست پیدا کردن با خدا و با همه ی نخبگی هایمان پاسخ میدهیم:
خب وسط کار توجه کن که این خداست که خالق این داروهاست…
خداست رساننده ی اثر دارو به این اعضاست…
خداست که مبدأ علم طب را توسط انبیاءش بما آموخت…
خب خداست که….
خلاصه با خدای وهمی مان روز و شب می‌گذرانیم و خوشیم…
بعد به این میگوییم اسلامی شدن علوم.

و حال آنکه باید با خدا ببینیم.
اصلا راه شناخت معلول از شناخت علت میگذرد.

#یادداشت
#حمیدرضاشب_بویی
#مشخصات_اسلام
#یادداشت_103
#جلسه_331
#خسارت_حذف_آداب_علم_آموزی2

در باب خسارت هایی که با حذف آداب علم آموزی به بشر عصر حاضر رسیده است مطالبی را نزد استاد احمد عابدی دریافت کرده بودم که به نظر می آید در این مأمن می توان مطرح کرد:

در نگاه کلامی شیعه، ملائک عقل کل به حساب می آیند، ایشان مجبور به عاقل بودن اند و امکان جهل از آنها برداشته شده است. ملک های اصلی عوالم جبرئیل، میکائیل، عزرائیل و اسرافیل هستند که میکائیل ملک روزی است یعنی هر روزی که درعالم به هر موجودی می رسد از طریق این ملک با لشکریانش هست و عزرائیل ملک موت به این معنا که هر موتی درعالم اتفاق می افتد از طریق ایشان است و اسرافیل ملک حیات است و هر حیاتی در عالم است به ایشان و لشکریانش منتسب است و نهایتا جبرئیل ملک علم است یعنی هر معرفتی که به وجود می آید و هر معرفتی که انتقال میابد از طریق جبرئیل و لشکریانش اتفاق می افتد(رحمه الله علیهم).

مثالی که در اینجا مطرح می شد تا نشان دهد که کتاب، معلم، قلم و…. اسباب کسب معرفت اند و نه منشأ آن، این بود که زمان هایی پیش می آید که شاگردی که بناست یک مطلب را از استاد بیاموزد با اینکه نسبت به آن مطلب هیچ سخنی تا به حال نشنیده ممکن است اشکالی کند یا مطلبی را در همان کلاس علم آموزی بیان کند که استاد تا به حال به گوشش نرسیده باشد و در آن لحظه از همان شاگردی که هیچگاه آن علم را نداشته، بیاموزد؛ از این دست اتفاقات نشان می دهد که معرفت منشأیی غیر از اسباب مادی دارد.

این مطلب در نگاه علمای قدیم آن قدر برجسته و پررنگ است که استاد عابدی می فرمودند که علما برای حل گره های علمی و حتی فهم مطالب پیچیده توسلات سنگینی به حضرت جبرئیل پیدا می کردند.
از آن جهت که ملائک عقل کل هستند لذا جنود جهل تماما در ضد و مقابل این ملائک قرار می گیرد و هر صفتی از جنود جهل و شیطان به انسان عارض شود قطعا موجب فاصله گرفتن از امثال حضرت جبرئیل خواهد شد و هرچه این فاصله بیشتر می گردد، به دست آوردن معرفت به شدت سخت و نهایتا غیرممکن می شود لذا رعایت آدابی که امثال شهید ثانی‌ها به عناوینی مثل منیه المرید مطرح می فرمایند، از آن جهت است که کم توفیقی از کسب معرفت را مهم و وادی بسیار نزدیک به ابتلا و پرخطری می دانستند.

هم چنین اینکه یکی از دلایل این بحث را می توان آیه شریفه قُلْ إِنَّمٰا أَعِظُكُمْ بِوٰاحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلّٰهِ مَثْنىٰ وَ فُرٰادىٰ ثُمَّ تَتَفَكَّرُوا﴿سبإ، 46﴾ دانست که در این آیه شریفه می فرمایند قیام لله کنید(مثنی و فرادی) سپس تفکر کنید و نشان می دهد که قیام لله مقدم است به تفکر، لذا نمی توان به آداب علم اموزی به عنوان مقدمه واجب قبل از علم آموزی بی توجه بود.به نظر می آید دقت و بازبینی آداب علم آموزی در سنت و علما و اولیای گذشته باید اتفاق بیافتد و مجددا این مسیر برای کسب معرفت های حقیقی بازگشایی گردد.

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#محمد_حسین_خانی
#یادداشت_111
#جلسه_331

خداشناسی از انسان شناسی و امام شناسی جدایی ناپذیر است

از اينجا روشن مى شود كه خداشناسى و امام شناسى هرگز از هم جدا نمى شوند چنانكه خداشناسى و خودشناسى از هم جدا نمى شوند؛ زيرا كسى كه هستى مجازى خود را بشناسد، هستى حقيقى خداى بى نياز را شناخته است.

حضرت علامه درانتها فرمودند پیام شیعه اینست که ای جهانیان خدا را بشناسید.

با متن بالا
اگر بخواهیم به این هدف برسیم سه راه داریم

🔹از خود شناسی به خداشناسی برسیم.

🔹از امام شناسی به خداشناسی برسیم

🔹و یا اینکه مستقیم از خداشناسی شروع کنیم

حضرت علامه حسن زاده در نمط سوم اشارات فصل اول در بحث نفس می فرمایند اولین راه و آخرین راه خودشناسی است واینکه انسان دفتر وجود خود را ورق بزند.

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#جلسه_331
#دمی_با_مولوی_بهزاد

دیدار با مولوی مناطق تلفیقی از برنامه هایی است که در سفرهای تبلیغی انجام میدهیم.دو سال پیش در تایباد به دیدار مولوی #بهزاد_فقیهی رفتیم. قبل از دیدار فرصت نشد که عکسی از او ببنیم، تصورمان این بود که احتمالا با همان تصویر همیشه خود ساخته از مولوی های اهل سنت رو به روشویم. وقتی وارد اتاق شد بوی خوش عطرش عجیب در اتاق پیچید. خیلی خوش تیپ و خوش هیکل بود. بحث را که شروع کردیم گله ای داشت، از این که چرا حتی در همین تایباد با جمعیت 80 درصد اهل سنت دست به روی اختلافات می گذارید، گله داشت که چرا یکی از هیئت های شهر، دهه محرم را روی قبر یکی مولوی های اهل سنت برگزار می کند…

کمی که ارام شد، گفت : من شعرهای زیادی برای حسین بن علی دارم، وچند باری هم در عاشورای حسینی شعر خوانده ام. خودش میگفت : تمام بحث های شهید مطهری و کتاب های حسن رحیم پور را خوانده است؛ و قبل از این که طرح کلی در انتشارات صهبا چاپ شود، این بحث را مطالعه کرده است. چندباری هم در لابه لای حرف ها به گونه ای استناد به مباحث شهید مطهری می کرد که نشان از تسلطش بر این مباحث بود.

حدودا یک ساعت ونیم صحبت کردیم، دیرش شده بود، گفت : اگر اجازه میدهید به کلاس برسم، بنا بود به رسم دوشنبه شب ها در کنار یکی از میدان های اصلی شهر، شرح مثنوی بگوید.

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#مهدی_اعلایی
#یادداشت_57
#جلسه_331
.
برخی از مفاهیم و گزاره های اسلامی است، که وقتی اندکی به آن توجه می کنیم، می بینیم ظرفیت دارد تقرب ویژه ای در مسیر سلوک الی الله ایجاد کند.
.
گزاره ای مانند «أنتم الفقراء إلی الله و الله هو الغنیّ الحمید» از این دست است‌‌.
خیلی عجیب است که ما می توانیم این درمورد امثال این آیه سخنرانی هم بکنیم، ولی در اکثر اوقات، هیچ توجهی به مفاد آن نداریم.
.
خیلی برای بنده عجیب است که چقدر در مفاهیم حصولی گیر افتاده ایم، که از رابطه حضوری با حقیقت خود بیگانه ایم.
.
اصلا مگر ما قرار بود اینچنین درگیر این علوم شویم، که احساس گم گشتگی کنیم؟!؟ چه تفاوتی است، میان علم آموزی یک طلبه، با علم آموزی دانشجوی فلان رشته؟!؟
.
«ثمّ رددناه أسفل سافلین»
.
بشنو از نی چون حكايت می كند
از جدايی ها شكايت می كند
كز نيستان تا مرا ببريده اند
از نفيرم مرد و زن ناليده اند
سينه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگويم شرح درد اشتياق
هر كسی كو دور ماند از اصل خويش
باز جويد روزگار وصل خويش
سرّ من از ناله ی من دور نيست
ليك چشم و گوش را آن نور نيست
تن ز جان و جان ز تن مستور نيست
ليك كس را ديدِ جان دستور نيست