#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#مهدی_اعلایی
#یادداشت_59
#جلسه_334

روزانه حوادث مختلفی در جای جای عالم اتفاق رخ می دهد، که ما احتمالا از برخی از آنها مطلع می شویم؛ اما واکنش ما نسبت به آن اتفاقی که بعضی از آنها زندگی چند خانواده را تحت تاثیر قرار داده، نهایتا چند ثانیه تأثر است؛ اما وقتی یک اتفاق ناگوار کوچکی درمورد خود ما رخ دهد (مثلا تلفن همراه ما گم شود)، بسیار متأثر و ناراحت می شویم و چه بسا تا مدتی دل و دماغ انجام کار دیگری را نداشته باشیم؛ چرا؟!؟ تفاوت در چیست؟!؟ چرا وقتی گوشی من گم می شود، ناراحت می شوم، اما گوشی غریبه ای که گم می شود، متأثر نمی شوم؟!؟ چون بین خود و ما یملک خودم، نوعی وحدت احساس می کنم.
حال، با این نگاه به وحدت جهان بنگریم؛ وقتی معتقد باشیم جهان سراسر وحدت است و جان همه انسان ها با هم متحد است، به گونه ای دیگر با هم تعامل می کنیم و جور دیگری به زندگی می نگریم. گرچه تمدن غرب، آنقدر ما را در فردیت فرو برده، که نمی توانیم خود را متحد با یکدیگر ببینیم و حتی دیگر «چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار» را هم، نمی فهمیم.

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#فلسفه
#جایگاه_فلسفه
#حوزه_علمیه
#محمد_هادی_جوهری
#یادداشت_113
#جلسه_334

?جایگاه حکمت و فلسفه در نظام تحصیل حوزوی?

در حوزه های علمیه حکمت و فلسفه سالیان درازی است که با رویکرد های متفاوت تدریس می شود. و هر یک از این رویکردها می تواند جایگاه مختلفی را برای این علم مشخص کند اما شناخت این رویکردها علاوه بر تعیین جایگاه فلسفه به پیشبرد علم نیز کمک خواهد کرد. شاید بتوان این گونه ادعا کرد که در حال حاضر با سه نوع رویکرد فلسفه مورد توجه و آموزش قرار می گیرد.

?1-رویکردی سلبی که در این مدل دانش پژوهان ارزش اصالی برای فلسفه قائل نیستند و حتی در برخی از موارد آن را نفی می کنند اما از آن جا که در جدال احسن با کفار و مشرکین برای اثبات توحید و سایر اعتقادات به بحث های فرادینی و برون دینی احتیاج است، لازم هست که به سلاح فلسفه مجهز شده تا بتوانیم با آن ها محاجه کنیم و اثبات عقاید کنیم. رویکرد سلبی حداقلی ترین رویکرد در مورد فلسفه است.

?2-رویکرد دوم برای فلسفه ارزش اصالی قائل است و آن را زیربنا و پایه فکری نظام هستی شناسی و جهان بینی فلسفی میداند و آن را فراتر از یک سری گزاره ها برای جدال احسن با مخالفین می داند.

?3-و اما رویکرد سوم که شاید بتوان ادعا کرد که حداکثری ترین نگاه موجود به فلسفه است و واقعا فلسفه را به صورت جدی به عنوان راس العلوم و اعم العلوم بودن می پذیرد این است که علاوه بر دو نگاه قبل، فلسفه را بن مایه ی نظام سازی برای علوم دیگر و حتی فقه اخص می داند. فلسفه حدود و ثغور خیلی از نظامات فقهی و علمی را مشخص می کند و امتدادهای آن است که علوم انسانی را تحت شعاع قرار داده و … لذا رویکرد سوم جایگاه ویژه ای برای فلسفه قائل شده و حتی آن را از مبادی اجتهاد می داند.

#یادداشت
#حمیدرضاشب_بویی
#مشخصات_اسلام
#یادداشت_105
#جلسه_334
#آداب_انقلابی2

در بحثی که گذشت، این گزاره ذکر شد که رهبر انقلاب در آداب انقلابی گری، توسل به شهدا را درکنار توسل به خدا و اهل بیت علیهم السلام، از مسیرهای سلامت معنوی ذکر میکنند.
پشتیبانی اندیشه ای و سپس دانشی از این نوع سلامتی که رهبری انقلاب تعریف میکنند نه تنها که اتفاق نیافتاده بلکه در دوره ای گذار، این نقطه قوت در حال زخمی شدن است.

برنامه بدون تعارف در جمعه شب گذشت که با دکتر علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی ایران مصاحبه شد، دو آهنگ و روح به آن حاکم بود، یکی روحیه پهلوانی و جوانمردی که در غالب کشتی گیران این منش نهادینه شده و در کمتر ورزشی از انواع ورزش های ایران میتوان یافت و دوم روح معنوی که با حضور علیرضا دبیر این نقطه در کشتی ایران پر رنگ و پر فروغ شده است که البته در دوره های قبل نبوده است. تاکید بر اقتدارات شیعی، توسل به اهل بیت و شهدا، معنویت های جمعی در ایام عزای اهل بیت همگی از شاخصه های دوران مدیریت ایشان است.

جالب توجه است که گلایه های این مرد، همگی به این مطلب بر میگشت که چرا روحیه جوانمردی و خصوصا معنوی را در کشتی حی و پویا نگه داشته است و جالب تر اینکه از همین نقطه موج های اجتماعی نیز به این افراد فشار وارد کرده است و عملا این فشار اجتماعی دست آویزی است برای مسئولینی که تا کنون نخواسته اند ورزش در سلامت معنوی نیز به سر ببرد.

هم چنین میتوان به خاطره ای اشاره کرد که گرایی قهرمان طلا بیان میکند و از معجزه ای
پرده میدارد که توسل به شهید گمنامی که ازابتدای حرکتش با او عهدی بسته بود چگونه اورا در دوازده ثانیه پایانی به جایگاه قهرمانی اش برگرداند. اما متاسفانه هیچ روایتی از این نگاه پشتیبانی نمیکند و اینگونه دیدگاه ها در تونل های سکوت، به سمت خفقان میرود.

روایت پهلوانی ها و معنویات بنا، مربی کشتی فرنگی یا درستکار مربی کشتی آزاد هم میتوان به این موضوع ضمیمه کرد.

این نوع گلایه ها ناشی از این نکته است که متکلمین ما نتوانسته اند ذهن اجتماعی را در حمایت از آداب انقلابی‌گری، پشتیبانی کنند و اینگونه است که بستر برای شکل گیری بی‌ادبی‌های اجتماعی به صورت مواج باز میگردد و باید شنوای صدای ناله‌های سخت اسطوره‌هایمان برای حفظ این سلامت باشیم.

اسطوره های تمدنی انقلاب در اوج مظلومیت اند باید انها را دریافت.

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#محمد_حسن_زاده
#مشخصاتـاسلام
#یادداشت_127
#جلسه_334

نگاه وحدتی به جهان و حس یگانگی و خویشاوندی با تک تک اجزای آفرینش، ضمن اینکه با طبع انسان سازگار است و گرایش به وحدت در وجود انسان نهفته است، از جهتی بسیار مشکل است و انسان را دچار دوگانگی میکند. چه طور میشود با کل عالم یکی شد؟ چه طور میشود همه عالم را از خود دانست و با آنها احساس خویشاوندی کرد؟ چه طور میشود هم جهاد کرد و هم عشق ورزید؟ چه طور میشود وقتی شمشیر برگردن کافر گذاشته و خونش را بر زمین ریختی در همان حال عاشق او باشی و او را از خود بدانی و برای خیر او و کل عالم او را بکشی؟ چه طور میتوانی با داعشی که نوزاد را می پزد و زیر برنج برای مادرش می برد حس یگانگی و خوشاوندی داشته باشی و از اعماق جان او را دوست داشته باشی و برای سعادتش دل بسوزانی؟
انگار باید به لایه ی بالاتری از نگاه وحدتی رسید با نگاه دیگری به کل جهان هستی نگاه کرد.

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#محمد_حسن_زاده
#مشخصاتـاسلام
#یادداشت_123
#جلسه_333

به نظر می رسد بحث ترکیب در لسان فلسفی ما از نوعی فقر ادبیاتی یا تشتت ادبیاتی رنج می برد و هنوز این بحث به درجه متقنی از رشد نرسید. لذا هرکسی از زاویه ای موضوع را مورد بررسی قرار میدهد و یکی از اسامی مورد اعتبار خود را به مصداق مرکب خارجی نسبت میدهد.

استاد امینی نژاد مرکب را از سه حیث تقسیم بندی کرده اند. در تقسیم دوم ایشان مرکب را به انضمامی و اتحادی تقسیم نموده اند. مرکب انضمامی را تعریف کرده اند به مرکبی که در آن اجزا باهم ترکیب می شوند لکن ذات اجزا به نحو به شرط لا در کل موجود باشد و در مقابل آن ترکیب اتحادی را قرار داده اند. مرکب اعتباری را نیز به سه نوع صناعی، اعتباری و طبیعی بالعرض تقسیم کرده اند.

جامعه انسانی قطعا یک ترکیب انضمامی است که در آن اجزا در عین ترکیب، به نحو به شرط لا در کل وجود دارند. حال محل بحث این است که جامعه مرکب انضمامی صناعی است، مثل ماشین؛ یا مرکب انضمامی اعتباری است، مثل ترکیب انسان و درخت؛ یا مرکب انضمامی طبیعی بالعرض است مثل بدن یک حیوان.

علامه هر سه نوع ترکیب انضمامی را اعتباری میداند. لکن میتوان با ظرایفی اشکالاتی به این دیدگاه وارد کرد و بعضی از انواع (مثلا طبیعی بالعرض یا صناعی) را حقیقت دانست.

جامعه قطعا از نوع دوم، یعنی اعتباری نیست. از بین ترکیب انصمامی صناعی و ترکیب انضمامی طبیعی بالعرض، مرکب جامعه بیشتر به مرکب انضمامی صناعی است.

#یادداشت
#حمیدرضا_فتحی
#مشخصات_اسلام
#یادداشت_**
#جلسه_333

جهان از نوعی وحدت برخوردار است شبيه وحدت ارگانيك موجود زنده.
این عبارت خیلی سنگین است!
از یک طرف علاقه دارم به راحتی این را نپذیرم. کلی کلنجار بروم تا بتوانم آنرا بپذیرم. از خودم می پرسم مگر می شود من و بقیه، نه! من و ماسوی الله، بلکه بالاتر من و غیر من مانند اجزا و اعضای یک بدن باشیم؟! یک پیکر باشیم؟!
از طرف دیگر حسرت این را می خورم که ای کاش ما از کنار این عبارت ها فقط برداشت اخلاقی نمی کردیم! به نظرم، ما با برداشت های اخلاقی خودمان به این معانی جفا می کنیم و این ها را به ابتذال می کشیم. این گزاره و امثال این گزاره ها باید در ذهن و جان ما بشیند. در طراحی های اجتماعی و فرهنگی ما حضور داشته باشد. امثال این معناها باید راهبردهایی باشند برای اندیشه های اصلاحی ما.
#حمزه_طور

#یادداشت
#حسین_علیمردانی
#مشخصات_اسلام
#جلسه_333
#نگاه_توحیدی

?حرکت از کثرت به وحدت

چگونه می توانیم عالم را یک واحد ببینیم.

عقاید اسلامی و خصوصا فلسفه ی اسلامی این نگاه را به صورت مستدل به ما ارائه می کند اما از آنجا که پیچیده ی در این کثرات هستیم و انس با آن ها داریم، مدام از این نگاه فاصله می گیریم و قلب ما نسبت به وحدت بینی تأبی مدام دارد.

در اینکه واقعیت عالم، وحدت دارد و یک کل منسجم و فعال است که تمام قطعاتش از هم متأثرند، شک نداریم. شهود عرفا هم به صورت مدام همین گزارش را به ما ارائه می کند. با این حال، باز هم انس با وحدت نداریم و گویا چنین است که کثرت دیدن را انتخاب کرده ایم.

مشکل کحاست…

شاید اولین چیزی که به ذهن می رسد، عتاب های شخصی باشد که ای وای بر من… اگر آدم بودم حتما می توانستم به گونه ای زندگی کنم و طور دیگری عالم را مشاهده کنم…!

هر چند این دغدغه مقدس است اما مشکل اصلی این نیست.

اگر به رسم حوزویان بخواهیم تحلیل کنیم، ریشه ی تمام مشکلات یا لقمه است یا در نطفه!
نطفه ی ما که حداقل با عقد شرعی بسته شده است… اما لقمه…

از شوخی گذشته، حقیقتا طعام درستی برای نهادینه کردن این دست ارزش ها به ما نرسیده است.

کلام اسلامی متکفل این دیدگاه است و باید نیرومندترین نظریات را در حوزه ی وحدت بخشی به این عالم و حتی به نظام درآوردن سایر علوم داشته باشد.

متأسفانه متکفلین این علم اسلامی از زیر بار این مسئولیت شانه خالی کرده اند و در این باره سخن و اندیشه ی نو به میدان نیاورده اند. به خاطر همین ساختارهای اجتماعی-سیاسی ما مدام در حال دمیدن در کثرت و فردگرایی است.

حتی صدقه دادن هم -که از وحدت سرچشمه می گیرد و ملکیت فردی را نفی می کند- تبدیل به کاری فاخر شده است که به نیت دفع بلا انجام می شود.

اگر یگانگی این جهان را انتخاب کرده ایم و توحید را، باید از در و دیوار جامعه ی ما توحید ببارد تا این عینک روی چشم های ما قرار بگیرد و طور دیگری ببینیم. تا قبل از این اتفاق باید برای توحید دیدن مدام مشغول عوض کردن کانال تلویزیون باشیم تا در حد یک پیام بازرگانی به یاد خدا بیفتیم و یادمان بیاید که از کجا آمده ایم و در کجا زندگی می کنیم.

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#محمد_حسین_خانی
#یادداشت_112
#جلسه_332

?علم چیست؟

قَالَ الصَّادِقُ ع لَيْسَ الْعِلْمُ بِكَثْرَةِ التَّعَلُّمِ وَ إِنَّمَا هُوَ نُورٌ يَقْذِفُهُ اللَّهُ تَعَالَى فِي قَلْبِ مَنْ يُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يَهْدِيَه‏

ابن عبّاس گفت: مرد عربى از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله پرسيد: اى رسول خدا! به من نكات غريب و مشكل علم را بياموز، فرمود: تو در مورد اصل علم چه مى‏دانى كه از مشكلات آن مى‏پرسى؟ اعرابى گفت: اى رسول خدا! اصل علم چيست؟ فرمود: شناخت خدا آن طور كه حقّ شناخت اوست. اعرابى گفت: شناخت واقعى و حقيقى خداوند چگونه است؟ فرمود:
به اين است كه: خدا را بدون مثل و شبيه و همتا بشناسى، و اينكه او يگانه و يكتاست، در ظاهر و باطن وجود دارد، آغاز است و فرجام، نه همتا دارد و نه مانندى، اين است حقّ شناخت او

اگر حقیقت علم نور توحید است
وعلم حقیقتی است که باید خداوند به انسان ببخشد و مسیر علم مسیر هدایت و رشد است
پس این چیز های که ما به اسم علم می خوانیم چیست؟
واقعا این علوم هدایت کنند هستند ؟

آیا ریاضیات ،شیمی، فیزیک، آناتومی، طب و … علم هستند.

واقعا یک فرد متعبد و متشرع از خواندن این علوم احساس می کند که نورانی تر شده احساس می کند با درس خواندن در مسیر هدایت است؟

اگر علم بودن یک مطلب را بخواهیم با ادبیات دینی بسنجیم و مشخص کنیم میزان توحید است

یعنی آقا این مطلبی که شما می فرمائید اگر به توحید برمی گردد اگر به توحید شما کمک می کند اگر فهم توحیدی شما را تعمیق می دهد بله این علم است . والا قیل و قال است .

پس یکبار شما #محتوای را
می سنجی می گویم اگر به توحید نرسد و بویی از توحید درونش نباشد علم نیست .
ولی یکبار یک محتوای را به دونفر می دهیم یکی حس توحید می گیرد یکی الحاد.

مثلا یک جراح قلب هست که وقتی بدن انسان را نگاه می کند ظرافت های قلب را می بیند می گوید:
الله اکبر ، سبحان الله چه دقتی چه هنری چه ظرافتی
واقعا با دیدن این صحنه توحیدش پر رنگ تر می شود.
ولی یک جراح دیگر همین ظرافت همین هنر و همین قلب را می بیند و جراحی می کند ولی اصلا بویی از خدا ندارد .هیچ ارتباطی با صانع این قلب نمی گیرد.
حالا ما به این باید بگویم علم یا نه
اگر علم را محتوا و فن بدانیم هر دو در یک سطح هستند ولی اگر علم را نور توحید دانستیم
جراح اول این نور را دریافت کرده ولی جراح دوم خیر

شاید این سوال سوال خوبی باشد حقیقت علم یک حقیقت ثابتی است یا بر اساس افراد و بینش آنها به آن محتوای علم یا غیر علم بودن آن مشخص می شود؟

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#علم
#محمد_هادی_جوهری
#یادداشت_112
#جلسه_332

?کرامت بافتنی یا کرامت یافتنی?

انسان همیشه به دنبال سعادت خویش بوده است . و اساسا تمامی مکاتب بشری در صدد ارائه طرحی برای سعادت بشری هستند.
شاید می توان ادعا کرد که مهم ترین بعد در کرامت بشری نسبت او با حقیقت عالم است. دعوا اسلام و غرب در کرامت بشری بر روی نسبت انسان با حقیقت هست.
اسلام و پایگاه توحید، انسان را موجودی می داند که اساسا توانایی درک حقیقت را دارد. مکتب توحیدی، مدعی است که حقیقت امری است ثابت و انسان به میزان تلاش و فهم خود می تواند آن را یافت کند.
اما پایگاه تمدنی غرب مدعی است که این نگاه اسلام به انسان سبب ذلت و خواری انسان شده است. و اساسا پایگاه دین با این شیوه در صدد استخفاف انسانیت هست. آن ها معتقدند که حقیقت چیزی جز بافت های انسان نیست. و ارزش ها و حقایق را به ساخته های انسانی تبدیل می کنند. با این حساب عالم محوریتی جز انسان نخواهد داشت و لذا هویت اصلی مکتب غرب که اومانیست است شکل می گیرد.
اما بر خلاف آن در مکتب توحیدی اسلام، محوریت عالم با حقیت عالم می باشد. که این حقیقت چیزی جز وجود حق تعالی نیست. و این است که توحید در مکتب اسلام به عنوان روح و محور عالم شناخته می شود.
اما در مقایسه این دو مکتب باید به یک پاسخ در باب کرامت انسان دست پیدا کرد. که کدام یک از این دو مکتب، کرامت حقیقی به انسان عطا کرده است.
ادعای ما این است که اساسا این اسلام و توحید است که به بشر کرامت حقیقی را عطا کرده است چرا که او را صاحب توانایی کشف و یافت حقیقت عالم دانسته است. و اجزای درک عالم را به او داده است.
اما مکتب غرب وقتی در فضای شکاکیت به عدم توانایی و عجز در فهم حقیقت عالم دچار می شود. برای رهایی و فرار از این منجلاب، ایده بافت حقیقت را مطرح می کند. و اساسا این تمدن غرب هست که به دنبال استخفاف انسانیت می باشد. چرا که انسان مدرن می خواهد با غالب کردن بافت های خود به عنوان حقیقت ، انسانیت و عالم را تحت سیطره خود در آورده و آن ها را به بردگی بکشاند. اما اسلام در حقیقت به دنبال رساندن انسان به سعادت و یافت حقیقی است.