#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#عقيل_رضانسب
#يادداشت_239
#جلسه_318

? معنای تساوی در خلقت = عدم وجود امتیاز حقوقی به حسب خلقت

تساوی خلقت نمی تواند به معنای نفی تفاوت ها باشد، تفاوت ها لازمه خلفت هستند، اگر بخواهیم تفاوت ها را از اساس نفی کنیم هیچ خلقتی صورت نخواهد پذیرفت، بالاخره چه نگاه حکمی داشته باشیم و با وجودات رو به رو باشیم و چه نگاه عرفانی داشته باشیم و با تجلیات رو به رو باشیم، وجود و تجلی اگر دقیقاً عین هم باشد بدون هیچ تفاوتی دقیقاً یک چیز خواهند بود و لذا هیچ کثرتی ایجاد نخواهد شد.
اساساً به قول حکما اجتماع مثلین محال است، نمی تواند دو چیز دقیقاً مثل هم باشند در همه شرایط؛
با این توضیح اینکه انسان هایی باشند که خلقت نوری داشته باشند، انسان هایی باشند که به لحاظ تکوینی آن ها انسان کامل باشند؛ این لازمه عالم خلفت است، اگر انسان کاملی نباشد بقیه انسان های صغیر که نازله وجود او هستند وجود نخواهند داشت.
شهید مطهری در مشخصات اسلام این تساوی در خلقت را به بهترین نحو معنا می کند ایشان تساوی در خلقت را به این معنا می گیرند که: «هيچ انسانی بر حسب خلقت امتياز حقوقی بر انسان ديگر ندارد.» این معنا بسیار دقیق است، یعنی همه بهره مندی های وجودی یا تجلیات به لحاظ تکوینی و همه شرایط محیطی و اجتماعی و فرهنگی که انسان در آن متولد می شود با وجود اینکه از این جهات تفاوت زا است، اما هیچ یک از این ها عامل داشتن یک امتیاز حقوقی بر انسان های دیگر نمی شود؛ حتی انبیاء بر انسان های دیگر امتیازات حقوقی ندارند و نمی توانند در منازعات اجتماعی بگویند چون من نبی هستم، می توانم خلاف قوانین حقوقی (که این قوانین حقوقی را خود من در شریعتی که آوردم به شما عرصه کرده ام) امتیازی داشته باشم.
اینکه به حسب وظایفی که به امام جامعه و حاکم جامعه داده می شود، امتیازاتی داده می شود، امتیازات شأن حقوقی اوست و جزو حقوق است نه یک امتیاز خاص بر دیگر افراد. هر کسی که در این جایگاه حقوقی قرار بگیرد چنین امتیازاتی دارد، ولو بگوییم که به غیر از انبیاء و اوصیاء کسی نباید در این جایگاه قرار بگیرد.

#یادداشت
#مشخصات_اسلام

#حامد_خواجه
#یادداشت_104
#جلسه_317

در مشخصه‌ای که امروز در جلسه مورد بحث قرار گرفت سخن از پیروزی نهایی حق بر باطل بود و از آن به عنوان یک سنت الهی تعبیر شده است. با توجه به ادبیاتی که شهید دارند به خصوص کلمه‌ي پیروزی نهایی، این را می‌فهمیم که حق بر باطل پیروز می‌شود، یعنی درست است که الان پیروز نیستید و غلبه ندارید، لکن درنهایت این شما هستید که غلبه پیدا می‌کنید.
در کنار این، می‌توان گفت: حق بر باطل پیروز است. حق بر باطل همین الان غلبه دارد ولو اینکه در ظاهر غلبه‌ای نباشد! که البته از متن این را نمی‌توان دریافت کرد.

اگر با ادبیات مومنین نگاه کنیم، همین الان غلبه هست ولی اگر قرار باشد با ادبیات رایج گفته شود، از آنجایی که این غلبه‌ی حق بر باطل به هر حال خود را نشان می‌دهد، در نهایت پیروزی و غلبه از آن حق است و این حق است که می‌ماند و باطل را نابود می‌کند؛ البته در این ادبیات معمولا نیاز به زمان است تا غلبه حق نمایان شود.

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#محمد_حسن_زاده
#مشخصاتـاسلام
#یادداشت_118
#جلسه_317

✨مومن همیشه پیروز است

?نظام محاسبات توحیدی به ما میگوید اگر انسان با غایت قرب الهی، کار خدایی انجام دهد قطعا پیروز است. این پیروزی علاوه بر پیروزی نهایی است که نصیب فرد مومن و یا جبهه حق می شود.
?به عبارت دیگر، یکبار به غایت افعال نگاه میشود و از این حیث سنجیده میشود که در نهایت چه کسی پیروز شد و به موفقیت نایل گشت. در اینجا به استشهاد آیه 33 سوره توبه «هُوَ الَّذي أَرسَلَ رَسولَهُ بِالهُدىٰ وَدينِ الحَقِّ لِيُظهِرَهُ عَلَى الدّينِ كُلِّهِ وَلَو كَرِهَ المُشرِكونَ» و آیه ۵ قصص «وَنُريدُ أَن نَمُنَّ عَلَى الَّذينَ استُضعِفوا فِي الأَرضِ وَنَجعَلَهُم أَئِمَّةً وَنَجعَلَهُمُ الوارِثينَ» قطعا پیروزی نهایی با حق است.

?لکن گاهی به خود فعل نگاه میشود؛ آیا در این کار خاص که شخص مومن موحد انجام داد نیز پیروز است؟ یعنی در کوتاه مدت نیز او پیروز است یا پیروزی فقط در غایت افعال که معمولا بلند مدت است به دست میاید.
در اینجا باید در معنای پیروزی از دیدگاه موحد و قرائتی که او از موفقیت در این عالم دارد دقتی صورت گیرید.
آیا از دیدگاه موحد باید پیروزی را پیروزی ظاهری و رسیدن به قدرت، ثروت و یا حتی تحسین دیگران دید یا بدون این ها نیز پیرزی ممکن است؟

❇️آیه قرآن می فرماید که مومن اگر با نیت الهی کار الهی کند، یعنی مومن اگر از حیث مومن بودنش مرتکب فعلی شود، قطعا پیروز است. «قُل هَل تَرَبَّصونَ بِنا إِلّا إِحدَى الحُسنَيَينِ» سوره توبه ایه 52
از نظر خدواند متعال خود تکاپو و تلاش برای رسیدن به قرب الهی و تحقق اهداف الهی، پیروزی و موفقیت است و اجر و ثواب دارد. چه این تلاش منجر به پیروزی ظاهری شود (که نور علی نور است) و چه منجر به شکست ظاهری شود.

?بالاترین شکست ظاهری (از منظر مادی) که کشته شدن و نیست شدن است، اگر با نگاه توحیدی به آن نگاه شود بالاترین پیروزی است که موحد حسرت آن را میکشد و به آن بیش از هر پیروزی دیگری عشق می ورزد.
لذا از دیدگاه توحیدی، علاوه بر پیروزی نهایی حق، موحد در هر فعلش نیز پیروز است. چه شکست بخورد و چه پیروز شود. چون آن را برای خدا انجام داده است.
✅بر خلاف تصور اولیه، این روحیه انگیزه ای سرشار به انسان برای کار و تلاش می دهد و اگر قرائت صحیحی از آن بشود به هیچ وجه منجر به تنبلی و سستی نخواهد شد.
.

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#محمد_حسین_خانی
#یادداشت_101
#جلسه_317

?مهدویت و امید آفرینی ثمره تقریر صحیح از پیروزی نهایی حق بر باطل

از ثمرات حقانیت به پیروزی جبهه حق می توانیم نگاه صحیح به مهدویت بدانیم
اگر در نهایت امر این پیروزی قرار است با دستان صاحب الامر باشد و حکومت عدل برپاشود واین پیروزی همان وعده حتمی است
نقش ما در این پیروزی چیست؟
آیا قرار است این پیروزی دفعی محقق شود و نیاز به مقدمه ندارد
وبا یک ندای آسمانی این اتفاق خواهد افتاد و مدینه فاضله برپا می شود
یا نه با اینکه ما می دانیم پیروزی نهایی برای جبهه حق است و امام این جبهه را هم به خوبی می شناسیم
اما این نکته را هم به درستی می دانیم که برای این پیروزی
نباید نسبت به ظلمی که به ما و مظلومین می شود ساکت باشیم
نباید دست روی دست بگذاریم و مدام نق بزنبم
نباید در این مسیر منفعل باشیم و نسبت به اتفاقات پیرامون خودمان بی تفاوت باشیم
بلکه باید جهادی عمل کنیم و این مسیر را هموار کنیم
این مسیر از مسیر اول عاقلانه تر است.
ثمره دیگری که به دنبال نگاه دوم است
امید بخشی
به نظر شما فردی که در جامعه ای زندگی می کند که فقط به حقانیت نهایی اعتقاد دارد و برای تحقق این پیروزی تلاشی نمی کند امیدوار است یا فردی که در جامعه دوم (طبق تقریر دوم) زندگی می کند.

رج: روایت ذکر شده در تصویر پیام

#مشخصات_اسلام
#محمد_صحرایی
#یادداشت_78
#جلسه_317
#تقریر_وجودی_از_تساوی_حقوق_انسانها.

انسان یک وجود ربطی است و این عبارت دیگری از وجود فقری اوست.
یعنی همه ی دارایی فطری و اولیه و سرمایه ی انسان از هستی فقر و نیاز آنها به ذات باری تعالی است.
چنین وجودی وقتی رو به سوی صاحب هستی می آورد یعنی در جهت بردار وجود فقری و شاکله ی وجودی و فطرت اش قرار میگیرد توسط خداوندی که در فیض دادن بخلی ندارد از فیض وجود و هستی و کمال بهره مند میشود و بعبارتی صاحب هستی او را از خودش پر میکند تا جایی که به مقام کن فیکون میرسد.

بعبارت دیگر مقدمه ی کمال یابی و هستی یابی ، کمال طلبی است و این کمال طلبی در احساس فقر و نیاز به خداوند است.
خب در نقطه ی مقابل این احساس فقر و ذلت به بارگاه الهی، احساس امتیاز غیرربطی و استقلالی است.
یعنی هر آنچه در غیر جهت با احساس بندگی و ذلت و عبودیت بخواهد برای انسان ارزش و امتیاز بیافریند میشود دور کننده ی انسان از دریافت هستی و کمال.
میشود به کتم عدم برنده ی انسان…
با این تبیین همه ی انسان ها شاکله ی وجودی یکسان دارند و آن شاکله ی روبه سوی فضایل الهی داشتن و نیاز و در نتیجه عشق به کمال داشتن است.
یعنی همه انسانها از حیث شاکله وجودی یعنی فقر به خداوند (کمال مطلق)که یک شاکله و فطرت مقدس است و نتیجه اش محبت و عشق به کمال است با هم یکسانند و از این جهت با هم مساوی اند و در نتیجه از این حیث هیچ برتری بین انسانها وجود ندارد و همه تساوی حقوقی دارند بخلاف یک انسان با یک حیوان که در این جهت با هم اختلاف در شدت و ضعف دارند.
اما همین انسان به مقداری که در حرکت اختیاری خود به مقتضای فطرت خود عمل کند و بعبارتی احساس ذلت و نیاز و فقر به درگاه الهی داشته باشد، از صاحب هستی وجود می یابد که سبب میشود همه ی کمالات در او تجلّی یابد .
و هر چه تکیه بر خود و نژاد و ثروت و زیبایی و قدرت خود و منیّت خود کند مبتلا به نقص و عقوبتی از جنس عدم میشوند تا همه ی رذالت ها و نقص ها در او تجلّی یابد.
اما با همه ی این تفاوتهای اکتسابی، گویا حقوق انسان ها و سایر موجودات مبتنی بر دارایی فطری و ثابت و اولیه ی آنها که همان شاکله ی وجودی انها است بسته میشود.
و چون همه ی انسان ها در شاکله ی وجودی و وجود فقری شان یکسان اند پس همه حقوق اولیه ی یکسانی دارند و در این وادی، نسب و جایگاه نژادی و حیثیات استقلالی هیچ جایگاهی ندارند.

#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#آزاد_اندیشی
#خالص_اندیشی
#محمد_هادی_جوهری
#یادداشت_103
#جلسه_316

?آزاداندیشی توهمی در فرهنگ لیبرالیستی غرب?

دنیا و عصر امروز ، عصر دزدیده شدن شعارهای فطری می باشد. بلایی که مدرنتیه و پست مدرنیته بر سر مکاتب دیگر چون اسلام آورده است دزدیدن شعارهای فطری است . آن ها با سرقت شعار های فطری سعی بر این دارند که خلاهای معنوی و فطری مکتب خویش را پر کرده و در نزاع تمدنی بر سایر مکاتب فائق آیند.
یکی از شعار هایی که در عصر امروز به شدت مورد توجه می باشد. شعار آزادی است. مفهوم آزادی از مهم ترین شعار های فطری می باشد.
اما این مفهوم توسط لیبرالیست به سرقت رفته است. آزادی در فضاهای مختلفی کاربرد دارد اما یکی از پرکاربردترین استعمال هایش، آزادی اندیشه یا آزاد اندیشی می باشد.
غرب پس از سرقت مفاهیم فطری ، آن ها را دست خوش تغییر قرار داده و مسیر و معنایی متفاوت برای آن ها طراحی کرده تا بشر به حقیقت آن مفهوم دست پیدا نکند و در گمراهی بماند.
مفهوم آزاد اندیشی نیز از این دست مفاهیم می باشد.
اما میان آزاد اندیشی در ادبیات اسلامی و ادبیات غربی تفاوت هست . و شاید بتوان این گونه به این تفاوت پرداخت که آزادی کدام قوا در اندیشیدن مجاز هست.
انسان بر پایه چهار قوه بنا شده است. قوه شهوت و غضب و وهم و عقل. انسان به هنگام اندیشیدن از تمامی چهار قوا خویش می تواند استفاده کند. اما دعوا و درگیری در همین جا آغاز می شود.
آزادی که در ادبیات غربی به دنبال آن هستیم، آزادی تمامی قوا برای اندیشیدن می باشد لذا در اندیشه غرب مفاهیم شانتاژ رسانه ای و پروپاگاندا و کنترل ذهن جامعه و … مهم شده و دائما در صدد کنترل ذهنیت جامعه برای رسیدن به مقاصد خویش هستیم.
مسئله این است که خصلت و ویژگی سایر قوا این می باشد. یعنی وقتی شما در اندیشیدن خویش ، اجازه حضور به سایر قوا را می دهید این نتایج طبیعتا رخ خواهد داد.
اما در ادبیات اسلامی آزاد اندیشی یعنی آزادی قوه عقل برای اندیشیدن و نه آزادی سایر قوا برای به لجن کشیدن اندیشه.
آری با این دو رویکرد و نگاه ، از دید یک انسان مدرن اسلام اصلا با آزاد اندیشی همراه نیست و آن را نفی می کند و این از نقاط قوت اسلام می باشد. آزاد اندیشی ای در اسلام ممدوح هست که سبب به کارگیری قوه عاقله باشد نه این که قوا وهمیه و شهوتیه و غضبیه انسان را داخل در اندیشه کنند.
و این تفاوت اصلی آزاد اندیشی در ادبیات غرب و اسلام می باشد. و این تفاوت بیان گر این می باشد که مفهوم آزاد اندیشی بدون در نظر گرفتن مفهوم خالص اندیشی، توهمی محض می باشد. چرا که خود می تواند مانع آزاد اندیشی شود.

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#عقيل_رضانسب
#يادداشت_237
#جلسه_316

? ابطال گرایان چه می گویند؟
ابطال پذیری برای برخی از روشنفکران اینقدر جدی شده است که این را تبدیل به یک نظریه در فلسفه علم کرده اند.
مبدء این نظریه #کارل_پوپر است، این نظریه از بستر روش شناسی علوم تجربی بلند شده است و بعد به همه گزاره های علمی کشیده شد.
در مقابل ابطال گرایان، اثبات گرایان بودند که معتقد بودند برای پذیرش یک نظریه باید ادله کافی برای اثبات آن وجود داشته باشد؛ این گروه معمولاً مبتنی بر استقراء و تعمیم مشاهدات به نتیجه گیری می رسیدند. استقراء گرایان بر این باور بودند که هم فرضیه پردازی در عرصه علم بر پایه شواهد تجربی انجام می‌گیرد و هم شواهد تجربی می توانند صدق یا دست کم صدق تقریبی فرضیه های علمی را اثبات کنند. اما استقراء با سه چالش رو به رو بود
1. توان کشف دقیق رابطه علیّ معلولی را نداشت
2. رابطه علی معلولی را هم که کشف می کرد توان کشف علت تامه را نداشت.
3. علت تامه را هم پیدا می کرد نمی توانست ادعا کند که این علت منحصره است.

لذا ابطال گرایان آمدند گفتند که ملاک و معيار فرضيه اين نيست که براي آن مويدات و شواهد مثبتي يافت شود بلکه معيار آن ابطال پذير بودن آن است. نظريه اي علمي شناخته مي شود که بتوان از راه تجربه آن را ابطال نمود و استقراء هيچ گونه نقشي در اثبات نه در حد يقين و نه در حد احتمال ندارد. لذا اگر فرضيه اي از عهده تفسير و تبيين پديده بر آيد و راه تکذيب آن باز باشد، علمي شناخته مي شود. [1] لذا سخن از صادق بودن یک قضیه بی معنا است، بلکه تنها باید امیدوار باشیم که درمیان نظریه های موجود بهترین باشد. [2]
در نتیجه در علوم همه چی موقتی است و علم مجموعه ای از معارف نیست بلکه نظامی از فرضیه ها است که که علي الاصول توجيه پذير نيستند و تا زماني که تاب آزمون ها را داشته باشند با آنها کار مي کنيم و هرگز هم موجه نيستيم که بگوييم مي دانيم آنها صادق هستند يا کمابيش يقيني اند و يا حتي محتمل اند [3]
ابطال گرایان می گویند هزاران گزاره مشاهدتی صادق نمی توانند یک نظریه علمی (که به صورت گزاره شرطی با سور عمومی بیان می شود) را اثبات یا حتی تایید کنند، اما تنها یک گزاره مشاهدتی نقیض یک نظریه علمی می‌تواند آن نظریه را ابطال کند.
ابطال گرایان بر این باورند که تنها فرضیه‌ای علمی است که بتوان آن را از طریق تجربه ابطال کرد، اما چنانچه فرضیه ای ابطال ناپذیر باشد، جهان هر خاصیتی که داشته باشد و به هر شکلی که عمل کند، با آن فرضیه تعارضی نخواهد یافت و به بیان دیگر آن فرضیه درباره خاصیت جهان و چگونگی عملکرد آن هیچ چیزی به ما نمی گوید. [4]
لذا نظریه باید به وضوح بیان شود و در صورت ابهام در نظریه همیشه می توان همه شواهدی که علیه آن پیدا می شود را به نحوی تفسیر کرد که نظریه باطل نشود.
? لیست نقدهایی که به ابطال گرایان وارد شده
1. ناسازگاری با تاریخ علم. با یک شاهد نظریه های علمی را رد نمی کردند.
2. گزاره های مبنایی که تجربیات می خواهد به آن ها تکیه کند اگر خود خطا پذیر باشند به تسلسل می رسیم (لذا خود پوپر با پذیرش این انتقاد توافق یا قراداد جامعه علمی بر پذیرش یک نظریه را مهم می داند و این به سمت قراردادی شدن علم کشیده شدن است)
3. راهی برای ابطال گزاره های علمی احتمالی نداریم.
4. گزاره های وجودی مطلق قابل ابطال نیستند. «چيز قرمز در عالم وجود دارد»!
5. وجود نظریه های علمی ای که ابطال پذیر نیستند.
6. عدم کفایت تکذیب یک قانون با یک نقض. اصلا خود آن یک نقض را چگونه پیدا می کنید؟ این خود یک اثبات است!
7. عدم هماهنگی این نظریه با سیره عقلاء
8. مشاهدات و تجربیات همیشه مبتنی بر پیش فرض هایی است و آن پیش فرض ها خطا پذیر هستند

? برای اطلاع بیشتر از انتقادات به این نظریه به منابعی که در ادامه یادداشت آمده است مراجعه فرمایید.

[1] درس کلام حجت الاسلام ربانی گلپایگانی.
[2] چیستی علم، آلن اف چالمرز، ص51-54،
[3] فلسفه علم، جیز لیدی من، ص 97-98.
[4] مقاله ابطال گرایی – محمدتقی موحد ابطحی
.

#یادداشت_مشخصات_اسلام
#حقّ_حقوق_از_نگاه_صدرایی
#محمد_صحرایی
#یادداشت_77
#جلسه_316
#تنها_دین_میتواند_تعیین_کننده_حقوق_باشد.

در دستگاه صدرایی حقّ یعنی وجود.
ان الله تبارک و تعالی حقٌّ یعنی وجود و منشا وجودبخشی به اشیاء است.
فلان شیء حقٌّ یعنی موجودٌ و ثابتٌ.
این عالم حق است یعنی از فیض وجود الهی بهره برده است.
لذا قوانین حاکم بر طبیعت هم مصادیق حقّ هستند.
خداوند حقیقه الحقایق است.
خداوند منشا وجود اشیاء است و هر موجودی به وجهی از فیض وجودی الهی بهره مند شده است.
این اختلاف در جهات و حیثیات وجودی بصورت اختلاف اقتضائات و نیازها ترجمه میشود.
از حیث نگاه ربطی و فقری یعنی هر فقیری، به نحوی فقر و نیاز به درگاه الهی دارد و هر کدام ظرفی خاص دارند.
گرگ به جهت نیاز به گوشت، گوسفند به جهت نیاز به علف و سنگ به جهت نیازش به …. .

به تبع این ظروف مختلف و جهات و حیثیات مختلف وجودی، بر هر وجودی باید و نبایدهای متفاوتی بعنوان حقوق آن وجود اعتبار میشود.
مثلا انسان موجودی نیازمند به غذا و هوا است پس :
اولا وجودِ انسانِ نیازمند به غذا و هوا خودش مصداق حقّ است و
ثانیا چنین وجودی حقّی دارد و آن اینکه برایش در بیرون غذا و هوا آفریده شده باشد.
نتیجه:
حال که خداوند حقیقت همه ی اشیاء است پس:
اولا علم او به اشیاء، علم او به حقایق و حقوق همه ی اشیاء را درپی دارد.
و چون تنها خداوند به وجود موجودات عالم احاطه دارد پس تنها خود او به حقانیت و حقوق موجودات عالم، علم دارد و تنها او میتواند باید و نبایدها یعنی حقوقی که اقتضای هر ذاتی است و باصطلاح مطابق فطرت آن موجود است را تعیین کند.
ثانیا اینکه چون خداوند “هست” پس حقوق همه ی موجودات هم در این عالم هست.
و اساسا محال است در این عالم حقّی ضایع شود چون خود خداوند و ذات خداوند “هست”

بسم الله الرحمن الرحیم
#یادداشت
#مشخصات_اسلام
#محمد_حسین_خانی
#یادداشت_100
#جلسه_316

?سنت الهی بر پیروزی نهایی حق بر باطل است.

این گزاره را چطور تقریر کنیم ؟

اگر گفتیم سنت الهی بر پیروزی حق بر باطل است و طبیعتا خود را هم حق خواندیم
و در کنار این شرایط مبارزه و جهاد فراهم نبود
نتیجه می شود انفعال
می شود اینکه بشینیم تا ان شاء الله امام زمان تشریف بیاورند و همه چیز را درست کنند
طبیعتا از ویژگی های دوران ظهور هم ظهور ظلم و ستم است و ربا و دزدی و…
واگر کسی بخواهد برای رفع این منکر ها کاری بکند یعنی زمان ظهور را به تاخیر انداخته.
که در جامعه هم مصادیق این نگاه کم نیستند افرادی که وظیفه خود را مبارزه نمی بینند و همیشه منتظر منفعل هستند.

اما تقریر دیگر به این گزاره را ما در واقعه #عاشورا می بینیم
افرادی که به امام حق اقتدا کردند و همراه با امام بودن
واین همراهی وکمک با تمام وجود بود
واقعا مصداق
بِأبى أَنْتُمْ وَ اُمّى وَ أهْلى وَ مالى وَ اُسْرَتى
بودند
مثل حجاج بن مسروق ها و عبدالله بن مطیع و..

که امامشان را نصیحت کنند و یا اسب و شمشیرشان را به امام بدهند
امام برای هدایت امت آمده نیامده تا شمشیر و اسب را به کمالشان برساند
یاران امام حسین در رکاب امام حق خود بودند و در جنگی که عاقبتش کشته شدن و شکست(ظاهری) خوردن بود شرکت کردند
بله آخرش
می شود عاقبت به خیری
می شود خوش نامی بعد هزارو اندی سال
اینجا هم ما می توانیم مصداق کامل این گزاره را که:
سنت الهی بر پیروزی جبهه حق بر باطل است را ببینیم.

به نظر تنها شرط پیروزی وحق بودن این است که حق را بشناسیم
وحق چیزی جز ولایت اهل بیت علیهم السلام نیست
علی مع الحق والحق مع علی

اگر تحت ولایت و پرچم حق بودیم نهایت کار هم پیروزی است

#يادداشت
#مشخصات_اسلام
#عقيل_رضانسب
#يادداشت_232
#جلسه_315

? اصول فقه همانند منطق و معرفت شناسی؟

دانش اصول فقه را نیز برخی مانند شهید صدر تشبیه به منطق علم فقه کرده اند، مراد از این جمله چیست؟ و آیا این جمله صحیح است؟

در #يادداشت_231 گفتیم که معرفت شناسی و منطق داوران اندیشه هستند؛ منطق همانند معرفت شناسی در بیرون از علوم می ایستد و فرایند های رسیدن از معلوم به مجهول را مورد داوری و ارزیابی قرار می دهد که آیا این فرایندی که طی شده است فرایند منتجی بوده است یا خیر، لذا گزاره های منطق خود مورد مصرف مباشر در علوم قرار نمی گیرد. آیا علم اصول به این معنا شبیه علم منطق است؟ همانطور که می دانیم، قواعد اصولی در علم فقه به عنوان کبراهای استدلال های فقهی به کار می رود و مورد مصرف مباشر در استدلال های فقهی قرار می گیرد، پس علم اصول از این جهت شبیه علم منطق نیست و نمی توانیم بگوییم اصول منطق فقه است.
اما در تعریفی که شهید صدر از علم اصول ارائه می دهد که «علم به عناصر مشترکه در عملیات استنباط» است، و تفاوت اصول با قواعد فقهیه در این می شود که گزاره های اصولی عناصر مشترک در همه ابواب یا معظم ابواب فقهی هستند ولی قواعد فقهیه در باب یا ابواب محدودی مورد استفاده قرار می گیرند؛ از این جهت که قواعد منطق نیز در باب خاصی از ابواب تفکر اختصاص ندارد و به صورت عام در همه عملیات های فکری استفاده می شوند، شبیه به اصول هستند.

شهید صدر در حلقه ثانیه می فرمایند:
دور علم الاصول بالنسبة إلى الاستدلال الفقهيّ يشابه دور علم المنطق بالنسبة إلى الاستدلال بوجه عامّ، حيث إنّ علم المنطق يزوّد{زوّدَ ب در اختیار گذاشت } الاستدلالَ بوجه عامٍّ بالعناصر المشتركة التي لا تختصّ بباب من أبواب التفكير دون باب، و علم الاصول يزوّد الاستدلال الفقهيّ خاصّةً بالعناصر المشتركة التي لا تختصّ بباب من أبواب الفقه دون باب.
.